دو شعر از رضا مقصدی

ای وای دلم، وای دلم، وای، تن ِ من

ای آنکه تپش‌های تو در آینه، جاری‌ست

گیلان ِ مرا سبزتر از خاطره‌ها کن!
برخیز وُ بیا جان ِ من از عاطفه‌ها کن!

خوش‌بوی‌تر از شعرِ شکوفنده‌ی یاسم
گر با تو نشیند تپشِ پیرهن ِ من.

با دل، به سراپرده‌ی پنهان ِ تو! ره، نیست.

شاید به تنم، با تو یکی‌تر شوم امشب.
ای وای دلم، وای دلم، وای، تن ِ من.

*****

می‌نشینم وُ ترا نظاره می‌کنم

می‌نشینم وُ ترا نظاره می‌کنم.
می‌نشینم وُ خیال ِ خوب ِ خفته را
روبروی آرزوی آتشین ِ خویش
روشنای هر ستاره می‌کنم.

شعر من، نصیب ِ نرگس تو باد
باز با ترانه‌های شاد
جان ِ مهربان ِعاشق ترا-
معنی ِ دوباره می‌کنم.

می‌نشینم وُ ترا نظاره می‌کنم.