رضا مقصدی – پس، تو بودهای که نیمه، شب
آب را به خانهی انار، بردهای!
پس، تو بودهای که سیب را
از طنینِ یک ترانه، سرخ کردهای!
مهربانترین کلام! ای غزل!
با توام سلام! ای غزل!
رضا مقصدی – پس، تو بودهای که نیمه، شب
آب را به خانهی انار، بردهای!
پس، تو بودهای که سیب را
از طنینِ یک ترانه، سرخ کردهای!
مهربانترین کلام! ای غزل!
با توام سلام! ای غزل!