سه نامی شکفتند بر سینه‌ی آب.
سه نامِ درخشنده از خنده‌ی ناب.
سه نامی که از رنگ وُ آهنگِ بارانِ باغ‌اند.
و بر جانِ تاریکِ آن خاکِ غمناک-
چنانچون، چراغ‌اند.
دریغا دریغا دریغا
نفَس، هر نفَس، در قفس شد
صداهای سرسبزِ دیرینه‌ی ما.
قدم، هر قدم، ترسِ سنگ‌ست
به جانِ درخشانِ آیینه‌ی ما.
چه پیش آمد آن باغِ ما را که امشب
ز شور وُ ز نورِ شکوفنده، خالی‌ست.
چه گویم ترا ای دلِ داغدیده!
یقین دارم اینک
غمی تلخ در آن حوالی‌ست.
بباران! بباران! بباران! تو ای چشم!
غمِ شعرِ شوریده‌ی مادران را.
هلا… ای تو از جنسِ باران!
بباران مرا
در اندوهِ تاریکِ آن بیقراران.
