در اردیبهشت ۱۴۰۱ نیروهای امنیتی رضا شهابی و حسن سعیدی را بازداشت‌کردند و بعد از گذشت دو سال یک روز اجازه مرخصی، حتی به دلایل پزشکی، به این دو عضو سندیکای کارگران شرکت واحد، با وجود بیماری‌های آنها، داده نشده است. در همان روزها که‌مقارن با روز جهانی کارگر و روز معلم بود تعداد کثیری فعالین‌کارگری و معلمی نیز بازداشت شدند و با اتهامات واهی و احکام سنگین مواجه گشتند.
رضا شهابی کارگر زندانی و عضو هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد، در تاریخ ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ با هجوم ماموران امنیتی در منزلش دستگیر شد. وی بیش از سه ماه برای تحمیل سناریوهای ساختگی و پرونده‌سازی کذایی در بازداشتگاه‌های ۲۰۹ و ۲۴۱ در انفرادی و تحت بازجویی نگهداری شد. رضا شهابی در اعتراض به پرونده‌سازی کاذب و رفتارهای توهین‌آمیز در بازجویی‌های طولانی به مدت ۴۲ روز دست به اعتصاب غذا زد. بیدادگاه تجدید نظر حکم ۶ سال حبس تعزیری (۵ سال اجرایی)، دو سال تبعید و محرومیت از فعالیت سندیکایی و اجتماعی را عینا تایید کرده است.
حسن سعیدی از اعضای قدیمی سندیکای کارگران شرکت واحد که در ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۱ با یورش وحشیانه نیروهای امنیتی به محل اقامت موقت‌اش در روستایی واقع در جاده همدان بازداشت شد، اکنون ۷۳۰ روز است که در حبس بسر می‌برد. حسن سعیدی در آن مدت بارها تحت بازجویی‌های طولانی قرار گرفت و در اعتراض به تداوم بازجویی‌ها به مدت ۳۹ روز در اعتصاب غذا بود. حسن سعیدی به پنج سال حبس به اتهام واهی اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرم علیه امنیت کشور و یک سال حبس و دو سال تبعید به اتهام فعالیت تبلیغی علیه نظام محکوم شده بود. اما در روزهای اخیر با نقض رای در دیوان عالی کشور حکم زندانش به ترتیب به سه سال و شش ماه و یک روز بابت اتهام اجتماع و تبانی، و هفت ماه بابت اتهام فعالیت تبلیغی علیه نظام کاهش یافت.
از زمان بازگشایی سندیکای کارگران شرکت واحد در سال ۱۳۸۴ تا کنون حسن سعیدی و رضا شهابی بارها بازداشت، مورد ضرب و شتم، تهدید و حبس شده‌اند. متاسفانه در این ۱۹ سال صدها عضو سندیکا مورد اذیت و آزار قرار گرفتند و عده‌ای از آنها با هماهنگی نیروهای امنیتی و کارفرما از کار اخراج شدند. هم‌اکنون داود رضوی از دیگر اعضای هیئت مدیره سندیکا، حدود ۲۰ ماه می‌باشد که بدون حتی یک روز مرخصی در حبس بسر می‌برد.
نمی‌دانیم که امروزه در چند جای دنیا اعضای سندیکاهای کارگری اینچنین تحت تعقیب و اذیت و آزار و جرم‌انگاری مداوم قرار می‌گیرند، اما، و در هر حال، این درجه از ظلم نسبت به سه کارگر و خانواده‌های آنان بیش از هر چیز نشان از نفرت و عدم تحمل مقامات نسبت به حق‌خواهی کارگران و تشکل‌یابی مستقل آنها دارد.
در شرایطی که غارت‌کنندگان اموال عمومی، اختلاسگران میلیاردی و رانتخواران نجومی تحت حمایت حاکمیت قرار دارند تداوم حبس کارگران حق‌طلب فقط ظلمی‌ست آشکار و شرم‌آور.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۳
