زنان براى نخستین‌بار در سال ۱۹۲۸ میلادی در مسابقات دو و میدانی المپیک شرکت کردند و تی‌شرت و شورت‌هاى گشادتر مى پوشیدند و مجبور بودند از کمربند استفاده کنند و دونده‌ها در مسابقات المپیک و بین‌المللى اجازه دارند پابرهنه بدوند. اما آن لباس‌های کاملاً غیرآیرودینامیک که در میانه مسابقه به پرواز درمی‌آمدند، امروز دیگر وجود ندارند و جای خود را به لباس‌های کشدار (Spandex) و شورت‌هایی با برش بلند داده‌اند.
با اینهمه هنگامی که در آوریل گذشته شرکت Nike از طرح‌های خود برای لباس‌های دوندگان زن و مرد ایالات متحده در مسابقات المپیک رونمایی کرد، سوالاتی درباره تفاوت شیوه طراحی شورت‌های ورزشکاران دو و میدانی مطرح شد و اینکه چرا برش در شورت‌های دوندگان زن اینقدر بالا و فاق‌ها باریک است؟
لورن فلشمن ورزشکار پیشین دو و میدانی ایالات متحده یکی از منتقدان این طراحی بود و آن را ناشی از تسلط یک قدرت مردسالار بر نحوه طراحی لباس‌های زنانه در این ورزش دانست و افزود که پوشیدن چنین لباسی باعث می‌شود که ورزشکاران در زمان برگزاری مسابقات پاریس، بجای توجه به برنده شدن، حواس‌شان متوجه اندام خود باشد.
با وجود این برخی ورزشکاران مانند کتی مون دونده آمریکایی بازی‌های المپیک پاریس حساسیت کمتری به این موضوع نشان دادند. کتی مون حتی یکی از این لباس‌ها با طراحی جدید را پوشید و عکسی از خود در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد و نوشت که این لباس‌ها روی مانکن‌ها به شکل اغراق شده‌ای به نمایش گذاشته شدند ولی درواقع چنین نیستند.
شرکت Nike نیز بعدا بیانیه‌ای منتشر و اعلام کرد که این طرح یکی از ۵۰ قطعه کل مجموعه است و روند مشاوره با ورزشکاران برای رفع نیازهای آنها ادامه دارد.
واقعیت این است که در پیست المپیک، قوانین زیادی درباره شیوه لباس پوشیدن ورزشکاران وجود ندارد. یکی از مواردی که فدراسیون بین‌المللی دو و میدانی بر آن تاکید دارد، این است که نباید از کفش‌هایی استفاده کرد که بطور ناعادلانه، مزیتی برای ورزشکاران یک کشور ایجاد کند؛ لباس‌ها نیز باید «تمیز بوده و بدن‌نما نباشند و به گونه‌ای طراحی شوند که با پوشیدن آن اعتراضی صورت نگیرد.» ورزشکاران حتی می‌توانند با پای برهنه بدوند یعنی همان کاری که آببه بیکیلا دونده اتیوپیایی پیروز دو ماراتن در سال ۱۹۶۰ انجام داد.
مردانی که برای اولین بار در مسابقات دو و میدانی المپیک مدرن در سال ۱۸۹۶ شرکت کردند نیز شورت بلند و بالاپوش با کفش‌های کتانی صاف می‌پوشیدند. البته این لباس‌ها به دورانی برمی‌گشت که هنوز صنعت پوشاک ورزشی در مراحل اولیه توسعه خود بود. به تدریج در طول دهه‌ها، پوشاک ورزشکاران بیشتر و بیشتر فنی شد و در کنار تغییر جنس الیاف، گاه برای بهتر کردن عملکرد ورزشکاران به آن پارچه‌ای اضافه می‌شد و گاهی نیز برای راحتی و سهولت حرکت، از پارچه‌ی آن کم می‌شد.
برای زنان شرکت کننده در المپیک، از دهه ۱۹۶۰ میلادی لباس‌ها به تدریج تنگتر و شورت‌ها کوتاهتر شدند. در دهه ۱۹۸۰ مدل‌هاى بیکینی رایج شد و امروزه نیز شلوارک‌های تنگ، تاپ‌های کوتاه و لباس‌هایی از جنس عرق‌گیر و قابل تنفس با قابلیت کشش بسیار رایج هستند.
دوبریانا ژنوا استاد مؤسسه فناوری مد در نیویورک و یکی از طراحان لباس برای شرکت‌هایی مانند Nike، North Face و Reebok با اشاره به لباس‌هایی که عضلات ورزشکاران را برجسته می‌کند، می‌گوید: «داشتن ظاهر خوب، اعتماد به نفس می‌آورد و احتمالاً به شما برای داشتن یک عملکرد ورزشی بهتر کمک می‌کند.»
با اینهمه او نیز تأیید می‌کند که ورزشکاران باید حق انتخاب داشته باشند و در میان لباس‌هایی با برش کوتاه یا بلند، در نهایت پوششی را انتخاب کنند که در آن احساس راحتی بیشتری می‌کنند.
استاد فناوری مد نیز این پرسش را مطرح می‌کند که چرا لباس‌های زنانه باید بازتر و برهنه‌تر از لباس‌های مردانه باشند و تایید می‌کند که باید از چنین مراحلی فراتر برویم.
