تاریخ روز‌های حساس خود را در این سرا، پشت سر می‌گذارد.
اینجا انسان‌هایی حضور دارند که سراسر وجودشان پر از درد است، اما از درد دیگران می‌گویند و وفادار به آرمان‌های انسانی، ناملایمات را بر گرده خویش می‌پذیرند، بی‌هیچ هیاهویی.
اینجا در این وادی، به فروتنان و نیکنامان سخت‌ترین حکم‌ها را می‌دهند و زندان‌ها پر شده است از اسطور‌هایی که باید در کلاسِ درس‌شان حاضر شد و چنان محو گفتارشان شد که حتی کلمه‌ای از دست نرود.
اما دریغ و درد از این گزمگان تیغ به دست که هرآنچه در جلوی خود می‌بینند به کنار می‌زنند.
کاش می‌دانستند معلم، نام پر مفهوم هر سرزمین است و با رفتار و قلب خود همه چیز را احساس می‌کند و بی‌اعتنا از نابرابری‌ها و نامردمی‌ها نمی‌گذرد.
این بی‌شمار حکم‌ها، این بند و بست‌های بی‌پایان برای چیست؟! کدام پیام معلمان شما را اینچنین برآشفته می‌سازد که او را تا حصار‌های زندان و آوارگی‌های تبعید می‌بَرید و با اخراج و جریمه‌های سنگین آب‌ونان حتی از گلوی فرزندان و وابستگانش می‌بُرید؟
موج تازه‌ی محکومیت‌ها به گستره چند استان کردستان، فارس، خوزستان و البرز!
چه گمان باطلی است که با سرکوب فعالان ندای حق‌طلبی خاموش خواهد شد؟
گویی قاضیان چشم فروبسته، فرهنگ حق‌طلبی، ظلم‌ستیزی، راستگویی، نقادی، برابری‌طلبی را در این کشور نشانه رفته‌اند و بی‌هیچ ابایی حکم صادر می‌کنند؛ به قصد آزمودن هزارباره‌ی آزمونی شکست‌خورده برای خاموش ساختن صدا‌هایی که ناشی از دردمندی و دیگرخواهی‌ست.
چگونه می‌توان به ذهن‌های متحجر فهماند که با هیچ عزم جزمی، نمی‌توان اندیشه را به بند کشید و «انسان»ها را در تعاریف صلب و حقیر یکدست‌سازی و تک‌صدایی حکومت‌ها گنجاند.
توصیه می‌کنیم دست از این غدارگی بردارید. بگذارید این نهال‌ها رویش کنند تا بالندگی به این سرزمین برگردد و شاهد کشوری باشیم که همگان در آن نقش داشته باشند و حقوق همه افراد جامعه برآورده شود.
قرار نیست ناکامی شکست‌های ناشی از نادانی‌تان بر گرده‌های فرزندان این سرزمین سنگینی کند و با تحمیل زندان و تبعید و احکامی از این دست برای معلمان، ناتوانی خود در سامان دادن به ابتدایی‌ترین خواسته‌های آنان را توجیه کنید.
این رودخانه جاری‌ست و به حرکت خود ادامه می‌دهد، تا جایی که ناپاکی‌ها را از خود بزداید.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران محکومیت‌های گسترده و ناعادلانه همکاران فرهنگی در استان‌های فارس، خوزستان، کردستان و البرز را به شدت محکوم می‌کند و با صدایی که طنینی تاریخی دارد، اعلام می‌کند نتوانستند و نمی‌توانید با زندان و جریمه صدا‌های حق‌طلبانه فرهنگیان این سرزمین را خاموش کنید؛ از تکرار لجوجانه روش‌های منسوخ و شکست‌خورده دست بردارید، پیش از آن که راه بازگشتی نباشد.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
۲۸ دی‌ماه ۱۴۰۳
