پانزده شهروند بهائی ساکن بهارستان اصفهان توسط شعبه اول دادگاه انقلاب اصفهان مجموعا به سال‌ها حبس، ۷۵۰ میلیون تومان جزای نقدی و ممنوعیت خروج از کشور و محرومیت‌های اجتماعی محکوم شدند.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، پانزده شهروند بهائی ساکن بهارستان اصفهان به نام مژگان پورشفیع اردستانی، نسرین خادمی قهقرخی، آزیتا رضوانی خواه، شعله آشوری، مژده بهامین، بشری مطهر، سارا شکیب، سمیرا شکیب، رویا آزادخوش، نوشین همت، شورانگیز بهامین، ساناز راسته، مریم خورسندی، فیروزه راستی‌نژاد و فرخنده رضوان پی، توسط شعبه اول دادگاه انقلاب اصفهان مجموعا به ۷۵ سال حبس، ۷۵۰ میلیون تومان جزای نقدی و ممنوعیت خروج از کشور و محرومیت‌های اجتماعی محکوم شدند.
بر اساس حکمی که روز پنجشنبه ۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ توسط شعبه اول دادگاه انقلاب اصفهان صادر و به این شهروندان ابلاغ شده، مژگان پورشفیع اردستانی، نسرین خادمی قهقرخی، آزیتا رضوانی خواه، شعله آشوری، مژده بهامین، بشری مطهر، سارا شکیب، سمیرا شکیب، رویا آزادخوش، نوشین همت، شورانگیز بهامین، ساناز راسته، مریم خورسندی، فیروزه راستی‌نژاد و فرخنده رضوان پی، هر کدام به ۵ سال حبس، پرداخت ۵۰ میلیون تومان جزای نقدی، پنج سال محرومیت از خدمات اجتماعی و دو سال منع خروج از کشور محکوم شده‌اند.
مجازات در نظر گرفته شده برای این شهروندان بهایی به اتهام «فعالیت آموزشی و تبلیغی مغایر با شرع اسلام» عنوان شده است.
این پانزده شهروند بهائی در تاریخ دوازدهم اردیبهشت ماه سال جاری به شعبه اول دادگاه انقلاب اصفهان احضار شده بودند.
در تاریخ بیستم فروردین ماه، کیفرخواست پرونده این شهروندان بهائی با اتهامات “تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی” و “مشارکت در انجام فعالیت تبلیغی و آموزشی انحرافی مغایر با شرع مقدس اسلام” توسط شعبه هجدهم بازپرسی دادسرای اصفهان صادر شد.
از میان این شهروندان رویا آزادخوش، آزیتا رضوانی خواه، سارا شکیب، ساناز راسته، شعله آشوری، شورانگیز بهامین، فیروزه راستی‌نژاد، مریم خورسندی، مژگان پورشفیع، نسرین خادمی و نوشین همت در سال ۱۴۰۰ بازداشت و پس از مدتی با تودیع وثیقه آزاد شده بودند.
همچنین پیشتر منازل مژده بهامین، فرخنده رضوان‌پی، بشری مطهر و سمیرا شکیب مورد تفتیش نیروهای امنیتی قرار گرفته بود.
«دیده‌بان حقوق بشر» نیز پیش از این گزارشی درباره آزار و اذیت ایرانیان بهایی در روز دوشنبه سیزدهم فروردین با عنوان «چکمه روی گردنم» منتشر کرد.
این گزارش مبتنی بر صدها مدرک و شهادت از نقض حقوق بشر توسط مقامات جمهوری اسلامی علیه ایرانیان بهائی است که در چهاردهه گذشته توسط این سازمان و همچنین گروه‌های حقوق بشری ایرانی جمع‌آوری شده است.
برای نگارش این گزارش، پژوهشگران «دیده‌بان حقوق بشر» ده‌ها مورد از مقررات حکومتی و اسناد دادگاه‌ها و مکاتبات دولتی با بهائیان را بررسی کرده‌اند.
در این گزارش اشاره شده بود که بهائیان بزرگترین اقلیت دینی غیرمسلمان در ایران هستند و تعدادشان در زمان روی کار آمدن جمهوری اسلامی انقلاب ۳۵۰ هزار نفر تخمین زده می‌شد. «دیده‌بان حقوق بشر» در این گزارش ۳۸ صفحه‌ای می‌نویسد در سال ۱۹۸۳ میلادی، مقامات جمهوری اسلامی تمامی فعالیت‌های تشکیلاتی و اجتماعی بهائیان را ممنوع کردند و در عمل پیروی از این دین را جرم تعریف کردند.
