کاوه ایرانمهر – در روزهای گذشته تجمع ایرانیان میهن‌پرست در مقابل سفارت جمهوری اسلامی در لندن و برخی شهرهای دیگر همراه با پرچم ملی شیروخورشیدنشان ایران و تصاویر شاهزاده رضا پهلوی و شعارهای ملی از جمله «جاوید شاه»، گویی از تهران تا نیویورک و لندن، آب در لانه کسانی ریخته که از بیرون از حلقه‌های خود خبر ندارند و گمان می‌کنند مردم باید تابع مشی تامین‌کنندگان باندها و فاندهای آنان باشند. یکی از این دست افراد در توییتی نوشته است: «شرم‌آور است که به اسم دفاع از حقوق انسانی بروید جلوی سفارت و فریاد جاوید شاه سر دهید. مدافعان حقوق بشر نیز باید دست کم آنقدر اصول داشته باشند که بعد از اینهمه هزینه به صراحت بگویند خود این پیام جاوید شاه ضد حقوق بشر است. جاوید مردم، جاوید آزادی، جاوید دموکراسی» چه جاویدگفتن‌های آشنایی؛ شبیه همان جاوید گفتن‌های شورشیان سال ۵۷ که بعدها مشخص شد نه منظورشان از دموکراسی، دموکراسی غربی بوده نه از آزادی، آزادی شناخته شده و نه از مردم، عموم مردم؛ بلکه دموکراسی و آزادی‌ای شبیه همان دموکراسی و آزادی که در سازمان تروریستی مجاهدین خلق جریان دارد را مد نظر داشته‌اند که از استبدادی‌ترین استبدادها هم بدتر است.
آنچه در اعتراض و برآشفتگی اینگونه افراد از موج ملی‌گرایی و بازگشت به خویش ملت ایران به وضوح به چشم می‌خورد، مخلوطی است از نادانی و ناآگاهی درباره ایران و تاریخ و هویت آن، وابستگی‌های باندی و مالی به نهادهای ضدایرانی و عقده‌هایی شخصی نسبت به خاندان پهلوی که عموما برآمده از کینه خانوادگی توده‌ای‌های جهان‌وطنی از مقابله‌ی پادشاه ایراندوست با آنان و خنثی کردن توطئه‌های ایشان و اربابانشان است. جالب است که حمله ی طرفداران جمهوری اسلامی به مخالفان در مقابل سفارت از منظر این کاسبان حقوق بشر شرم‌آور و سخیف و… نبوده و نهایتا برخی از آنان از سر اجبار به محکومیتی مختصر بسنده کردند، اما تجمع همان افرادی که خود یا دوستان‌شان هدف ضرب و جرح افراد و وابستگان رژیم قرار گرفته‌اند، از نظر آنها شرم‌آور است و مخالف حقوق بشر. این همان نقطه‌ی اتحاد نانوشته چپ‌ها و جهان‌وطنی‌ها با جمهوری اسلامی است که هر دو ملی‌گرایی ایرانیان را دشمن مشترک خود و مخالف با بقای خویش می‌بینند.
گاهی باید از اینان پرسید شما که خود را مدافع حقوق بشر می‌نامید، دقیقا مدافع حقوق کدام بشر هستید؟ صرفا بشری که خود تعریف می‌کنید؟ یا آحاد ملت ایران با اکثریتی ملی‌گرا؟ دایره‌ی مفهوم بشر در عبارت‌پردازی اینان وقتی از حقوق بشر صحبت می‌کنند، یادآور واژه‌پردازی خامنه‌ای است هنگامی که از واژه ملت استفاده می‌کند. خامنه ای نیز هنگام بیان واژه ملت، تنها آنان را داخل در مفهوم ملت می‌داند که معتقد به جمهوری اسلامی و ولایت او هستند و گویی اکثریت ملت ایران، جزو تعریف وی از ملت قرار نمی‌گیرند.
از قضا شعار «جاوید شاه» نه ضد حقوق بشر است و نه مغایر با دموکراسی، بلکه جاوید شاه متضمن دموکراسی و آزادی و حقوق بشر است. جاوید شاه به معنای جاوید گفتن برای ستون خیمه مشروطیت ایران و تضمین‌کننده حاکمیت قانون است. جالب است که بسیاری از این افراد آنگاه که در بریتانیا شعار «Long Live King» از زبان نمایندگان پارلمان و نخست وزیر و… بیرون می‌آید، آن را مغایر حقوق بشر نمی‌دانند و فاندها و کمک‌های مالی دولت‌هایی مانند آن را با کمال میل دریافت می‌کنند، اما به ایران که می‌رسند، رگ توده‌ای‌شان بالا می‌زند. اینان اگر روی آن داشتند که خواست واقعی خود را فریاد بزنند، بجای «زنده باد مردم» هم شعار می‌دادند زنده باد خلق‌های زحمتکش جهان. چرا که اساسا اینان از نام ایران و ملت ایران و نمادهای حاکمیت ملی ایران از پادشاه گرفته تا قانون اساسی مشروطه ایران و پرچم ملی ایران بیگانه و بیزارند. دموکراسی و آزادی و مردمی که در ادبیات اینها به کار می‌رود، پر است از همان معنایی که حزب توده و نهضت آزادی و سازمان مجاهدین خلق و دیگر دست‌اندرکاران شورش ۵۷ این واژگان را در آن معانی به کار می‌بردند نه آنچه ملت ایران در پی آن هستند.
