سی و شش ورزشکار از یازده کشور جهان در دوازده رشته مختلف ورزشی در بازی‌های تابستانی پاریس، تیم پناهندگان المپیک را همراهی خواهند کرد.
امیر رضانژاد حسن جانی، سمن سلطانی و سعید فضل‌الله در رشته قایقرانی، دینا پوریونس لنگرودی، هادی تیران ولی پور و کسری مهدی‌پور نژاد هر سه در رشته تکواندو، درسا یاوری وفا در رشته بدمینتون، ایمان مهدوی و جمال ولی زاده در رشته کشتی، محبوبه بربری و محمد رشنونژاد در رشته جودو، امید احمدی صفا در رشته بوکس، یکتا جمالی در وزنه‌برداری و امیر انصاری در رشته دوچرخه‌سواری چهارده ورزشکار ایرانی هستند که با پرچم پناهندگان در بازی‌های پاریس ۲۰۲۴ حضور خواهند داشت.
مجید فلاح قهرمان کیک بوکسینگ و موی تای جهان و دبیرکل «انجمن ورزشکاران آزادیخواه ایران» ضمن ابراز خرسندی از اینکه توماس باخ رییس کمیته بین‌المللی المپیک فرصتی را برای ورزشکاران پناهنده فراهم آورده که بتوانند در بازی‌های المپیک شرکت داشته باشند در گفتگویی با کیهان لندن از ضرورت توجه سازمان‌های حقوق بشری به ورزش ایران صحبت کرده است.
وی می‌گوید: «تفکیک جنسیتی در ورزش ایران نهادینه شده است، زنان در بسیاری از رشته‌های ورزشی حق ورزش کردن ندارند ضمن اینکه مردان نیز مجاز نیستند در ورزش زنان اعم از مربی یا تماشاگر حاضر باشند؛ اسراییل‌ستیزی به هویت ورزشی در این نظام بدل شده و ورزشکاران بهایی و کلیمی در محرومیت بسر می‌برند. از طرفی سیطره سازمان حراست و سپاه پاسداران بر ورزش ایران نیز بر کسی پوشیده نیست. رییس کمیته ملی المپیک و پارالمپیک جمهوری اسلامی هر دو از نیروهای سپاه پاسداران و سپاه قدس هستند. من از این در تعجبم که سازمان‌های حقوق بشر با مشاهده نقض فاحش منشور المپیک در ورزش ایران اقدامات کارسازی انجام نمی‌دهند!»
مجید فلاح در بخش دیگری از این گفتگو مقایسه‌ای دارد با ورزش ایران در زمان محمدرضا شاه فقید و از آن به عنوان نوستالژی یاد می‌کند و می‌افزاید: «در آنچه بر سر از جمله ورزش ایران آمده، همه ما مسئولیم، چه آنهایی که در پنجاه و هفت به خیابان‌ها آمدند و خمینی‌گویان خواهان برچیده شدن نظام شاهنشاهی شدند، چه آنهایی که در حمایت از محمدرضا شاه فقید خانه‌نشینی را برگزیدند و چه آن معدود کسانی که همچنان دل در گرو این نظام دارند. ورزش ایران در آن دوره، علاوه بر اینکه موجب بالندگی ایران و ایرانی بود در مسیر درستی از پیشرفت و ترقی حرکت می‌کرد. میزبانی بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران و به دنبال آن نامزدی میزبانی جام جهانی ۱۹۹۰ فوتبال دو شاخص مهم برای ارزیابی ورزش در دوره شاهنشاهی هستند؛ ضمن اینکه ایران میزبان بسیاری از مسابقات جهانی، آسیایی و ارتش‌ها نیز شده بود و زنان ورزشکار ایرانی نیز در تیم‌های ملی حضور داشتند.»
در ادامه‌ی این گفتگو، او از ورزشکارانی نام می‌برد که هزینه دادند؛ از مدال‌های رنگارنگ مهسا موگویی در تکواندو یاد می‌کند، به مجیدرضا رهنورد و نوید افکاری اشاره می‌کند که رژیم با چه اتهامات واهی جان عزیزشان را گرفت. از وفای امین بذرگر به رفیق شفیق نوید می‌گوید که برای رفاقت با وی جان‌اش را هم داد.
مجید فلاح در پایان اضافه می‌کند: «من از همه ایرانیان حاضر در تیم پناهندگان المپیک دعوت می‌کنم حال که به ساحل امن رسیده‌اید در پاریس سفیران واقعی ملت رنجدیده ایران باشید، فراموش نکنید که پدر دادخواه محمدمهدی کرمی و خانواده نوید افکاری همچنان در زندان هستند؛ امیر رضا نصر آزادانی به حبس درازمدت محکوم شده و خالد پیرزاده زیر فشار طاقت‌فرسای شکنجه و انفرادی قرار دارد. از شما می‌خواهم صدای خفه‌شده ورزشی باشید که چهل و پنج سال استبداد مذهبی را تحمل می‌کند و کمیته بین‌المللی المپیک و فدراسیون‌های بین‌المللی ورزش نسبت به آن کم‌تفاوت هستند.»
