[به پیام‌آورِ صلح: «نادیا مُراد»]
ستاره آمد وُ با من، یگانه گشت وُ نشست
و شعرِ تازه‌ی جانِ مرا به کُرد سپُرد.
و کُرد با من گفت:
کدام برگ؟ کدامین درخت می‌داند؟
که در برابر توفانِ بی‌امانِ خزان
دلِ ترانه‌ی تابان‌مان، چگونه شکست.
به غم نشستم و گفتم:
به دخترانِ شکفته، سلام باید گفت
که در زمانه‌ی بیداد، اوجِ فریاداند.
و شعله‌بارترین لحظه‌های هستی را
به روسفیدیِ جان‌های خویش می‌بخشند.
که تا زمانه بداند
هجومِ تیره‌ترین بادهای پاییزی
دهانِ مژده‌ی مهتاب را نخواهد بست.
خوشا سپیده‌دمانی که با سرودِ بلند
ز شرقِ چشم شما ای کبوترانِ سپید!
بهارِ تازه‌تری را به ارمغان آرند.
درونِ آینه‌ها شورتان شناور باد!
که دخترانِ درخشانِ آرزوی من آید.
و در برابرِ سرمای سختِ آن سامان
ترانه‌خوان ِ بهارانِ جانِ آن چمن آید.
[کلن/آلمان؛ دوم مهرماه ۹۳ خورشیدی]
ئەی… ئازایەتی کۆبانی
( شێعری ڕەزا مەقسەدی)
ترجمه به زبان کُردی از منیژه میرمکری (م.باران)
ئەستێرە هات و دەئامێزی گرتم و دانیشت و
شێعرە تازەکەی دڵمی کرد بە شێعری کورد و
کورد گوتی : کامە گەڵا ؟ کامە درەخت دەزانێ
لە بەرابەر هێرشی بێ پسانەوەی گەڵاڕێزان
دڵی ڕووناکی گۆرانیمان شکاوە.
دەستەو ئەژنو دانیشتم و گوتم
دەبێ سڵاو لە کچانی شکۆفا بکەین
کە لە ڕۆژگاری بێدادگەریدا لووتکەی هاوارن و
ئاگرینترین ساتەکانی مان دەبەخشن بە ڕوو سووری
تا ڕۆژگار بزانێ
هێرشی ڕەش ترین ڕەشەبای پاییز
ناتوانێ بەر بە ترێفەی مانگ بگرێ.
خۆزگە ئەی کۆترە سپیکان !
لە ڕۆژهەڵاتی چاوانتانەوە
بەربەیانییەکان بە سروودێکی بەرز
مزگێنی بەهارێکی تازەترییان هێنابا.
خۆزگە کوڵەکوڵتان لەسەر ئاوێنە خۆنیشان بدات!
ئێوە کچە درەوشاوەکانی هیوای منن
ئێوە لە بەرابەر سەرمای بەتینی ئەو وڵاتە
گۆرانیبێژی بەهارەکانی گیانی چیمەنن
من که دیگر شعر نمی حوا نم ،شاید از پیری است ،شاید به خاطر فصل خزان عشق و عاشقی ،شاید هم از روزی که دیدم شاعران بسیجی آغا ، در خاک پا ی این جانور چلاق ،شیهه شاعرانه میکشند ،از هرچه شاعر است بیزارم ،اما هنوز هم به این و آن میگویم : هرک شعرهای رضا مقصدی را هر کجا دیدید ،مرا با خبر کنید ، خواندن آنها سعادتیست ،مرا به روزهای سبز گذشته میبرند .