سال جدید خورشیدی با تجمع مردم در اماکن تاریخی و شعارهایی علیه حکومت با تمرکز بر ملّی‌گرایی و حمایت از شاهزاده رضا پهلوی آغاز شد. جشن ملّی چهارشنبه سوری نیز گسترده‌تر از سال‌های گذشته برگزار شد. جمهوری اسلامی اما گیج و مبهوت در مواجهه با موج گسترده‌ی ملّی‌گرایی در جامعه، همزمان با تلاش برای سرکوب، می‌خواهد آن را به سود خود نیز توضیح بدهد و یا به خدمت خود بگیرد!
پنجشنبه ۳۰ اسفندماه همزمان با تحویل سال ۱۴۰۴ خورشیدی برابر با ۲۵۸۴ پادشاهی، هزاران شهروند در اماکن تاریخی و فرهنگی کشور از جمله تخت جمشید، پاسارگاد، حافظیه، آرامگاه خیام در نیشابور و آرامگاه فردوسی در توس گرد آمدند و با خواندن سرود «ای ایران» و سر دادن شعارهای میهنی و حمایت از شاهزاده رضا پهلوی جمهوری اسلامی و دلبستگانش را غافلگیر کردند.
حضور و شعارهای هدفمند
این تجمعات خودجوش با شعارهایی از جمله «رضا شاه، روحت شاد» و «ای شاه ایران، برگرد به ایران»، «رضا رضا پهلوی، اینه شعار ملّی»، «این آخرین نبرده، پهلوی برمیگرده»، «شاه میاد به خونه، ضحاک سرنگونه» و «ما آریایی هستیم، عرب نمی‌پرستیم» همراه بود.
همخوانی سرود «ای ایران» که چند روز پیشتر شاهزاده رضا پهلوی در یک پیام به آن اشاره کرده بود نیز نشان از استقبال شهروندان در نقاط مختلف کشور از خواست وی داشت.
چند روز پیش از سال تحویل، جشن باستانی چهارشنبه سوری نیز در شهرها و محله‌های مختلف ایران با شکوه و گسترده‌تر از هر سال برگزار شد.
مردم در محله‌های مختلف، از جنوب تا شمال شهرها، در روستاها و مراکز گردشگری، گرد آمدند و با روشن کردن آتش سرود «ای ایران» خواندند؛ سرودی که در چهار دهه گذشته به سرود اپوزیسیون ملّی‌گرا و ایراندوست تبدیل شده است.
تصاویر و ویدئوهای زیادی در شبکه‌های اجتماعی توسط شهروندان درون ایران منتشر شد که در چهارشنبه سوری و پای هفت‌سین‌ها با پرچم ملّی شیروخورشیدنشان عکس گرفته‌اند.
حمایت گسترده شهروندان از شاهزاده رضا پهلوی در تجمعات نوروزی در حالیست که او چندی پیش بطور رسمی اعلام کرد که رهبری مبارزات ملّی و آزادیخواهانه مردم ایران را به عهده گرفته و آن را تا زمان تشکیل دولت موقت ادامه خواهد داد.
اکنون هزاران شهروند در ایران، در اقدامی از پیش سازماندهی نشده، با شعارهایشان نشان داده‌اند که رهبری ولیعهد ایران را پذیرفته و او را شخصیت آلترناتیو جمهوری اسلامی می‌دانند.
گفتنی است که حضور گسترده‌ی سیاسی مردم در اماکن تاریخی برای نخستین بار در هفتم آبان سال ۱۳۹۵ با حضور حدود ده هزار شهروند در پاسارگاد و آرامگاه کوروش بزرگ صورت گرفت. پیش از آن هر سال مردم بطور پراکنده به ویژه در نوروز در اماکن ملی و فرهنگی از جمله پاسارگاد حضور می‌یافتند اما جمعیتی که هفتم آبان ۹۵ بدون سازماندهی از قبل، از شهرهای مختلف در کنار آرامگاه کوروش گرد آمد و سرود «ای ایران» را همخوانی کرد، بی‌سابقه بود. این گردهمایی را می‌توان نقطه عطفی در تاریخ مبارزات مردم با جمهوری اسلامی ارزیابی کرد؛ نقطه عطفی که موج گسترده ملّی‌گرایی در جامعه ایران را نمایان ساخت و در اعتراضات سراسری سال‌های بعد، از دی۹۶ تا آبان ۹۸ و اعتراضات گسترده جنبش ملّی در سال ۱۴۰۱ بیش از پیش آشکار شد.
اندیشه‌ی حاکم بر جامعه
از تهیه و به به دست گرفتن پرچم شیروخورشید توسط شهروندان معترض در جریان اعتراضات دهه نود تا برافراشتن درفش کاویانی در دانشگاه «علامه» در اعتراضات ۱۴۰۱، خواندن سرودهای ملّی- میهنی در جریان اعتراضات، و تولید انواع محتواهای فرهنگی و هنری بر اساس میهن‌دوستی و تأکید بر همبستگی ملّی توسط معترضان و خانواده‌های دادخواه همگی از جمله نشانه‌هایی هستند که بیانگر موج غالب ملی‌گرایی در اعتراضات مردمی علیه جمهوری اسلامی به ویژه طی یک دهه اخیر است.
در مقابل اما جمهوری اسلامی به عنوان حکومتی که مبانی ایدئولوژی‌اش آمیخته‌ای از اندیشه‌های چپ انترناسیونال و اسلام سیاسی بدون مرز است، در برابر اندیشه‌ی میهن‌دوستی و ملّی‌گرایی حاکم بر جامعه گیج و مبهوت است.