این سازمان در گزارش خود اعلام کرد که جمهوری اسلامی سرکوب بهائیان را در قوانین و سیاست‌های خود نهادینه کرده و از طریق نیروهای امنیتی و مقامات قضایی این سرکوب را دنبال می‌کند.
بی‌سابقه و غیرانسانی: تخریب بیش از ۳۰ قبر جدید بهائیان در محل گور دستجمعی خاوران
حکومت ایران بیش از چهار سال است که از گورستان خاوران برای دفن اجباری بهائیان استفاده کرده است- بدون اجازه دادن به حضور خانواده‌ها و یا رعایت آداب کفن و دفن بهائی. هتک حرمت قبور یک جنبه دائمی از کارزار ۴۵ ساله حکومت ایران برای سرکوب سیستماتیک بهائیان است که در پی سال‌ها آزار و اذیت در ارتباط با آرامستان‌ها صورت می‌گیرد.
جامعه جهانی بهایی در اسفند ۱۴۰۲ گزارش داده بود که قبور جدید بیش از ۳۰ درگذشته بهائی در گورستان جمعی خاوران تهران، توسط مقامات حکومت ایران ویران و تخریب شده است. مسئولین نشانه‌های روی قبرها را برداشته و با لودر و بولدوزر قبور را صاف کرده بودند تا حالت قبر نداشته باشد. این کار همچنین به نحوی انجام شده بود که به نظر برسد هیچ قبری در آن محل وجود نداشته است. پیکر این بهائیان تنها در چند ماه پیشتر به خاک سپرده شده بودند، در حالی که در تخریب آرامستان‌های بهائیان در گذشته، مکان‌هایی هدف قرار می‌گرفتند که چندین دهه قدمت داشتند.
پیش از انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷، جامعه بهائی تهران صاحب ۸۰٫۰۰۰ مترمربع زمین آرامستان در منطقه خاوران تهران و یک و نیم میلیون مترمربع زمین آرامستان در کبیرآباد بود. هر دو ملک در دهه ۶۰ توسط حکومت تازه تأسیس جمهوری اسلامی مصادره و حداقل ۱۵٫۰۰۰ قبر در آرامستان واقع در منطقه خاوران تخریب شدند.
آرامستان خاوران تهران محل به خاک سپرده شدن هزاران قربانی سیاسی است که در دهۀ ۱۹۸۰ توسط جمهوری اسلامی کشته شده و در گورهای دسته‌جمعی دفن شدند.
تلاش برای دریافت مبالغ گزاف از بهائیان داغدار برای استفاده از آرامستان متعلق به خودشان در تهران و دفن متوفی آن‌ها در گور دسته‌جمعی دهۀ ۱۹۸۰ تلاشی برای پاک کردن خاطرۀ هزاران قربانی سیاسی و وارد کردن آسیب‌‌های بیشتر به جامعۀ ستمدیدۀ بهائیان ایران است.
شهروندان بهائی در ایران از آزادی‌های مرتبط به باورهای دینی محروم هستند، این محرومیت سیستماتیک در حالی است که طبق ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۱۸ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی هر شخصی حق دارد از آزادی دین و تغییر دین با اعتقاد و همچنین آزادی اظهار آن به طور فردی یا جمعی و به طور علنی یا در خفا برخوردار باشد.
بهائیان از سال ۱۹۷۹ بطور سیستماتیک در ایران مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند، از جمله با بازداشت خودسرانه، محکومیت به حبس با اتهامات بی‌اساس، محرومیت از تحصیل و امرار معاش، مصادره و تخریب خانه‌هایشان، مورد تهمت و افترا قرار گرفتن از طریق نفرت‌پراکنی و هتک حرمت آرامستان‌هایشان که همه بخشی از کارزار حکومت برای تخریب جامعۀ بهائی ایران بوده است.
بر اساس منابع غیررسمی در ایران بیش از سیصد هزار نفر بهائی وجود دارد اما قانون اساسی جمهوری اسلامی فقط اسلام، مسیحیت، یهودیت و دین زرتشت را به رسمیت شناخته و مذهب بهائیان را به رسمیت نمی‌شناسد. به همین دلیل طی سالیان گذشته همواره حقوق بهائیان در ایران به صورت سیستماتیک و خشن و در ابعاد ضد بشری نقض شده است.
