در رابطه با تلاش جمهوری اسلامی برای تحمیل حجاب به زنان، طرحی در تهران انجام شده است تا زنان به اصطلاح بدحجاب را به زور محجبه و از تصاویر آنها استفاده‌های تبلیغاتی کنند.
در حالی که اجرای طرح‌هایی چون «گشت ارشاد» و «حجاب و عفاف» و بازداشت زنانی که حجاب کامل اسلامی ندارند نه تنها نتوانسته سیاست «امر به معروف و نهی از منکر» رژیم را به مقصد برساند و زنان ایران را به حجاب علاقمند کند بلکه باعث شکل‌گیری یک مقاومت عمومی و فراگیر نیز از سوی زنان شده است. حالا مقامات و نهادهای مسئول تلاش می‌کنند طرح‌های به اصطلاح خلاقانه و مهرورزانه را برای مقنعه و چادر کردن بر سر زنان به کار گیرند.
طرح «یک حس خوب» که یک طرح کاملا تبلیغی و ترویجی ایدئولوژیک در سطح شهر است، با هدف راه‌اندازی فضای استدلال و گفتمان در حوزه عفاف و حجاب کار خود را در ۱۰ نقطه از تهران آغاز کرده است.
اجرای این طرح که با تبلیغات وسیعی از سوی رسانه‌های درون ایران همراه شده به این شکل است که کانکس‌هایی در مناطق ۲ و ۵ شهرداری تهران مستقر شده و یک عده زن چادری از زنان غیرچادری و به اصطلاح بدحجاب دعوت می‌کنند تا با همان روسری یا شالی که بر سر دارند همه موها و گردن خود را بپوشانند و برای این کار به آنها کمک می‌کنند و در صورت تمایل از خانمی که با حجاب کامل درستش کرده‌اند عکس هم می‌گیرند.
البته زنان مستقرشده در این کانکس‌ها «تازه مسلمان‌شده» معرفی می‌شوند و به عنوان ابزاری برای تبلیغ حجاب از آنها استفاده می‌شود تا به گفته خبرنگار خبرگزاری فارس «این حس آرامش را به اذهان مشوش و دچار تبلیغات اشتباه انتقال دهند»!
جالب اینجاست در حالی که هنوز در برخی نقاط تهران و شهرستان‌ها شهروندان زن با زنان سراپاپوشیده‌ی درجه‌دار و اسلحه به دست با ماشین پلیس و ون گشت ارشاد، امر به معروف می‌شوند، در کانکس‌های «یک حس خوب» با گل و شیرینی از زنان «بدحجاب» استقبال می‌کنند. البته شاید همین موضوع که جمهوری اسلامی پس از نزدیک به چهار دهه از پونز زدن به پیشانی زنان و کشیدن موی آنها و شعار معروف «یا روسری یا تو سری» به «یک حس خوب» رسیده است هم برای این نظام نوعی پیشرفت به شمار آید.
رسانه‌های ایران در گزارش‌هایی که درباره این طرح ارائه کرده‌اند بانی و مسئول اجرای آن را سازمان‌های مردم‌نهاد معرفی کرده‌اند؛ هر چند به نظر نمی‌رسد یک سازمان مردم‌نهاد (سمن) یا همان ان‌جی‌او‌ها در ایران بدون وابستگی به هیچ نهاد و سازمان دولتی یا قضایی بتوانند اینطور راحت و با امکانات وسیع در سطح پایتخت کانکس مستقر کرده و به فعالیت بپردازند! اگر این طور است، چرا دیگر سازمان‌های مردم‌نهاد در ایران نمی‌توانند در عرصه‌های دیگر فعالیت کنند؟!
