مدیرعامل یک موسسه خیریه از کاهش کمک خیّرین به دلیل ورشکستگی و نبود توانایی مالی خبر داد و گفت: «۹۶ درصد از دختران بدسرپرست به علت اعتیاد والدین به مراکز حمایتی می‌پیوندند.»
مدیرعامل و بنیانگذار موسسه غیردولتی «مهر طه» در گفتگو با وبسایت رکنا ترغیب افراد به کمک‌رسانی، نگهداری و جلب اعتماد آنها را بزرگترین چالش این موسسه غیردولتی دانست و افزود: «البته در این زمینه تا حدودی موفق بوده‌ایم و توانسته‌ایم سرمایه‌های اجتماعی خوبی کسب کنیم. اما با توجه به تورم اقتصادی که هر سال به شکل صعودی و افسارگسیخته‌ای بالا می‌رود، ما همیشه یک پله عقب‌تر هستیم.»
زهره زارع با تاکید بر اینکه مشارکت‌های مردمی نسبت به سال‌های گذشته کاهش یافته است گفت: «عده‌ای از خیّرین که قبل‌تر کمک‌های مالی و غیرمالی مختلف به موسسه می‌رساندند، ممکن است این کمک‌ها را به حداقل رسانده باشند. علت آن می‌تواند ورشکستگی یا عدم وسع مالی باشد. اما خوشبختانه کمک‌های خُرد مردمی افزایش پیدا کرده است که برای ما بسیار با ارزش است، چون پایداری و ماندگاری بیشتری دارد. این کمک‌ها در قالب مبالغی از ۱۰ هزار تومان به بالا از طریق سایت، اپلیکیشن‌ها و بانک‌ها به حساب موسسه واریز می‌شود و در اختیار ما قرار می‌گیرد.»
موسسه «مهر طه» یکی از موسسات غیردولتی است که برای حمایت از دختران بی‌سرپرست و بدسرپرست تاسیس شده و از سال ۱۳۸۱ مشغول به فعالیت است.
در یکم شهریورماه مدیرعامل موسسه خیریه «زنجیره امید» از ارسال حکم تخلیه از سوی سازمان اوقاف برای این خیریه خبر داده بود. این مؤسسه در زمینه‌ی درمان کودکان فعالیت دارد.
موسسه خیریه بین‌المللی «زنجیره امید» که در تیر ماه ۱۳۸۶ شروع به کار کرد، خدمات درمانی خود را با کمترین هزینه به کودکان زیر ۱۸ سال بدون در نظر گرفتن دین، نژاد و ملیت و طبق استانداردهای بین المللی در سه رشته قلب، ارتوپدی و ترمیمی ارائه می‌دهد.
در اردیبهشت ماه نیز «سرای غزل» از زیرمجموعه‌های مؤسسه «طلوع بی‌نشان‌ها» در پی صدور حکم تخلیه از سوی شهرداری منطقه ۱۰ تهران بسته شد.
با حکم تخلیه‌ای که اردیبهشت امسال، شهرداری منطقه ۱۰ برای یکی از ساختمان‌های « طلوع بی‌نشان‌ها » صادر کرد، پنجمین مرکز حمایت از زنان آسیب دیده در شهر تهران هم تعطیل شد.
«سرای غزل» یکی از مراکز متعلق به موسسه خیریه «طلوع بی‌نشان‌ها» بود که از چند سال قبل به زنان آسیب‌دیده یا در معرض آسیب، خدمات حمایتی و بهداشتی و درمانی ارائه می‌کرد.
ساختمان این مرکز، متعلق به شهرداری منطقه ۱۰ بود که ۴ اردیبهشت‌ماه امسال، حکم تخلیه این ساختمان به دست مدیرعامل «طلوع» رسید و «سرای غزل» پس از «خانه خورشید» (موسسه حمایت از زنان آسیب‌دیده و معتاد بی‌خانمان واقع در محدوده دروازه‌غار) موسسه «نور سپید هدایت» (مرکز اقامت و خدمات کاهش آسیب برای زنان‌آسیب‌دیده و معتاد بی‌خانمان واقع در میدان شوش) سرپناه شبانه زنان (مرکز اقامت برای زنان آسیب دیده و معتاد بی‌خانمان واقع در محدوده دروازه غار) و سازمان پزشکان بدون مرز (موسسه ارائه خدمات حمایتی و درمانی به زنان و مردان و کودکان بی‌خانمان و معتاد و آسیب‌دیده واقع در محدوده خیابان مولوی) پنجمین مرکز ارائه خدمات حمایتی به زنان آسیب‌دیده و بی‌خانمان در شهر تهران بود که از پاییز ۱۴۰۰ تا اردیبهشت ۱۴۰۳ تعطیل شدند.
