گزارش مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری می‌گوید ۷۵ درصد مردم معتقدند که وضعیت آنها در آینده بدتر می‌شود یا فرقی با حال نمی‌کند. مردم استان مرکزی، خراسان رضوی و اردبیل از همه ناامیدترند.
مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست‌جمهوری، در سایت این مرکز به نام «آینده پژوهی ایران ۱۳۹۶» مجموعه تحقیقاتی ۲۲۰ صفحه‌ای مبنی بر شناسایی مشکلات ایران آینده و به دنبال آن سناریوهای آینده ایران را منتشر کرده است.
در بخشی از این پژوهش آمده است: «ناامیدی نسبت به آینده، یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد فشار روانی بر توده مردم است. بر اساس یافته‌های سنجش ملی سرمایه‌های اجتماعی در سال ۹۴ تنها حدود ۲۴ درصد از مردم کشور، آینده را بهتر ارزیابی می‌کنند و حدود ۷۵ درصد از مردم معتقدند که آینده بدتر می‌شود یا فرقی با حال نمی‌کند.»
نکته دیگر در این پژوهش به نتایج مشارکت خبرگان مربوط است: «تنها حدود هشت درصد از خبرگان، وضعیت سال آینده را بهتر ارزیابی کرده‌اند. این آمار برای شهروندان تنها حدود ۹ درصد است. در سطح کلان و عینی مهم‌ترین عوامل تاثیرگذار بر ناامیدی نسبت به آیند در بین جوانان، مسئله ازدواج و اشتغال است.»
همچنین در این پژوهش درباره تاثیر وضعیت سیاسی بر ناامیدی مردم آمده است: «در سطح سیاسی نیز نابسامانی‌های جهانی، منطقه‌ای و داخلی کشور مهم‌ترین عامل تاثیرگذار بر ناامیدی است. خبرگان به ناامیدی درباره حل بعضی مسائل سه حوزه اقتصادی، سیاسی و اجتماعی با ادبیات مختلف اشاره کرده‌اند.»
در این پژوهش رتبه اول تا سوم ناامیدی نسبت به آینده در یافته‌های طرح ملی سرمایه اجتماعی مربوط به سه استان مرکزی، خراسان رضوی و اردبیل است؛ در حالی که تهران رتبه نهم را به خود اختصاص داده است.
روزنامه قانون ضمن انتشار نتایج این پژوهش، با تعدادی از دانشجویان درباره نگرش آنها نسبت به آینده گفت‌و‌گو کرده است. محمد، یکی از دانشجویانی است که در سال چهارم رشته حقوق درس می‌خواند و به «قانون» می گوید: «من وقتی می‌بینم نمی‌توانم با مدرکی که دارم در جامعه کاری پیدا کنم، دچار سرخوردگی می‌شوم. در کنار آن آقازاده‌هایی را می‌بینم که به‌دلیل روابطی که دارند، رانت‌های بزرگ می‌گیرند و دست من از همه آنها کوتاه است.»
حسام، کارگر مغازه میوه‌فروشی میدان انقلاب است که در روزهای اعتراضات شاهد حضور مردم در خیابان‌ها بود. او می‌گوید: «من مدرک دیپلم دارم و خیلی دلم می‌خواست به دانشگاه بروم اما دوستانم را می‌دیدم که درس می‌خواندند و تازه می‌خواستند با هزار بدبختی وارد بازار کار شوند. ترجیح دادم در همین مغازه پدرم بمانم و کار کنم. وقتی می‌بینم سرمایه‌هایی که باید برای اشتغال ما صرف شود، سر از جیب اختلاسگران درمی‌آورد از همه دنیا ناامید می‌شوم. ای کاش کسی باشد که به ما جواب این‌ها را بدهد. ما هم می‌خواهیم کشورمان سربلند شود اما باید مسئولان نیز به حرف‌های ما گوش کنند و صدای‌مان را بشنوند.»
در کنارش افاضات!!! رهبر را یاد می‌کردید