فیروزه رمضان‌زاده- به گفته‌ی یکی از نزدیکان زندانیان بند ۱۴ زندان عادل‌آباد شیراز، تعدادی از زندانیان عقیدتی و سیاسی این بند در اعتراض به عدم رسیدگی به مشکلات و رد درخواست «عفو مشروط» و «مرخصی» ازسوی مسئولان این زندان، موهای سر و صورت و ابروهای خود را با تیغ تراشیده‌اند.
یکی از نزدیکان زندانیان بند ۱۴ زندان عادل‌آباد شیراز با اشاره به نقض حقوق ابتدایی زندانیان سیاسی عقیدتی در بند ۱۴ این زندان به کیهان لندن می‌گوید: «۲۰ روز پیش، پس از آغاز اعتصاب غذای حسین سپنتا یکی از زندانیان بند امنیتی زندان عادل‌آباد شیراز، وحید پرکشاطی، امید کرمی، بیژن‌رضایی و مهدی برزو در اعتراض به عدم رسیدگی به مشکلات و رد درخواست «عفو مشروط» و «مرخصی» از سوی اجرای احکام زندان عادل‌آباد شیراز، ابروها و موهای سر و صورت خود را با تیغ تراشیدند. مسئولان بخش حفاظت زندان مرکزی آنها را برای تنبیه به مدت یک روز به بخش «ارشاد» یعنی کثیف‌ترین و وحشتناک‌ترین بند زندان منتقل کردند و بعد همه این معترضان به مدت ۶ماه از تمام تسهیلات زندان از جمله دسترسی به تلفن محروم شده‌اند. از روز آغاز اعتراض این زندانیان، هواخوری این بند برای تمامی ۳۶ زندانی این بند به صورت کامل قطع شده است.»
به گفته این منبع آگاه، حسین سپنتا به جرم فعالیت تبلیغی علیه نظام و اقدام علیه امنیت ملی از سال ۹۵ در زندان عادل‌آباد شیراز بسر می‌برد؛ وی پیشتر در اثر ضربه ناگهانی بازجو در بازداشتگاه اطلاعات سپاه و آسیب به نخاع‌اش دچار آسیب جدی و اختلال حرکتی شد و الان با عصا راه می‌رود. او در حال حاضر بیست و پنجمین روز اعتصاب غذای خود را می‌گذراند و به هم‌بندیان خود گفته است که تا آزادی مشروط و رسیدگی به پرونده‌اش دست از اعتصاب بر نمی‌دارد. حسین سپنتا طبق دستور پزشک زندان روزانه ۴قرص ترامادول و تعدادی قرص آرامبخش و قرص‌های مربوط به مشکل حرکتی مصرف می‌کرد اما با شروع اعتصاب غذا مصرف قرص‌ها و دارو‌هایش را قطع کرده است.
وی همچنین می‌گوید، زندانیان بند سیاسی- امنیتی زندان عادل‌آباد که در بند ۱۴ این زندان و جدا از سایر زندانیان نگهداری می‌شوند از حق استفاده از آزادی مشروط محروم هستند. به گفته‌ی وی، «سه زندانی بهایی محبوس در این بند به نام‌های پژمان‌شهریاری، کوروش‌روحانی و محبوب حبیبی نیز هرکدام اخیراً به یک سال حبس محکوم شده‌اند؛ زندانیان اهل‌سنت به نام‌های عبدالسلام جمالی، خالد جمالی، چنگیز هنرور، عمران سلیم، محمدزمان انارخیل، عبدالباری انارخیل (۱۷ ساله)، حسین محسنی، انور انارخیل، محمد حسنی و ۴زندانی درویش به نام‌های حمزه دهقان، محمد‌علی دهقان، علی‌اصغر دهقان، مهدی‌دهقان و زندانیان دیگری به نام‌های حسین فرهادی و محمود هلالی، وحید پرکشاطی، بیژن رضایی، امید کرمی، عظیم خاکسار، محمد‌علی زارع، مهدی بروز، ابوذر بارگاهی، محمد غواصی، میثم مخلق‌آذر، مهران شهرسبزی، غریب موللی (اعدام) و عبدالله راستگو جمعی از زندانیان سیاسی- عقیدتی عادل‌آباد شیراز هستند که بجز غریب‌موللی که حکم اعدام او تایید شده و حسین محسنی که ۱۵سال حبس قطعی دارد، تقریباً همه این زندانیان یک‌سوم و برخی دو سوم از دوران حبس خود را سپری کرده و برخی نزدیک به پایان محکومیت هستند اما از حق استفاده از «آزادی مشروط» محروم شده‌اند در صورتی که زندانیان مواد مخدر و جرائم مالی و کلاهبرداری و غیره به راحتی بعد از گذراندن یک‌سوم از حبس خود، با استفاده از حق «آزادی مشروط» آزاد می‌شوند و حتی با درخواست مرخصی آنها موافقت می‌شود اما هیچکدام از زندانیان سیاسی و عقیدتی در تمام این سال‌ها رنگ مرخصی و آزادی مشروط را به خود ندیده‌اند، آزادی مشروط و مرخصی یکی از تسهیلات زندانیان و حق هر زندانی است که بر اساس تایید و حسن اخلاق معمولًا شامل همه زندانیان بجز زندانیان جرائم خطرناک مانند «قتل» می‌شود.»
