بابک سینا – ایران، سرزمین عشق و درد، تاریخ و خون، مردان و زنان شجاعی که تا واپسین لحظات عمرشان برای آزادی و عزت این خاک ایستادگی کرده‌اند. امروز، بار دیگر، نامی به لیست بلندبالای جانباختگان راه میهن اضافه شد: ابول کورکور، مبارزی که تا آخرین نفس در برابر ظلم ایستاد و نام ایران را فریاد زد.
خداحافظ ایران، اما در دل‌ها زنده‌ای…
وقتی انسانی، تمام عمرش را در راه آزادی و مبارزه سپری می‌کند، وقتی برای عدالت سلاح برمی‌دارد و در برابر استبداد سر خم نمی‌کند، مرگ او تنها یک پایان نیست، بلکه تولدی دوباره در قلب تاریخ است. ابول کورکور، مبارزی که دو سال و نیم را در تعقیب و گریز گذراند، کسی که در سایه‌ها زیست اما هرگز از روشنی ایمان و عقیده‌اش دست نکشید.
یک جنگ نابرابر، یک پایان باشکوه
نیروهای سپاه، که سال‌هاست مردم ایران را در زنجیر ترس و سرکوب نگه داشته‌اند، بارها چنین مبارزانی را محاصره کرده و به قتل رسانده‌اند. ابول کورکور مانند بسیاری از پیشینیان خود، در حلقه‌ی محاصره، نه به تسلیم فکر کرد و نه به زانو درآمد. او در آخرین لحظاتش تصمیم گرفت، بجای افتادن به چنگ شکنجه‌گران، بجای اسارت و اعدام، خود پایان خویش را رقم بزند. مرگ او، هرچند تلخ و دردناک، اما سراسر افتخار و سربلندی است.
قهرمانانی که از خاک ایران نمی‌گریزند
می‌توان مقایسه کرد میان کسانی که در یک عصر پاییزی در خیابان‌های ایران عکسی از خود گرفتند و چند هفته بعد در کنار رود سن و کاخ الیزه بودند، و کسانی که در کوچه‌های خونین ایذه، در تاریکی جنگ، با نفس‌های بریده، آخرین گلوله را برای خود نگه داشتند. تاریخ، این مقایسه را ثبت خواهد کرد.
امروز، نام ابول کورکور در کنار دیگر قهرمانان مبارزه برای آزادی خواهد ماند. صدای او خاموش شد، اما پژواک آن در کوه‌ها، در خیابان‌ها، در قلب‌های عاشقان ایران، تا ابد خواهد پیچید.
پاینده ایران، جاوید قهرمانان میهن
هیچ ظلمی پایدار نیست، هیچ دیکتاتوری تا ابد دوام نخواهد داشت. روزی خواهد رسید که ایران دوباره آزاد شود، که نام ابول کورکور وهمه‌ی جانباختگان این راه، با افتخار بر زبان‌ها جاری شود. تا آن روز، هر فریاد، هر مقاومت، هر یادآوری، چراغی خواهد بود در مسیر آزادی.
خداحافظ ایران… اما در یادها زنده بمان!
*دکتر بابک سینا عضو «حزب رستاخیر ایرانگرایان»
