حنیف حیدرنژاد- اگر در انقلاب ۵۷ این «اسلام» بود که به مقابله با «ایران» آمده بود، اینک این ایران است که نبرد تاریخی برای شکست مهاجمین و غارتگران اسلام سیاسی را به پیش می‌برد. همه نشانه‌ها از آن خبر می‌دهد که شمارشِ معکوس برای پس گرفتن میهن عزیز ما آغاز شده است. شمارش معکوس مردمی که در تخت جمشید، در کنار آرامگاه کورش، در توس و کنار آرامگاه فردوسی، در نیشابور و کنار آرامگاه خیام، در حافظیه شیراز و… رسیدن نوروز خجسته را نوید دادند؛ واقعه‌ای که بطور نمادین شمارش معکوسِ پایانِ حکومت اسلامی در ایران را بشارت می‌دهد. بدین ترتیب مردم ایران عزم کرده‌اند که با وجود همه خطرها، کار ضحاک حاکم را یکسره کنند.
افزایش گرایش به نمادهای هویت ملی
خبرگزاری مهر روز سوم فروردین گزارش داد: «بنا بر گزارش معاونت میراث‌فرهنگی وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، از ۲۹ اسفند ۱۴۰۳ تا اول فروردین ۱۴۰۴، تعداد بازدیدکنندگان از اماکن تاریخی در سراسر کشور به بیش از نیم میلیون نفر رسید.»
بنا بر این گزارش تنها در روز اول فروردین، بیش از ۲۴۴ هزار نفر برای بازدید از اماکن تاریخی، موزه‌ها و پایگاه‌های میراث‌فرهنگی اقدام کردند. حافظیه با ۲۸ هزار و ۳۶۱ نفر، تخت‌جمشید با نزدیک به ۲۳ هزار و ۵۰۰ نفر، سعدیه و مجموعه جهانی پاسارگاد به ترتیب با ۱۷ هزار و ۸۶۴ و ۱۲ هزار و ۱۵۳ نفر از جمله مکان‌های پربازدید بودند. در این میان، باغ فین کاشان، ارگ کریمخان، مجموعه فرهنگی سعدآباد، باغ‌موزه چهلستون اصفهان، عمارت عالی‌قاپو و سازه‌های آبی شوشتر نیز جمعیت قابل توجهی از بازدیدکنندگان را جذب کردند.
ویدئوهای رسیده از برخی از این اماکن، هزاران هزار زن و مرد را نشان می‌دهد که در کنار هم شادان و خندان، رسیدن نوروز را جشن گرفته و سرود «ای ایران ای مرز پرگُهر» را می‌خوانند. در این ویدئوها آشکارا شعارهائی در حمایت از رضا پهلوی نیز شنیده می‌شود. این اقدام مردم ایران پاسخی است به درخواست رضا پهلوی که قبل از فرا رسیدن نوروز، در پیامی به مردم ایران از آنها خواسته بود: «جشن‌های ملی و باستانی، برای هزاران سال از نمادهای هویت و یگانگی ملی ما ایرانیان و از ابزارهای ایستادگی ملت ما در برابر اشغالگران ایران بوده است. امسال، پرشورتر از هر سال، در شب چهارشنبه‌سوری با پاسداشت فرهنگ نیاکان‌مان، گرد هم می‌آئیم و آتش همبستگی ملی را به نشانه پایان زمستان و پیروزی نور بر تاریکی روشن می‌سازیم. نیکوست همراه با جشن و آوازخوانی، نام ایران و نوای دلنشین «ای ایران ای مرز پرگهر» در جای جای میهن عزیزمان طنین‌انداز شود.»
«هویت ایرانی» در تقابل با «اسلام سیاسی»؛ جشن و شادی در مقابله با مرگ و عزا
رژیم حاکم تمام تلاشش را کرد تا به دلیل ماه رمضان و ایام ضربه خوردن و کشته شدن امام اول شیعیان و همزمان شدن آن با ایام نوروز، کاری کند که نوروز به حاشیه رانده شود. از چند روز به نوروز مانده، گردهمائی‌ها و رقص و پایکوبی و تجمع عاشقانه ایرانیان، به ویژه ایرانیان کُرد در روستاها و برخی شهرها، و تجمع دیگر هموطنان در اماکن ملی، به خوبی نشان داد که رژیم تا کجا منزوی و بی‌اعتبار شده است. مردم ایران عاشقِ ایران و مشتاقانِ در آغوش گرفتن آزادی هستند و هیچ نیروئی نمی‌تواند مانع از تحقق این خواست ملی و این آرمان بزرگ شود.
در حالی که هنوز یک اپوزیسیون سازماندهی شده برای پیشبرد مبارزه برای سرنگونی حکومت اسلامی شکل نگرفته، «هویت ملی» ابزار و بستر مناسبی برای همبستگی ایرانیان در مبارزه با دشمن مشترک‌شان است. بر گِرد هویت ایرانی و نمادها و اماکن و مناسبت‌های ملی، مردم می‌توانند دور هم جمع شده، همدیگر را بیابند و با انرژی گرفتن از فرهنگ و تمدن غنی ایرانی، خود را باز یافته و چون «ققنوس» برای احیای این فرهنگ بزرگ، بالِ پرواز را به حرکت در بیاورند.
در حالی که حکومت اسلامی حاکم بر کشور در ضعیف‌ترین موقعیت خود قرار دارد، اینک وقت آن رسیده که مردم در داخل و خارج کشور با عبور از هر ناامیدی و سرخوردگی، به سازماندهی خویش بپردازند و همچون ایام نوروز، در گوشه و کنار کشور دشمن را غافلگیر کنند. اگر خمینی با استفاده از عزا و مناسبت‌های مذهبی و چهلم‌ها توانست نیروهایش را به تدریج سازماندهی کند، ایرانیان می‌توانند در مناسبت‌های ملی و در کنار نمادهای ملی با جشن و شادی، حلقه خود را گِرداگِرد ضحاک حاکم و پاسدارانش تنگ و تنگ‌تر کنند.
رژیم در تلاش است تا با ایجاد تفرقه یا با بستن اماکن ملی، مانع شکل گرفتن این تجمعات شود. اما هرقدر این تجمعات گسترده‌تر و پراکنده‌تر باشد، نیروی دشمن پخش شده و از توان سرکوبگری آن کاسته می‌شود. با رعایت اصل غافلگیری می‌توان این تجمعات را در زمان و مکانی ترتیب داد که رژیم فکرش را نکرده و آمادگی‌اش را ندارد. سیزده بدر نیز موقعیت مناسب بعدی است.
کمک و حمایت نیروهای خارجی در ضربه زدن به رژیم ضد ایرانی حاکم، امری است مثبت، اما نباید منتظر هیچ نیروی خارجی ماند و باید با درس گرفتن از اعتراضات قبلی، اینبار سنجیده‌تر وارد نبرد نهائی در میدان شد. نور بر تاریکی پیروز می‌شود؛ پاینده ایران!
