یکی از مشکلات کسانی که با خلاقیت سر و کار دارند، سانسور است. از سانسور حکومتی تا خودسانسوری، از سانسور بازار تا فشار برای ساکت کردن صداهای متفاوت. امروز نویسندگان، روزنامه‌نگاران، شاعران، هنرمندان دیداری و شنیداری و سینماگران در جمهوری اسلامی، مجبور به همزیستی با اشکال مختلف سانسور هستند. سانسوری که به نوعی دیگر بر فعالیت‌های آنها در خارج از مرزهای کشور نیز تاثیر می‌گذارد. البته در کشورهای دموکراتیک نیز اگرچه سانسور حکومتی غیر از موارد محدودی وجود ندارد، ولی اشکال دیگر سانسور هنوز محدویت‌هائی ایجاد می‌کنند.
احمد رأفت با علیرضا آبیز شاعر و پژوهشگر که کتابی در رابطه با سانسور در ایران در سال‌های پس از انقلاب ۵۷ به زبان انگلیسی منتشر کرده، گفتگوئی انجام داده است.
