به گفته شماری از زنان و دختران ایرانی موارد اذیت و آزار جنسی در فرودگاه‌ها به بهانه بازرسی بدنی افزایش پیدا کرده است. اغلب کسانی که چنین آزارهایی را گزارش داده‌اند یا از دوستانشان در مورد این قبیل موارد شنیده‌اند، می‌گویند این آزارها بارها توسط مأموران زن در فرودگاه «خمینی» تهران به ویژه در گیت پروازهای خروجی سر زده است.
به نظر می‌رسد تعداد کسانی که تجربه آزارهای جنسی در فرودگاه‌های ایران به ویژه در فرودگاه «خمینی» را دارند زیادتر از مواردی است که درباره آنها خبررسانی می‌شود.
یک کاربر در شبکه اجتماعی «ایکس» با نام «پسوخته» اواخر نوامبر ۲۰۲۴ (اواسط آبان‌ماه) روایت کرده است «تو فرودگاه [خمینی] دم ورودی زنیکه کشید کنار منو گفت باید ببینم پد داری. شلوارمو کشیده بودم پایین، کمیم گوشه‌ی شرتمو دادم پایین پدو ببینه. اومد گفت کامل بده پایین.» او توضیح داد: «تا خون روی پد رو نبینه ول کن نبود… باورم نمیشه هنوز.»
تعداد دیگری از کاربران به ویژه دختران در زیر همین پُست درباره موارد مشابهی که خودشان تجربه کرده‌اند یا از دوستان نزدیک‌شان شنیده‌اند گزارش داده‌اند.
برخی کاربران گفته‌اند استانداردهای مأموران فرودگاه برای بازرسی بدنی یکسان نیست و همین مسئله عجیب است.
بعضی نوشته‌اند که مأموران زن، ابتدا همه‌ی بدن آنها را «دستمالی کردند» بعد که متوجه «پد» (نوار بهداشتی) شده‌اند خواسته‌اند که تمام لباس خود را درآورند.
یکی از کاربران نوشته «منم تجربه‌اش رو دارم، نه به این شدت، ولی دستش رو برد بین پام، پدم رو مچاله کرد. تا چند روز حالم بد بود، حس می‌کردم بهم تجاوز شده.» برخی از زنان نوشته‌اند که در بازرسی‌ها احساس کرده‌اند مأموران با غرض و مرض به سینه آنها دست می‌زده‌اند. اینهمه در حالیست که برای بازرسی بدنی در همه فرودگاه‌ها از دستگاه‌های «اسکنر» استفاده می‌شود که روی بدن مسافران حرکت داده می‌شود و مأموران بازرسی در فرودگاه‌های ایران نیز ظاهرا از همین دستگاه‌ها که البته قدیمی است استفاده می‌کنند.
مسئله اما فقط محدود به زنان نمی‌شود، بعضی آقایان هم می‌گویند پاسدارانی که آنها را بازرسی بدنی می‌کنند به طرز معناداری بین پاها یا باسن آنها را هم تفتیش کرده‌اند.
بعضی می‌گویند علت این نوع بازرسی‌ها عدم وجود دستگاه اسکنر پیشرفته بازرسی است، اما بعضی دیگر از کاربران نوشته‌اند که بسیاری از مأموران که در فرودگاه تفتیش بدنی می‌کنند «عقده‌ای» و «بیمار جنسی» هستند و بطور مشخص با قصد اذیت یا تحقیر مسافران به این شکل تفتیش می‌کنند.
بازرسی‌های بدنی جدی‌‌تر در موارد خاص و مشکوک در فرودگاه‌های خارجی نیز در صورت لزوم انجام می‌شود اما آنهایی که در ایران تجربه چنین بازرسی‌هایی را دارند می‌گویند این بازرسی‌ها بیشتر از آنکه اقدامی برای امنیت پرواز باشد «آزار» و «تحقیر» مسافران است. این مسئله آنقدر حاد شده که حتا خبرگزاری‌های رسمی داخلی و روزنامه‌ها نیز به آن پرداخته‌اند.
یک افسر سابق پلیس در ایران می‌گوید، «بازرسی‌های قوی برای امنیت پرواز یا مقابله با حمل اشیاء و بسته‌های ممنوعه ممکن است در تمام فرودگاه‌های دنیا انجام شود، در ایران هم با توجه به افزایش موارد قاچاق مواد مخدر از جمله بسته‌های کوچک شیشه، هروئین و کوکائین این بازرسی‌ها تشدید می‌شود.»
یکی از راه‌های حمل مواد مخدر در مقادیر کم، جاسازی در پدهای بهداشتی است، با اینهمه همین افسر سابق توضیح می‌دهد، «مأموران زن در ایران اغلب فاقد تجربه اجرایی هستند و فقط به خاطر زن بودن‌شان در اماکن حساس به کار گرفته می‌شوند که تبعاتی هم دارد. از طرف دیگر، چون دستگاه‌های اسکنر قدیمی هستند، احتمالاً تشخیص نمی‌دهد که پد بهداشتی است یا بسته ممنوعه.»
در برخی موارد نیز دستگاه‌ها بازرسی فرودگاه‌ها، به بعضی فلزات در زیورآلات و پیرسینگ مسافران حساس هستند. بعضی از این پیرسینگ‌ها روی اندام‌های خصوصی افراد انجام شده که در اینصورت دستگاه اسکنر علامت هشدار می‌دهد و مسافران مورد بازرسی بدنی جدی‌تری قرار می‌گیرند. در مواردی هم انگیزه‌های مذهبی و سیاسی مأموران باعث اذیت و آزار مسافران می‌شود.