این منبع آگاه در ادامه می‌گوید: «اتفاقی که برای بسیاری از این زندانیان رخ داد این بود که بعد از درخواست مکاتبه برای آنها جهت استفاده از آزادی مشروط یا مرخصی و تایید رئیس بند و رئیس زندان، در زمان تشکیل شورا، هاشمی قاضی ناظر زندان به صورت قاطع مخالفت می‌کند و در صورت مراجعه به دفترش، او با گستاخی تمام اقدام به تخریب و تمسخر این زندانیان می‌کند و با جمله‌هایی چون: «شماها میدونید که مرخصی به امنیتی‌ها نمیدیم…» یا «دست من بود اعدامتون میکردم» آنها را تهدید می‌کند! این در حالیست که رئیس کل زندان‌ها در بازدید خصوصی از بند ۱۴امنیتی تاکید کرده که «مرخصی و آزادی مشروط» حق همه زندانیان است و شامل امنیتی‌ها هم می‌شود.»
وی به فشارهای روانی مضاعف دیگر از سوی مسئولان زندان به زندانیان عقیدتی و سیاسی اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: «بارها مسئولان زندان، در مورد مسئله نماز جماعت زندانیان سیاسی اهل سنت در بند ۱۴ امنیتی هشدار داد‌ه‌اند و تهدید کردند که در صورت اقامه نماز همزمان ۴نفر به بالا برخورد جدی می‌شود برای مثال در آبان۹۷ بود که به صورت ضربتی، ۵ تن از زندانیان اهل سنت بند ۱۴ را برای بازجویی به انفرادی منتقل کردند و با دادن کتاب‌هایی از مذهب «تشیع» به دو نفر از آنها غیرمستقیم پیشنهاد تغییر مذهب به آنها داده بودند!»
وی همچنین به نبود امکانات رفاهی و پزشکی در بند ۱۴ زندان عادل‌آباد اشاره می‌کند: «تمام فضای بند ۱۴ امنیتی با احتساب «گازخانه» «آشپزخانه» «حمام» «سرویس بهداشتی» و ۴ اتاق ۱۲تخته و یک راهرو ۱۵متری، حدودا ۶۰-۷۰متر هست، شایدم هم کمتر…! در حالی که کوچکترین دریچه و تهویه‌ای ندارد، یعنی بعد از اینکه زندانیان لباس‌های شسته را روی رخت‌آویز پهن می‌کنند، بعد از یک روز کماکان نم و خیسی دارد و همین فضای بسته و به شدت مرطوب بند، منشأ گسترش شپش روی لباس‌ها و موجب بیماری‌های تنفسی و پوستی برای اکثر زندانیان شده. با توجه به وضعیت ناسالم و بحرانی تهویه هوا در بند، زندانیان بند ۱۴ از هواخوری روزانه هم منع می‌شوند و تقریبا ۳ یا ۴روز در هفته حق استفاده از هواخوری آنهم در حدود فقط ۳۰دقیقه دارند! اما زندانیان سایر جرائم مثل قتل، کلاهبرداری و غیره درهای هواخوری‌شان همیشه باز است و می‌توانند آزادانه به باشگاه و کتابخانه و مددکاری بروند.»
این فرد درباره دارو و درمان این زندانیان می‌گوید: «داروی هفتگی زندانیان معمولاً شامل ۴عدد قرص سرماخوردگی و آنتی‌هیستامین و قرص‌های مربوط به معده و ۴عدد ژلوفن و یک شیشه شربت دیفن‌هیدرامین می‌شود که فقط بین چند نفر فقط تقسیم می‌شود. اگر هم وضعیت به شدت وخیم برای کسی پیش بیاید با هزار هماهنگی و دردسر نوبت پزشک برای زندانی تنظیم می‌کنند تا فرد به صورت حضوری معاینه شود و دارو دریافت کند که معمولا با اعزام افراد بسیار کمی موافقت می‌شود.»
وی در پایان تأکید می‌کند که «آب و غذای زندان از نظر بهداشتی بسیار وضعیت خطرناکی دارد بطوری که هرگز بدون جوشیدن آب، هیچیک از زندانیان آب آشامیدنی مصرف نمی‌کنند. غذای زندان هم قابل خوردن نیست، طبق برنامه، غذا را به بند وارد می‌کنند بجز همان چند نفر که به اندازه نیازشان استفاده می‌کنند بقیه غذا مستقیم به زباله ریخته می‌شود. تعداد اندکی از زندانیان بند به دلیل مشکلات معیشتی از غذای زندان استفاده می‌کنند؛ بجز ۳-۴نفر و بقیه کسانی که در حد ورود و خروج یا ۱-۲ روز وارد بند می‌شوند بقیه زندانیان چند برابر قیمت بیرون، مواد غذایی فروشگاه زندان را می‌خرند و خودشان در آشپزخانه غذا می‌پزند.»
