وینیش فوگات ٢٩ ساله، قهرمان و برنده مدال طلا در رقابت‌هاى کشورهاى مشترک‌المنافع در سال‌هاى ٢٠١۴، ٢٠١٨ و ٢٠٢٢ توانسته بود با غلبه بر کشتى‌گیر اهل کوبا به مرحله نهایى راه یابد.
وى پس از کسب مدال طلا در بازى‌هاى آسیایى ٢٠١٨، اولین کشتى‌گیر زن هندى بود که در مسابقات کشورهاى مشترک‌المنافع و آسیایى مدال طلا گرفت. او همچنین دو مدال برنز رقابت‌هاى جهانى کشتى فرنگى را کسب کرده است.
او قبل از اینهم موفق شده بود یوى سوساکى ژاپنى قهرمان سه دور مسابقات جهانى و مدافع قهرمانى المپیک را شکست دهد.
پس از یک آغاز عالی در المپیک پاریس، در مرحله نیمه‌‌نهایى کشتی در وزن ۵۰ کیلوگرم بخش زنان، توانست کشتی‌گیر کوبایی را شکست دهد و راهی فینال شود.
با وجود این، پیش از برگزاری فینال این رقابت، چهارشنبه ۷ اوت، تیم هند حذف شدن فوگات به دلیل چند گرم اضافه وزن را از ادامه رقابت‌ها اعلام کرد.
در اطلاعیه تیم هند آمده: «با تأسف خبر محرومیت وینش فوگات کشتى‌گیر ۵۰ کیلوگرم کشتی زنان را اعلام مى‌کنیم. باوجود تلاش‌های مربیان تیم در طول شب، او صبح امروز چند گرم بیشتر از ۵۰ کیلوگرم وزن داشت.»
کاربران و رسانه‌هاى هندی نیز ویدیویی از این کشتی‌گیر هندی در رسانه‌های اجتماعی منتشر کردند که در طول شب، در حالی که برای کم کردن وزن تلاش می‌کرد، از حال رفت.
حذف این کشتی‌گیر هندی، مردم هندوستان را در شوک فرو برده است.
با حذف شدن فوگات، کشتی‌گیر کوبایی که در مرحله نیمه نهایى از او شکست خورده بود، قرار است در فینال با کشتی‌گیر آمریکایی روبرو شود.
در اینجا بد نیست به واقعه‌اى جالب در نقش ورزش کشتى در سیاست اشاره کنیم. ورزش به ویژه دو رشته‌ی کشتی و فوتبال همواره حامل نقش سیاسی نیز بوده است از جمله در مسابقات بین ورزشکاران ایران در مقابل تیم‌ها و ورزشکاران آمریکا و اسرائیل که پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی بیش از همیشه بار سیاسی پیدا کرده است.
در روز جمعه، اول بهمن ۱۳۷۸ / ۲۱ ژانویه ۲۰۰۰، در چارچوب مسابقات کشتی جام تختی که در شهر الوند قزوین برگزار شد، تیمی‌از کشتی‌گیران آمریکایی نیز به ایران رفت. در سال ۱۳۷۸ که دومین سال ریاست جمهوری محمد خاتمی بود، امید گشایش در سیاست خارجی ایران و بهبود روابط با ایالات متحده آمریکا افزایش یافته بود.
در آن سال، در مسابقات کشتی جام تختی علاوه بر آمریکا، تیم‌های ترکیه، چین، ارمنستان، پاکستان، افغانستان، آذربایجان و قزاقستان هم شرکت داشتند.
جام تختی در گذر زمان و بر حسب سلیقه رؤسای فدراسیون عناوین گوناگون گرفته و گاه «جام ۲۲ بهمن» یا «جام دهه فجر» نیز نامیده شده است.
تلاش برای بهبود روابط با آمریکا از کانال ورزش به ویژه از سال ۱۳۷۷/۱۹۹۸ با رویارویی تیم‌های فوتبال دو کشور در جام جهانی فرانسه به یک موضوع مورد توجه افکار عمومی تبدیل شد. فوتبالیست‌های هر دو تیم با روحیه‌ای مثبت و اخلاق خوش به زمین آمدند و چند ماه بعد مشترکاً جایزه «بازی جوانمردانه فیفا» را نیز دریافت کردند.
در روابط ورزشی میان ایران و آمریکا دو رشته کشتی و فوتبال نقش اصلی را داشته‌اند. هوشنگ شهابی استاد تاریخ و روابط بین‌الملل در دانشگاه بوستون به درستى یادآوری می‌کند: «فوتبال و کشتی برای هر دو کشور مناسب است زیرا هر دو در رشته کشتی از بهترین‌های جهان‌اند اما هیچیک در فوتبال دارای جایگاه مهمی‌نیستند. این تقارن مانع شکست‌هایی می‌شود که می‌تواند برای هر یک از دو طرف تحقیرآمیز باشد و به غرور ملی آنها ضربه بزند و در نهایت در عرصه دیپلماسی زیان‌آور باشد.»
بیل کلینتون و محمد خاتمی هر دو هشت سال رئیس جمهور، و حدود چهار سال (از ۱۳۷۶ تا ١٣٧٩) با یکدیگر همتا و همکار بودند. این دوره‌ای است که در سال‌های بعد از انقلاب، آشتی میان تهران و واشنگتن بیشترین بخت را داشت.
پای کشتی‌گیران آمریکایی به ایران نیز از همان سال ۱۳۷۷ باز شد. این یکی از معدود عرصه‌هایی بود که در برابر همه تحولات سیاسی و انواع نمایش‌های ضدآمریکایی (یا متقابلاً ضد ایرانی در آمریکا) دوام آورد و به تدریج به امری تقریباً عادی تبدیل شد. هرچند ورزشکاران ایرانی همچنان مجبورند که بر اساس فرمان سیاسی میدان را در برابر رقبای اسرائیلی خالی بگذارند، اما تا کنون چنین حکمی‌در مورد ورزشکاران آمریکایی صادر نشده است.
با این حال آنچه زمانی به تقلید از «دیپلماسی پینگ‌پنگ»، «دیپلماسی کُشتی» نامیده شد، به همان تشک کشتی محدود ماند. در سال ۱۹۷۱، دعوت چین از تیم پینگ‌پنگ آمریکا نشانگر تمایلاتی تازه در دو طرف بود که سال بعد با سفر ریچارد نیکسون به پکن به سرانجام رسید و فصل تازه‌ای را در روابط دو کشور آغاز کرد.
در ایران نیز کسانی تصور می‌کردند که آمدن ورزشکاران آمریکایی به ایران مقدمه‌ای برای مبادله سفیر و بازسازی روابط خواهد بود، اما این رویاهای سیاسی چندان دوامی‌نیاورد. بیل کلینتون جای خود را به جرج دبلیو بوش داد و حدود چهارسال بعد، احمدی‌نژاد جانشین خاتمی شد.
از آن سال‌ها به بعد، حتی حسن نیت و خوشرویی متقابل کشتی‌گیران آمریکایی و مشوقین ایرانی‌شان نتوانست از دشمنی‌های جمهوری اسلامی بکاهد.
