کتایون حلاجان – روز سوم ماه مه سالن «کورتو» در پاریس میزبان مخاطبان بسیاری بود که به تماشای کنسرت رونمایی از آلبوم «مِیِ ناب: نکوداشت خیام» آمده بودند.
سالن «کورتو» چند سال پس از ساختن تئاتر شانزه‌لیزه در سال ۱۹۲۶ توسط معمار سرشناس فرانسوی «آگوست پره» طراحی شد. سالن «کورتو» در فضای آکوستیک فوق‌العاده‌ی خود نزدیک به ۱۰۰ سال است که پذیرای بزرگترین نام‌های موسیقی کلاسیک است.
آنوشا نظری خواننده آواز کلاسیک با همراهی لوریان کُرنِی پیانیست و آموری ویدوویه نوازنده کلارینت در شب سوم ماه مه در سالن «کورتو» به روی صحنه رفت و آثاری ساخته شده برای آواز متزو سوپرانو پیانو و کلارینت بر اشعار فارسی را جرا کرد.
کنسرت در دو بخش اجرا شد. در بخش اول، آلبوم «مِیِ ناب: نکوداشت خیام» بر روی اشعار خیام با آواز کلاسیک (اپرا) همراه با پیانو و کلارینت و در بخش دوم آثار شیدا قرچه داغی ( اولین زن آهنگساز کلاسیک غربی ایرانی) بر روی اشعاری از سعدی، باباطاهر، فروغ فرخزاد و احمد شاملو با آواز کلاسیک و پیانو اجرا شد.
این کنسرت به بهانه انتشار آلبوم «In Vino Veritas. Hommage à Khayam می ناب: نکوداشت خیام » که توسط موسسه فرهنگی «گُندی شاپور» با مشارکت سازمان ملی هنرهای زیبای فرانسه تهیه و منتشر شده است برگزار شد.
این آلبوم که شامل آثاری برای خواننده کلاسیک (متزو سوپرانو)، کلارینت و پیانو است، آثار چهار آهنگساز ایرانی، آسو کهزادی، روزبه رفیعی، بصیر فقیه نصیری و مهدی پناهی را گرد آورده که برای خلق این اثر همکاری کرده‌اند.
این آلبوم گرامیداشتِ شاعر قرن یازدهم میلادی خیام است که در اشعارش به مفاهیمی چون شراب، عشق و جستجویِ ابدی لحظه حال می‌پردازد.
آنوشا نظری در تهران به دنیا آمد و دوران کودکی و نوجوانی خود را در شمال ایران سپری کرد. وی از کودکی به لطف پدرش که بسیار علاقمند به موسیقی کلاسیک بود با آثار بزرگان جهان موسیقی کلاسیک آشنا و از همان کودکی شیفته آواز اپرا و علاقمند به این نوع موسیقی گردید.
آنوشا نظری فارغ‌التحصیل رشته معماری از دانشگاه مازندران است. اما به موازات تحصیل در رشته معماری، موسیقی را نیز بطور خصوصی آموزش می‌دیده است. وی می‌گوید با اینکه رشته معماری بسیار در شناخت بهتر و وسیع‌تر از هنر به او کمک کرده، اما موسیقی را به عنوان حرفه‌ی اصلی خود انتخاب کرده است.
این هنرمند دیرتر وارد گروه کُر محلی و سپس وارد ارکستر سمفونیک تهران شد. اما او که آرزوی آواز خواندن به عنوان سولیست را در سر داشت سرانجام ارکستر سمفونیک تهران و همخوانی در گروه کُر را ترک کرد و راهی فرانسه شد.
آنوشا نظری از سال ۲۰۱۶ ساکن پاریس است و در همین کشور نیز تحصیلات خود را در رشته موسیقی به اتمام رسانده و در سالن‌های مشهوری همچون فیلارمونی مونیخ و سالن کورتو اجرا داشته است. او با هنرمندان گوناگون همکاری کرده و تا کنون دو آلبوم موسیقی با نام «نوای نیکان» در سال ۲۰۲۱ و «مِیِ ناب: نکوداشت خیام» در سال ۲۰۲۴ از وی منتشر شده است.
او علاوه بر اجراهای روی صحنه، مجموعه‌ای از ویدیوهای موسیقی را نیز با همکاری نهادهایی معتبری نظیر تئاتر شانزه‌لیزه، فیلارمونی پاریس و موزه ملی هنرهای آسیایی- گیمه منتشر کرده است.
آنوشا نظری می گوید: «هنرمند در زبان و سرزمین مادری خود خیلی بیشتر امکان رشد و شکوفایی دارند. اما جایی که محدود باشد هیچ هنری شکوفا نمی‌شود. بی‌شک دوست داشتم در ایران زندگی و همانجا برنامه اجرا می‌کردم و می‌خواندم اما این امر ممکن نبود.»
وی می‌افزاید: «در شهری مانند پاریس که هنر محدود و سانسور نمی‌شود شما در آزادی با رفتن به کنسرت‌ها، گالریها و مراکز فرهنگی به راحتی می‌توانید ایده‌های تازه خلق کنید و امکان رشد دارید.»
آنوشا اکنون هشت سال است که خارج از ایران زندگی می کند و با اینکه می‌تواند در حوزه آواز کلاسیک تماما هنر خود را وقف کشور میزبان کند اما علاقه و پیوند او به زبان مادری، متون ادبی و اشعار فارسی از وی جدانشدنی است. از همین رو تلاش میکند تا با اشعار فارسی و ملودی‌های ایرانی پیوندی میان موسیقی شرق و غرب ایجاد کرده و آثار مدرنی خلق کند. او با الهام و وفاداری به کارهای ماندگار نسلِ پیشینِ آهنگسازان کلاسیک ایرانی، آرام آرام زبان خویش را یافته و جایی برای خود در جهان موسیقی باز کرده است.
آنوشا نظری جزو نسلِِ جوانِِ ترکِ وطن کرده است. سرزمینی که آواز زن را در آن ممنوع کرده‌اند و او که شیفته آواز کلاسیک است در پاریس با فرسنگ‌ها فاصله از سرزمین مادری به روی صحنه می رود و به زبان فارسی اشعار خیام و سعدی را می‌خواند.
آنوشا نظری و همراهانش کنسرت شب سوم ماه مه را به توماج صالحی و همچنین به تمام هنرمندان در بند در جهان تقدیم کردند.