وجه اشتراک هر ۵ مرکز این بود که توسط مردم و انجمن‌های غیردولتی راه‌اندازی شده بودند و به زنان آسیب‌دیده خدمت می‌دادند.
بستن مراکز حمایت از آسیب‌دیدگان اجتماعی توسط شهرداری در حالی ادامه دارد که شهردار و مقامات شهری تهران موضوع ساخت مسجد در پارک‌های شهر را که با انتقادها و اعتراض‌های گسترده‌ای همراه شده است، بطور جدی دنبال می‌کنند.
هم‌اکنون ۶ هزار موسسه خیریه در سراسر ایران مشغول فعالیت هستند که همگی با هم رقمی حدود ۴۰ هزار میلیارد تومان گردش مالی سالانه دارند. در همین ارتباط رئیس اداره ساماندهی تشکل‌های مردمی و موسسات خیریه ۳ امرداد گفته بود که در کشور ۱۰۰ هزار موسسه خیریه و شکل‌های خیراندیش فعالیت می‌کنند که گردش مالی ۷۰ هزار میلیارد تومانی دارند.
فرد نیکوکاری که سال‌ها با مؤسسات خیریه فراوانی در قالب هیئت‌امنا، هیئت‌مدیره و خیّر همکاری داشته است، درباره آسیب‌های پیش روی این موسسات در ۲۱ فروردین ۱۴۰۱ به وبسایت ایمنا گفته بود: «ذات و هدف مؤسسات خیریه، مقدس است اما متأسفانه به دلیل نبود نظارت کافی، برخی از این مؤسسات گرفتار چالش‌هایی یا حتی مواردی از فساد می‌شود.»
وی اضافه کرده بود: «در برخی از مؤسسات خیریه، اعتبارات رسیده به مؤسسه که باید برای توانمندی جامعه نیازمندان هدف خود هزینه شود، صرف هزینه‌های جاری مؤسسات خیریه می‌شود؛ در صورتی که طبق قانون، مؤسسات خیریه مجاز هستند تنها ۱۰ درصد از اعتبارات کلی را صرف امور اجرایی و کادر اداری خود کنند.»
این فرد نیکوکار توضیح داده بود: «متأسفانه نظارت دقیق و صحیحی بر بسته‌های معیشتی که خیریه‌ها باید توزیع کنند، نمی‌شود؛ در برخی از موسسات خیریه این بسته‌ها یا به تعداد بیشتری به دست یک خانواده می‌رسد یا به دست برخی از آنها نمی‌رسد.»
وی با بیان اینکه برخی از مؤسسات خیریه، ادامه فعالیت‌شان منوط به کمک‌ها و اعتبارات دولتی شده است و اگر این کمک‌ها نباشد، آن مؤسسه تعطیل می‌شود تاکید کرده بود: «در صورتی‌که مؤسسه خیریه یک سازمان مردم‌نهاد است و سازمان مردم‌نهاد، نباید انتظار کمک دولتی داشته باشد بلکه باید عامل باشد.»
این فعال اجتماعی با بیان اینکه مؤسسات خیریه بدون نظارت همچون تیغ دو لبه عمل می‌کنند، گفته بود: «گاهی در ایام انتخابات، شاهد رشد قارچ‌گونه بسیاری از خیریه‌ها و پررنگ شدن فعالیت برخی خیریه‌ها به خصوص در مناطق کم‌برخوردار شهرها هستیم که از این روند، استفاده‌های ابزاری یا سیاسی می‌شود.»
عضو هیئت مدیر مؤسسه خیریه «لبخند» نیز در این ارتباط به وبسایت «ایمنا» گفته بود: «این نبود هدفمندی در کمک‌ها، باعث افزایش برخی آسیب‌های اجتماعی همچون تکدی‌گری می‌شود؛ به این خاطر که سیستم یکپارچه‌ای برای معرفی افراد نیازمند وجود ندارد؛ بنابراین افرادی که زمینه تکدی‌گری دارند به راحتی می‌توانند از تمام خیریه‌ها کمک‌های مختلفی دریافت کنند.»
وی خیریه‌های خانوادگی را آسیب دیگری دانست که این مؤسسات با آن مواجه هستند، یعنی خیریه‌هایی در کشور فعالیت می‌کنند که به‌صورت دوستانه و خانوادگی اداره می‌شود و همین امر باعث بروز فسادهای مالی فراوانی در این مؤسسات خیریه شده است. فسادهای مالی که در برخی از مؤسسات خیریه صورت می‌گیرد، موجب شده بسیاری از مردم نسبت به خیریه‌ها کم اعتماد شود و به‌صورت فردی و پراکنده اقدام به کمک افراد نیازمند کنند.
