الاهه بقراط؛ زنی از نور و زخم
در میانهی دو تاریکی زاده شد
یکی از ایمانِ سیاه،
و دیگری از ایدئولوژیِ سرخ.
اما او برخاست،
با قلمی که از زخم مینوشت
و با نوری که از حقیقت میجوشید.
او نه از جنسِ تسلیم بود،
نه از قبیلهی ترس.
در روزگاری که سکوت فضیلت شمرده میشد،
او گفت،
نوشت،
فریاد زد.
نوشتههایش خنجری بود در جانِ عادت،
اما زخمی میزد تا شفا دهد.
از دلِ انقلاب آمده بود،
با ایمانهای آهنین،
و تابوهایی که قرنها بر ذهن سایه انداخته بودند،
و امروز در برابرمان زنی ایستاده است
که با یک واژه،
بتهای تقدس را فرو میریزد.
او برای نسلِ تشنهی آگاهی،
نه نامی در تاریخ،
که نوری در مه است.
الاهه بقراط،
زنی از جنسِ روشنی —
که با نوشتن،
نه فقط تاریخ،
بلکه وجدانِ ما را بیدار کرد.
نبی
۳۱ اکتبر ۲۰۲۵
