تشکلهای مستقل کارگری در ایران به مناسبت روز جهانی کارگر بیانیه‌ای مشترک صادر کردند. در این بیانیه با اشاره به مشکلات اقتصادی کشور که موجب بروز بحران معیشتی برای کارگران شده است، نسبت به برخوردهای امنیتی و محدودیت برگزاری تجمع و اعتصاب و همچنین بازداشت و شلاق زدن کارگران اعتراض شده است.
این بیانیه همچنین خواستار اعلام تعطیلی رسمی به مناسبت روز جهانی کارگر و برگزاری بدون ممنوعیت و محدودیت گرامیداشت این روز توسط کارگران شده است.
تشکلهای مستقل کارگری همچنین خواهان تعیین دستمزد ۵میلیون تومانی به عنوان حداقل دستمزد شده و از حکومت خواستند حق شهروندی مهاجران افغانستانی در ایران را به رسمیت بشناسد و هر گونه رفتار تبعیض‌آمیز با آنها را پایان دهد.
متن کامل این بیانیه را در ادامه می‌خوانید:
«فرخنده باد اول ماه روز همبستگی جهانی طبقه کارگر، همبسته‌تر باد اتحاد کارگران، معلمان، بازنشستگان، پرستاران، دانشجویان و عموم توده‌های زحمتکش مردم ایران برای رهایی از فقر و فلاکت و استبداد.
امسال ما کارگران در شرایطی اول ماه مه را گرامی می‌داریم که علاوه بر تداوم و تشدید فقر و فلاکت و گرانی، شیرازه‌های اقتصاد و اداره جامعه به شکل غیر قابل کنترلی در حال از هم گسیختگی است و جناح‌های مختلف قدرت به رغم اعترافات آشکار و نهان به این حقیقت غیر قابل انکار، هیچ برنامه‌ای جز تحمیل فقر و فلاکت بیشتر به میلیون‌ها کارگر و مردم زحمتکش ایران و سرکوب اعتراضات آنان ندارند.
کسانی که چهل سال پیش با ژست مستضعف‌پناهی بر سرنوشت جامعه حاکم شدند، بی هیچ شرمی در ملاءعام بر گرده کارگر شلاق زدند، با ممنوعیت اعتصاب و تشکلهای مستقل کارگری و سرکوب هر گونه فریاد حق‌خواهی کارگران شرایطی را پدید آوردند که امروزه در ایران به عنوان یکی از ثروتمنترین کشور های جهان، پدیده کودکان کار، تن فروشی، زباله گردی برای سیر کردن شکم، اعتیاد، بیکاری، استیصال و درماندگی از گذران زندگی، خودکشی و هزار و یک مصیبت اجتماعی دیگر بیداد می‌کند.
حداقل مزد کارگران چهار برابر زیر خط فقر است و این دستمزد شرم‌آور در اغلب مراکز تولیدی و صنعتی با ماه‌ها عقب‌افتادگی و به ضرب و زور اعتراضات مداوم کارگران پرداخت می‌شود و در بسیاری از مراکز تولیدی و خدماتی همین حداقل مزد نیز پرداخت نمی‌شود.
اما به رغم وجود چنین مصائب دهشتناکی و خیزش سراسری مردم علیه فقر و گرانی در دی ماه سال گذشته و تداوم آن به اشکال مختلف در سطح کشور، سیاست سرریز کردن کل بار بحران و بن بست اقتصادی موجود بر دوش طبقه کارگر و خالی‌تر کردن سفره‌های میلیون‌ها خانواده کارگری بی هیچ ابایی از سوی حکومتگران ادامه دارد.
چرخه تعطیلی و ورشکستگی مراکز تولیدی و صنعتی با واگذاری آنها به نهادها و اشخاص مرتبط با حوزه قدرت هر روز شتاب بیشتری به خود می‌گیرد و حکومت بیش از پیش با به هیچ انگاشتن مطالبات کارگران، معلمان، پرستاران، کشاورزان، جوانان، زنان، دانشجویان، دانشگاهیان و روشنفکران، دگراندیشان و صدها هزار مالباخته موسسات مالی وابسته به حوزه قدرت و مضاف بر آن، بی تفاوتی در برابر از هم گسیختگی بیش از پیش شیرازه‌های زندگی اجتماعی و اقتصادی سیاسی کشور، هیچ راهی جز دست بردن ما کارگران به اعتصابات و اعتراضات سراسری باقی نگذاشته است.
