کارگران و استادکاران ساختمانی از شهرها و استانهای مختلف با تجمع در مقابل مجلس شورای اسلامی نسبت به عدم رسیدگی به مطالبات خود دست به اعتراض زدند.
صدها تن از کارگران و استادکاران ساختمانی امروز سهشنبه ۵ بهمن ۱۴۰۰ مقابل مجلس شورای اسلامی تجمع اعتراضی برگزار کردند. معترضان از شهرهای مختلف به تهران آمدند تا در این تجمع شرکت کنند.
حذف سهمیه بیمه کارگران ساختمانی و تایید نهایی اصلاحیه ماده ۵ بیمه کارگران ساختمانی توسط نمایندگان مجلس و بیمه شدن تمامی کارگران و استادکاران ساختمانی که در نوبت بیمه هستند مهمترین خواسته کارگران است.
بهرهمند کردن کارگران ساختمانی از مزایای قانون مشاغل سخت و زیانآور و غرامت ایام بیماری، صدور دستورالعملهای قاطع و کاربردی در الزام کارفرمایان به رعایت مسائل ایمنی در صنعت ساختمان و کاهش حوادث ناشی از کار در این صنعت، لغو دستورالعملهای یک طرفه سازمان تأمین اجتماعی بر علیه کارگران ساختمانی از قبیل حذف بیمه کارگران تأسیسات، لولهکش آب و لولهکش گاز، قطع بیمه کارگران به بهانه عدم پرداخت بیمه به مدت ۳ ماه، واگذاری بازرسی کارگران ساختمانی به کارگزاریها، کاهش پرداخت حق بیمه ۳۵ سال برای کارگران ساختمانی و تذکر به وزارت راه و شهرسازی، وزارت کار و سازمان تأمین اجتماعی در جهت به رسمیت شناختن تشکلهای کارگری دیگر خواستههای این کارگران است.
خبرگزاری ایلنا در گزارشی نوشته که علی بابایی کارنامی عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی در جمع کارگران معترض حاضر شده و گفته است: «موضوع بیمه کارگران ساختمانی و اصلاح ماده ۵ در اولویتهای مجلس است.»
علی بابایی کارنامی به کارگران وعده داده که «تمام تلاشمان را میکنیم مسئلهی کارگران ساختمانی تا پایان امسال سروسامان بگیرد اما اگر این اتفاق نیفتد این موضوع برای سال آینده در اولویت مجلس خواهد بود.»
تجمع امروز کارگران و استادکاران ساختمانی مقابل مجلس شورای اسلامی با فراخوانی از سوی روابط عمومی کانون انجمنهای کارگران و استادکاران ساختمانی سراسر کشور برگزار شده است.
در این فراخوان آمده است «همانگونه که میدانید وضعیت معیشتی کارگران ساختمانی هر روز بیشتر از روز قبل رو به وخامت است و هر روز سفره کمرنگ کارگران و استادکاران ساختمانی کوچک و کوچکتر میشود.»
بخشی از مشکلات کارگران و استادکاران ساختمانی در فراخوان کانون انجمنهای کارگران و استادکاران ساختمانی چنین توضیح داده شده است: «ارائه خدمات و حتی حقوق قانونی کارگران ساختمانی به فراموشی سپرده شده است. در کنار آن کارگران ساختمانی از هیچگونه حمایتی از طرف دولت و مجلس بهرهمند نیستند و تنها دلخوشی آنها برخورداری از بیمه تامین اجتماعی هست که بعد از دهها سال با پیگیری تشکلهای کارگری و حمایت نمایندگان مجلس در سال ۱۳۸۷ تصویب واز سال ۱۳۸۹ اجرائی شده است، ولی این خدمات بیمهای نیز با بدقولی مسئولین سازمان تامین اجتماعی به مدت دوسال میباشد که متوقف شده و با بخشنامههای ظالمانه بیمه دهها هزار کارگر واقعی ساختمانی نیز قطع گردیده است.»
در ادامه این فراخوان آمده: «صدها هزار کارگر ساختمانی در نوبت استفاده از مزایای برخورداری از تامین اجتماعی میباشند که هزاران نفر از آنان در چند سال اخیر به علت حوادث ناشی از کار، بیماری و… فوت نموده یا از کارافتاده شدهاند و خودشان و خانوادهشان در فقر و فلاکت بسر میبرند. متاسفانه بجای حمایت و استفاده از ظرفیت تشکلهای کارگری در حل مشکلات این قشر مظلوم بالعکس در روزهای اخیر شاهد تلاشهای دولتیها در جهت تضعیف انجمنهای ساختمانی و بیحرمتی به تشکلهای کارگری هم بودهایم.»
همچنین این پرسش مطرح شده که «چه کسانی پشت پرده مافیای ساخت و ساز کشور هستند که از بساز بفروشها که جزء متمولترین و ثروتمندترین افراد جامعه هستند حمایت میکنند تا کارگر ساختمانی بیمه نشود؟! چگونه فریاد بکشیم و بگوییم که ما صدقه نمیخواهیم بلکه ما حق قانونی و پایمال شده خود را میخواهیم و کارفرمای ثروتمند ما وظیفه دارد کارگر ساختمانی را بیمه نماید؟»
یکی دیگر از مشکلات این صنف، جلوگیری مقامات حکومتی از تشکیل سندیکاهای مستقل کارگری است: «اگر قرار بر تضعیف تشکلهای کارگری هست به صراحت اعلام نمایید. به چه علت در صدور بخشنامه در خصوص تخصصی کردن انجمنهای صنفی کارگران ساختمانی در سطح شهرستانهای کوچک وزارت کار به وضعیت انجمنها در آن شهرها هیچ توجهای نکرده، تبصره ۲، ماده ۱۵ آیین نامه تشکیل انجمنهای صنفی را زیر پا گذاشته و کوچکترین مشورت و اهمیتی به بزرگترین تشکیلات کارگری در بخش انجمنهای صنفی نکرده است. تضعیف تشکلهای کارگری و کارفرمایی به معنای گسترش هر چه بیشتر فساد و ممانعت از شنیده شدن صدای کارگران و مردم و جلوگیری از حل مشکلات مردم میباشد.»
این بیانیه با تأکید بر اینکه «سهم ما فقر هست و فقر هست و فقر» افزوده که «ما کارگران ساختمانی با درد و رنج بسیار و مزد کم خانه میسازیم ولی خودمان خانه نداریم، محل حکمرانی میسازیم ولی دستمان به حکمرانان نمیرسد تا صدایمان را بشنوند، سهم ما از این همه زحمت و رنج در گرمای تابستان و سرمای زمستان، بیشترین حوادث ناشی از کار کشور هست، سهم ما محرومیت از حق قانونیمان (تامین اجتماعی) هست، سهم ما صدور بخشنامه ضد کارگری از طرف مسئولی هست که حقوق چند ده میلیونی میگیرد و نمیداند که بسیارند کارگرانی که توان پس انداز ماهیانه ۲۵۰هزار تومان حق بیمه سهم کارگر خود را ندارند، سهم ما این هست که ما زحمت بکشیم و زجر بکشیم تا عدهای که حتی مالیات هم نمیدهند از محل کار کردن ما از کنار عرق ریختن ما، ثروتهای چندهزار میلیاردی ببرند، سهم ما از زندگی آه هست و حسرت برای خودمان و خانواده همیشه حسرت به دلمان.»