محمد خوش بیان – سال ۲۰۲۴ یکی از سیاه‌ترین سال‌های تاریخ معاصر ایران بود؛ سالی که در آن سرکوب، خشونت، و بی‌عدالتی به اوج خود رسید. جمهوری اسلامی، در هراس از خیزش ملت، دست به اقدامات بی‌رحمانه‌ای زد تا صدای حق‌خواهی ایرانیان را خاموش کند. این حکومت که از مشروعیت مردمی تهی است، نه تنها با سرکوب داخلی به بقای خود ادامه داد، بلکه با ناکارآمدی مطلق، آینده‌ای تاریک‌تر برای ایران رقم زد.
حکومت در مواجهه با تجمعات بازنشستگان و اقشار مختلفی که برای حقوق ابتدایی خود به خیابان‌ها آمده بودند، واکنشی جز سرکوب نشان نداد. این اعتراضات که حاصل سال‌ها انباشت نارضایتی از وضعیت معیشتی، دستمزدهای ناعادلانه، و فساد سیستماتیک بود، با بی‌رحمی تمام پاسخ داده شد.
در این سال نیز ایران به قتلگاه عدالت تبدیل شد؛ جایی که جان انسان‌ها به پای منافع حکومتی قربانی شد. اعدام‌ها بار دیگر به ابزاری برای ترساندن مردم تبدیل گشت. هیچ مرزی برای خشونت وجود نداشت؛ از زنان و کودکان گرفته تا اقلیت‌های مذهبی و سیاسی، همه قربانی ماشین بی‌رحم این حکومت شدند. آیا می‌توان این رفتار را چیزی جز یک تلاش مذبوحانه برای حفظ قدرت نامید؟ حاکمان ایران بجای شنیدن صدای ملت، طناب دار را تنگ‌تر کردند.
اقتصاد ایران در سال ۲۰۲۴ نیز تصویری زنده از بی‌کفایتی و فساد بود. زندگی برای مردم به کابوسی دائمی تبدیل شده است؛ فقری که با سیاست‌های نادرست و فساد ساختاری حکومت تشدید می‌شود، توان زیستن را از میلیون‌ها نفر گرفته است. در حالی که ثروت کشور به جیب وابستگان حکومت و جنگ‌های نیابتی در منطقه می‌رود، مردم ایران برای ابتدایی‌ترین نیازهایشان در تقلا هستند. این تضاد، چهره واقعی حکومتی را نشان می‌دهد که نه برای مردم، بلکه تنها برای بقای خود تلاش می‌کند. حتی در عرصه جهانی نیز جمهوری اسلامی بیش از پیش منزوی شد. کشورهای جهان، نظاره‌گر حکومتی بودند که همزمان حقوق ملت خویش را پایمال می‌کند و با جاه‌طلبی‌های بی‌پایان خود، منطقه را بی‌ثبات‌تر می‌سازد. تحریم‌ها، انزوای دیپلماتیک، و فشارهای بین‌المللی، همگی نشانه‌های حکومتی هستند که در داخل و خارج از مرزها، مشروعیت و اعتبار خود را از دست داده است.
اما با وجود تمام این تاریکی‌ها، مردم ایران نشان دادند که امید را نمی‌توان سرکوب کرد. هرچند حکومت با تمام توان به مقابله با اراده ملی برخاست، اما شعله مقاومت همچنان زنده است. این ملت، در برابر ظلم، سر خم نکرده است. آنها به جهانیان نشان دادند که اراده ملی را نمی‌توان شکست داد، و ظلم نمی‌تواند تا ابد دوام بیاورد.
بی‌تردید، سقوط جمهوری اسلامی نزدیک است. تاریخ نشان داده که هیچ دیکتاتوری هرقدر هم مستبد، نتوانسته است در برابر اراده یک ملت ایستادگی کند. مردم ایران به خوبی دریافته‌اند که راه آزادی، از مسیر مبارزات مدنی، اعتراضات خیابانی، و اتحاد ملی می‌گذرد. مقاومت و ایستادگی، کلید رسیدن به آینده‌ای روشن است.
سال ۲۰۲۵ می‌تواند سال آغاز تغییرات بزرگ باشد؛ سالی که در آن ملت ایران بار دیگر ثابت می‌کنند هیچ حکومتی نمی‌تواند در برابر خواست مردم برای آزادی، عدالت، و دموکراسی مقاومت کند. آینده روشن ایران در گرو اراده، اتحاد و مبارزات این ملت است. این شب تاریک بی‌شک به صبح آزادی خواهد رسید، و ایران دوباره در قامت کشوری آزادو عادلانه خواهد درخشید.
