در قاره سبز، کشورهای اروپای شمالی و منطقه بالتیک از لحاظ تاریخی در مشارکت بانوان در سیاست پیشتازند. در منطقه بالکان نیز حضور زنان در مشاغل بالای سیاسی رو به افزایش است.
این هفته در جریان نشست «کنوانسیون ملی دموکرات‌ها» در ایالات متحده، کامالا هریس رسماً به عنوان نامزد این حزب در انتخابات ریاست جمهوری این کشور انتخاب شد تا در صورت پیروزی در ماه نوامبر، به اولین رئیس جمهور زن تاریخ آمریکا تبدیل گردد.
اما وضعیت بانوان سیاستمدار در اروپا چگونه است؟ واقعیت این است آنانى که به مقام رهبری سیاسی رسیده‌اند، در این قاره هنوز در اقلیت قرار دارند.
بر اساس آمار گرفته شده از ۵۰ کشور در این قاره، تنها در ۱۵ کشور نخست وزیر زن یا رئیس دولت دارند البته به استثنای حکومت‌هاى پادشاهی و ملکه‌ها.
در اتحادیه اروپا تنها ۷ پست نخست وزیرى یا ریاست بر دولت به خانم‌ها واگذار شده است. این در حالیست که هم‌اکنون سه شغل برتر اتحادیه اروپا به بانوان سپرده شده است که عبارتند از اورسلا فن در لاین از آلمان که مقام ریاست کمیسیون اروپا را به عهده دارد؛ روبرتا متسولا از مالت که بر صندلى ریاست پارلمان اروپا نشسته و کریستین لاگارد فرانسوى که بانک مرکزى اروپا را مدیریت مى‌کند.
در منطقه بالکان نیز اخیراً شاهد افزایش حضور بانوان در پُست‌هاى بالا هستیم. هم‌اکنون کشورهای اسلونی، کوزوو، مقدونیه شمالی و یونان همگی دارای رئیس جمهور زن هستند.
نخست وزیر بوسنی و هرزگوین هم یک بانو است. وى چهار همتای زن در اروپا دارد: جورجا ملونی در ایتالیا، مته فردریکسن در دانمارک، اویکا سیلینا در لتونی و اینگریدا شیمونیته در لیتوانی.
ویژگی مشترک این بانوان این است که بیشتر آنان یا در رشته حقوق تحصیل کرده یا در مشاغل مرتبط با این رشته فعالیت داشته و دارند.
ناتاشا پیرک موسار رئیس جمهور اسلونی نیز وکیل دادگستری بوده است. او نماینده قانونی ملانیا ترامپ همسر دونالد ترامپ رئیس جمهور پیشین ایالات متحده در پرونده‌های حقوقی مربوط به استفاده از تصویر وى روی کیک، کفش و محصولات لباس زیر بوده است.
گوردانا سیلیانوفسکا- داوکووا رئیس جمهور مقدونیه شمالی استاد حقوق، ویوسا عثمانی رئیس جمهور کوزوو یک دانشگاهی در رشته حقوق و اکاترینی ساکلاروپولو رئیس جمهور یونان قاضی بوده‌اند.
بوریانا کریستو نخست وزیر بوسنی نیز دارای مدرک حقوق است و اویکا سیلینیا نخست‌وزیر لتونی قبلاً به عنوان وکیل مشغول به کار بوده است.
تنها زنانی که در مقامات عالی کشورهای اروپایی پیشینه تحصیل و فعالیت حقوقی ندارند عبارتند از جورجا ملونى روزنامه‌نگار ایتالیایى، مته فردریکسن دانمارکى و اینگریدا شیمونیته در لیتوانی. با این حال، همه آنها داراى تحصیلات عالی و دانشگاهی هستند.
اگرچه بانوانى که رهبری کشورهای اروپایی را در اختیار دارند همچنان در اقلیت‌اند، اما در بسیاری از کشورهای این قاره، چنین فرصتی دست‌کم یکبار در اختیار زنان گذاشته شده است.
در مجموع تنها در ۱۵ کشور اروپایی تا کنون هرگز یک زن به مقام نخست وزیرى یا ریاست دولت نرسیده است. این کشورها عبارتند از: آلبانی، آندورا، ارمنستان، آذربایجان، بلاروس، قبرس، جمهوری چک، لیختن اشتاین، لوکزامبورگ، موناکو، مونته نگرو، هلند، روسیه، اسپانیا و واتیکان.
چهار مورد از این کشورها (قبرس، جمهوری چک، هلند و اسپانیا) عضو اتحادیه اروپا هستند.
در سال ۱۹۰۷ میلادی فنلاند به اولین کشور اروپایی تبدیل شد که زنان را به نمایندگی پارلمان انتخاب کرد و پس از آن نروژ، استونی، روسیه و اوکراین قرار دارند.
آخرین کشورهایی که زنان در آنها به پارلمان راه یافتند نیز سن مارینو (۱۹۷۴ میلادی)، آندورا (۱۹۸۴ میلادی) و لیختن اشتاین (۱۹۸۶ میلادی) هستند.
با اینهمه همچنان در تمام کشورهای اروپایی تعداد نمایندگان زن از مردان کمتر است؛ بجز آندورا که این نسبت ۵۰-۵۰ است.
پس از آندورا بیشترین شمار زنان نماینده در پارلمان‌ها در ایسلند (۴٧/۶ درصد)، سوئد (۴۶/٧ درصد)، فنلاند (۴۶ درصد)، موناکو (۴۵/٨ درصد)، دانمارک (۴۵/٣ درصد) نروژ و بلژیک (۴۴/۴ درصد) و اسپانیا با (۴۴/٣ درصد) در رتبه‌های بالای این نمودار قرار دارند.
پایین‌ترین تعداد بانوان نماینده مجلس متعلق به کشورهاى قبرس( ١۴/٣ درصد)، مجارستان (١۴/۶ درصد)، روسیه (١۶/۴ درصد) و جمهوری آذربایجان (١٨/١ درصد) است.
در میان پنج کشور بزرگ قاره اروپا نیز اسپانیا بیشترین تعداد نمایندگان زن را دارد و پس از آن بریتانیا قرار می‌گیرد که در انتخابات عمومی اخیر، بیشترین تعداد و نسبت نمایندگان زن در تاریخ خود را روانه پارلمان کرده است.