ما با توجه به حقایق غیر قابل انکار فوق و نبود هیچ روزنه امیدی برای پایان دادن به شرایط فلاکت‌بار موجود، به ایجاد تحولات بنیادین در کشور تاکید و بر این بستر حداقل خواست‌های خود را به شرح زیر اعلام می‌داریم:
۱- افزایش فوری حداقل دستمزد به ۵ میلیون تومان و پرداخت بیمه بیکاری به کارگران بیکار و جوانان آماده کار به میزان حداقل مزد.
۲- پایان دادن به امنیتی کردن اعتراضات صنفی و مدنی، لغو مجازات اعدام و شلاق، لغو کلیه احکام صادره علیه فعالان کارگری، معلمان و دیگر جنبش‌های آزادی‌خواه و عدالت‌طلب و آزادی بی قید و شرط همه معلمان و فعالان سیاسی و اجتماعی در بند.
۳- آزادی بی قید و شرط ایجاد تشکلهای مستقل، اعتصاب، اعتراض، راهپیمایی، تجمع، اندیشه و بیان، احزاب و مطبوعات.
۴- پرداخت فوری مطالبات معوق کارگران، بازنشستگان، معلمان و کارمندان بخش خصوصی و دولتی همراه با خسارت دیر کرد و تصویب قانونی برای جرم دانستن عدم پرداخت حقوق و مزایا
۵- تامین امنیت شغلی و توقف اخراج‌ها، بر چیده شدن قراردادهای موقت، از بین بردن شرکت‌های تامین نیروی انسانی و پیمانکاری، قرار گرفتن کلیه کارگران شاغل در کارگاه‌های کوچک ، مناطق آزاد و ویژه تحت پوشش کامل قانون کار و اجرایی کردن بیمه کارگران ساختمانی.
۶- قطع دست دولت از صندوق‌های بازنشستگی، سپردن اختیار صندوق سازمان تامین اجتماعی و دیگر صندوق‌های بازنشستگی به هیئت امنایی از نماینده‌های منتخب اعضا، محاکمه غارتگران صندوق‌های بازنشستگی و جبران خسارت‌های وارده به آنها.
۷- با توجه به ضد کارگری بودن قانون کار موجود، این قانون باید تغییر و هر گونه اصلاح و دست بردن در آن باید از طریق وسیع‌ترین اطلاع رسانی به کارگران و با دخالت مستقیم نماینده‌های منتخب مجامع عمومی آنان در سراسر کشور صورت بگیرد.
۸- ممنوعیت کار کودکان و فراهم کردن امکانات زندگی، تحصیل رایگان و برابر برای همه کودکان فارغ از تعلق خانوادگی، جنسیت، قومیت و مذهب مطابق با استانداردهای پیشرفته امروزی.
۹- برقراری بالاترین استانداردهای ایمنی کار در تمامی محیط‌های کارگری.
۱۰- بر چیده شدن حجاب اجباری، بر چیده شدن تمامی قوانین تبعیض‌آمیز نسبت به زنان و برابری کامل و بی قید و شرط حقوق زنان و مردان در تمامی عرصه‌های زندگی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و خانوادگی.
۱۱- به رسمیت شناخته شدن حق شهروندی برای مهاجرین افغانستانی و دیگر مهاجران و منع هر گونه اعمال تبعیض‌آمیز علیه آنان.
۱۲- اول ماه مه روز جهانی کارگر باید تعطیل رسمی اعلام و هر گونه ممنوعیت و محدودیت برگزاری مراسم این روز ملغی شود.
کمیته برگزاری مراسم اول ماه مه روز جهانی کارگر:
سندیکای نقاشان استان البرز
کانون مدافعان حقوق کارگر
انجمن صنفی کارگران برق و فلز کرمانشاه
اتحادیه آزاد کارگران ایران
کمیته پیگیری ایجاد تشکلهای کارگری ایران»
