کشور آفریقای جنوبی از قاره آفریقا، و از خاورمیانه، کشورهای عربستان سعودی و ترکیه جزو «گروه ۲۰» هستند.
گروه ۲۰ که در سال ۱۹۹۹ و تقریبا یک دهه پس از فروپاشی بلوک شرق شکل گرفت، متشکل از بیست قدرت اقتصادی مطرح جهان است که در مجموع بیش از ۸۰ درصد فعالیت اقتصادی دنیا را میگردانند.
ایران در ردهبندی تولید ناخالص داخلی و سهم خود در اقتصاد جهانی، ۵ رده از آفریقای جنوبی، ۳۲ رده از ترکیه و ۶۰ رده از عربستان سعودی پایینتر است (صندوق بینالمللی پول ۲۰۱۵). این در حالیست که ایران از نظر منابع انرژی و ذخایر زیرزمینی، جمعیت فعال و نیروی کار و بازار مصرف از هر سه کشور نامبرده توانمندتر است.
آنچه ایران را در ردهبندی اقتصادی پایینتر از کشورهایی قرار داده که امکاناتی کمتر از آن دارند، بیشتر سیاسی است تا اقتصادی. سیاست است که راه تغییر و تحولات اقتصادی را چنان مسدود کرده که هیچ سرمایهای به کشور وارد نمیشود که هیچ، سرمایهی داخلی نیز به هر دری میزند تا خارج شود. این «سرمایه» که به دنبال فرار است تنها «پول» نیست! نیروی کار و ابتکار نیز هست که به دلیل شرایط موجود، زندگی و فعالیت را در کشورهای دیگر ترجیح میدهد.
به این انزوای اقتصادی، میبایست انزوای جهانی در عرصهی سیاست خارجی را نیز افزود که آن نیز ناشی از سیاستهای داخلی است. حمایت از تروریسم و گروههای تروریستی، پشتیبانی از فرقهگرایی و درگیریهای مذهبی به شکل مداخله مستقیم و غیرمستقیم اعم از نظامی و غیرنظامی کشور را در تنگنای حیاتی قرار داده است.
اگر اقتصاد، تولید و بازار داخلی، محیط زیست، تاریخ و فرهنگ، مناسبات اجتماعی و انسانی، و در یک کلام، همه چیز در ایران، راه سقوط و انحطاط در پیش گرفته، چیزی جز نتیجهی سیاستهایی نیست که راه تنفس را بر فعالیتهای یک جامعهی جوان و پویا بسته است.
در چنین شرایطی، دو کشور ترکیه و عربستان سعودی، با هدف اقتدار اقتصادی، در حالی در نشستهای جی۲۰ شرکت میکنند که حکومت ایران در توهم اقتدار منطقهای، مال و جان ملت و دار و ندار مملکت را در عراق و سوریه و یمن و لبنان به باد میدهد.
ایران با منابعی که در اختیار دارد، میتوانست بیست و یکمین کشور این گروه اقتصادی باشد اما بلندپروازی و سلطهجویی رژیم اسلامی مانع آن است که سرمایهی کشور برای رشد و رفاه اقتصادی و افزایش تولید و درآمد سرانه هزینه شود تا از این راه جایگاهی شایسته و مفید در منطقه و جهان بیابد.