در حالی که ملّی‌گرایان از همان روز اول پیروزی انقلاب اسلامی و نیز طی سال‌های گذشته به شدت توسط نهادهای امنیتی سرکوب شده و همواره از سوی جریانات حکومتی از جمله اصلاح‌طلبان و همچنین چپ‌های دلبسته به بهمن ۵۷ مورد انکار و حتا تمسخر قرار می‌گرفتند، و در حالی که جوانان بازداشت‌شده در اعتراضات ۱۴۰۱ که به چوبه دار آویخته شدند از جمله کیان (محمد) حسینی، محسن شکاری و مجیدرضا رهنورد ملّی‌گرا بودند، جمهوری اسلامی اما همزمان تلاش کرده است تا ملی‌گرایی را نیز غصب کرده و به سود خود از محتوا خالی کند.
مقابله حکومت با ملی‌گرایی: از دروغ و مضحکه تا غصب!
در همین ارتباط، طی روزهای گذشته امنیتی‌های جمهوری اسلامی سیاست‌هایی متضاد در برابر رفتار مردم در پیش گرفته‌اند. برخی جریانات حکومتی تلاش دارند مردمی را که شعار «ما آریایی هستیم، عرب نمی‌پرستیم» را «نژادپرست» معرفی کنند آنهم در حالی که این شعار درباره «نپرستیدن یک قوم» و دقیقا علیه نژادپرستی است! ضمن اینکه اشاره این شعار به جمهوری اسلامی است که از ابتدای تشکیل تا کنون تلاش کرده هویت ملّی مردم ایران را انکار و یا تحریف کند و از «ملت ایران» بطور مصنوعی یک «اُمت اسلامی» بر اساس اندیشه‌های فرقه‌ای خودش بسازد که هیچ وجه اشتراکی با فرهنگ و تاریخ ایران و ایرانیان ندارد! نتیجه البته برای جمهوری اسلامی چیزی جز شکست نبوده است.
یکی دیگر از «ابتکارات» اتاقهای فکر امنیتی نظام این بود که چند ده نفر از نیروهای حکومتی را در همان اماکن تاریخی که مردم در نوروز جمع شده و شعارهای ملی و میهنی سر دادند گرد بیاورد تا در بلندگو شعار بدهند: «ما آریایی هستیم، عاشق حیدر هستیم!» این تقابل مضحک اما با تمسخر شهروندان در شبکه‌های اجتماعی روبرو شد؛ به ویژه آنکه احساس تعلق به یک سرزمین و یا یک قوم باستانی هیچ سنخیتی با عقیده مذهبی، آنهم اسلام سیاسی، که یا تحمیلی و یا اکتسابی است، ندارد!
و اما جدیدترین خروجی اتاقهای فکر امنیتی وابسته به حکومت بهره‌برداری از موج ملّی‌گرایی به سود بخشی از نظام است که عمدتا اصلاح‌طلبان هستند. آنها با هم‌‌صدایی ظاهری با مردم تلاش دارند نمادهای ملّی را به ایدئولوژی نظام و اسلام سیاسی پیوند بزنند و بگویند آنچه مردم می‌گویند و می‌خواهند در همین جمهوری اسلامی دست‌یافتنی است! برای نمونه، محسن برهانی آخوند و وکیل دادگستری و استاد حقوق دانشگاه تهران که از مشاوران و حامیان مسعود پزشکیان نیز هست، با انتشار متنی پریشان در شبکه «ایکس» نوشته: «برخی افراد پرچم تاریخی ملت ایران یعنی «شیروخورشید» را استفاده می‌کنند اما متأسفانه مرتکب توهین به اهل بیت شده و می‌گویند ما عرب‌پرست نیستیم. آن شیر نماد امیرالمؤمنین است و آن خورشید نماد پیامبر اکرم. ای کاش بعد انقلاب ۵۷ این نماد تاریخی را تغییر نمی‌دادند!»
این ادعای دروغ و ضدتاریخی با واکنش تند شهروندان روبرو شد و محسن برهانی را ناچار به توجیه ادعاهای نادرستی که نوشته بود با حرف‌های نادرست دیگر کرد! او در متن دیگری در «ایکس» نوشت: «شیروخورشید یک تاریخ و معنا دارد که به دوران باستان برمی‌گردد. اما نقش آن بر پرچم، تاریخ و معنایی متفاوت دارد معنای بازتعریف‌شده‌اش از دوران صفویان مورد استفاده قرار گرفت و از آن نمادسازی شد به نحوی که حتی شمشیر کج عربی در مقطعی در دست شیر قرار گرفت تا مشخص شود منظور چیست.»
همه این دستکاری‌ها و پریشانگویی‌ها نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی در برابر شهروندانی که با صراحت فریاد می‌زنند: «رضا رضا پهلوی»، «این آخرین نبرده، پهلوی برمیگرده» و «شاه میاد به خونه، ضحاک سرنگونه» احساس ناتوانی می‌کند.
در این روزهای پر التهاب، شواهد چنین نشان می‌دهند که جمهوری اسلامی ضربه نهایی را از اندیشه و شهروندان خودآگاه و رهبری میهن‌دوست و آزادیخواهی خواهد خورد که در بیش از چهار دهه گذشته همواره برای رسیدن به ایران آزاد و آباد تلاش و مبارزه کرده‌اند.
