اراده همگانی جنبش مردم ایران معطوف به در هم شکستن ساختاریست که بر پایه فقر و تبعیض و سرکوب زنان، کارگران، شاغلین و بازنشستگان و بیکاران و دیگر اقشار جامعه بنا شده است.
قطعا این شرایط نابرابر و فاجعه‌آمیز، در یک لحظه ایجاد نشده و در یک مرحله هم به شرایط مطلوب نخواهد رسید. تجربه و راستی آزمایی هر حرکت سلبی به زمان و نقد شرایط عینی جامعه متکی است.
و در این مرحله خاص است که می‌توان مدعی شد، تشت رسوایی انتصابات و مضحکه نمایش‌های انتخاباتی، عیان‌تر از هر زمان دیگری از بام قدرت حاکم فرو افتاده است.
اگر بپذیریم که رسیدن به اهدافمان که همانا آرمان رهایی و رفاه حداکثری انسانهاست، نیاز به گذر کردن از چند مرحله و تغییرات اجتماعی و اقتصادی عمیق را دارد، قطعا نقد انتخابات پارلمانی و نیابتی یکی از این مراحل حائز اهمیت است، یعنی جایی که مردم به ناچار و تحت نفوذ رسانه‌های حاکم، قدرت و اختیارات خود را به کسانی تحت نام نماینده! تفویض کرده و خود از صحنه قدرت و تصمیم گیری به راحتی خارج می‌شوند (این امر در کشوری مثل ما که فساد و رانت و تقلب به وفور حاکم است، بیش از پیش انتخابات را به نمایشی تمسخر آمیز بدل کرده است).
اکنون شاهدیم که دستگاه سرکوب و بگیر و ببند بیش از هر زمان دیگری به جان فعالین عرصه های مختلف افتاده و به شکل صریحی اعلام کرده که تنها پاسخ حی و حاضر کنش‌های مطالباتی مردم، فقط «چماق و گلوله و زندان» است. اما در سوی دیگر، انبوه مردمی هستند که قدم به قدم واژه «نه» را متحدتر و قوی‌تر جان می‌بخشند.
اعتراضات خیابانی و اعتراضات کارگران و دانشجویان و معلمان و بازنشستگان، علیرغم سرکوب شدید، هر کدام گنجینه‌ای پر ارزش در جهت شکل‌گیری این «نه» بزرگ هستند.
خوشبختانه کاهش فاصله زمانی این موج های بلند «نه» نشان می‌دهد که توان خود ترمیمی جنبش از توان خودبازسازی رژیم سبقت می‌گیرد. همواره زخم‌ها وجود دارند اما چه باک! یکی در حال شکفتن است و دیگری به تجربه‌ای دردناک ولی ماندنی بدل می‌گردد.
دور از انتظار نیست که مهندسی انتصابات اسفند، فاز دیگری هم داشته باشد که همانا دستبرد به مختصر آراء اخذ شده با هدف بالا بردن میزان مشارکت به حدنصاب بالای ۵۰٪، است ولی این ترفند هم نمی‌تواند غباری بر «نه» بزرگ ما بیافشاند!
رای ما فقط به «رفاه ،برابری و آزادی» است و بس!
شورای بازنشستگان ایران
۲۵ بهمن ۱۳۹۸
