فیروزه خطیبی – برای نخستین بار، نمایشگاه فردی از آثار هادی صالحی عکاس ساکن لس‌آنجلس که دربرگیرنده‌ی بیش از ۱۵ سال فعالیت‌های این هنرمند فعال و پر کار در زمینه عکاسی هنری به شمار می‌رود– از روز ۶ اکتبر در گالری «ادوکارتسی»- مکانی برای نمایش آثار هنرمندان معاصر ایرانی– به نمایش درآمده است.
خانم روشی رهنما مدیر و پایه‌گذار گالری «ادوکارتسی» که کار خود را از سال ۲۰۰۷ به منظور معرفی و حمایت از هنرمندان ایرانی آغاز کرده است می‌گوید: «هادی صالحی با وجود بیش از ۴۰ سال فعالیت به عنوان عکاس هنری و استاد مورد احترام در این شهر تا کنون هنوز چنان که باید شناخته نشده است. درواقع این نخستین بار است که نمایشگاه فردی از مجموعه آثار او به نمایش گذاشته می‌شود. از آنجا که جامعه هنری لس‌آنجلس می‌کوشد تا گوناگونی گفتمان‌های هنری که در این شهر جریان دارد را در نمایشگاه‌های دائمی، موزه‌ها و گالری‌های مختلف به نمایش بگذارد، به نظر ما طرفداری از هنرمندی که تا امروز حضورش به صورتی نادیده گرفته شده از اهمیت زیادی برخوردار است. جلب توجه عموم به هنرمندانی چون آقای صالحی و قیاس و تشبیه آثار او دقیقا یکی از هدف‌های اصلی و از دلایل پایه‌گذاری «ادوکارتسی» است و ما خوشحالیم که توانسته‌ایم از طریق نمایش آثار او سکویی باشیم برای خلق گفتمان‌های تازه در ارتباط با هنر و هنرمند ایرانی.»
تمرکز نمایشگاه اخیر بر روی آثار «چندلایه‌ای» هادی صالحی است که در آن به مسائل و موضوع‌های جهانی چون مهاجرت، خانواده، برگشت‌پذیری انسان‌ها، شادی و تنهایی می‌پردازد. از دیگر ویژگی‌های عکاسی هنری هادی صالحی، آنالوگ گسترده و اثرگذاری است که برخی از بهترین نمونه‌های آن در گالری به نمایش گذاشته شده است.
در شب افتتاح نمایشگاه، فیلم مستند ۳۰ دقیقه‌ای «لایه‌ها: هنرهادی صالحی» ساخته بیتا شفیع‌پور کارگردان و تهیه‌کننده برنده جایزه ساکن لس‌آنجلس و دستیار پیشین تهمینه میلانی که به عنوان کیوریتور در گزینش آثار این هنرمند برای نمایشگاه کنونی همکاری داشته نیز به نمایش درآمد.
فیلم، با شیوه‌های تجربی و نگاهی درونی به آثار شاعرانه آقای صالحی پرداخته و نتیجه ساعت‌ها گفت و شنود صمیمانه بین کارگردان و این هنرمند بوده است. بیتا شفیع‌پور می‌گوید: «من به عنوان یک فیلمساز روایتگر، بی‌نهایت خوشحالم از اینکه توانستم خودم را از طریق عکس‌های هادی، فیلم‌های آرشیوی و ساعت‌ها گفتگو در دنیای او غرق کنم. این فیلم هادی صالحی را به کسانی که درجستجوی زیبایی‌ها، دنیایی شاعرانه و هنری پرمعنا هستند معرفی می‌کند.»
نمایشگاه فردی «لایه‌ها» سیاحتی است در بافت غنی پرتره‌های هادی صالحی که استاد آنالوگ و هنرهای تشابهی به شمار می‌رود. پرتره‌هایی که درعین نیرومندی، نرم و تأثیرگذارند . تأثیراتی که تا مدت‌ها پس از تماشای این تصاویر در ذهن تماشاگر باقی می‌ماند.
آثار‌هادی صالحی تحت تاثیر جنبه‌های فلسفی شعر پارسی و شاعرانی چون رومی و شاملو ست. او از طریق پروسه واسازی یا درهم‌ریزی و دوباره‌سازی لایه‌های گوناگون (میکس میدیا) از جمله کاغذ، نامه‌ها، آنالوگ فیلم و نوشته‌ها، به خلق فرم و فضاهای غیرواقعی برای روایت در عکس‌هایش می‌پردازد. برای هادی صالحی عکاسی مجموعه‌ای است از علم و هنر؛ از طریق این پروسه پر زحمت و چندلایه‌ای است که هر تصویر شکل منحصر به فرد خود را پیدا می‌کند و در نهایت به خلق آگاهی‌های جمعی، افشای آرام واقعیت‌ها و رنگ ویژه خود می‌رسد.
عکس‌های هادی صالحی از مرزهای عکاسی فراتر رفته و به مستندسازی و کشف و شهود می‌رسد. در پرتره‌های برانگیزنده او با استفاده از سرعت دریچه لنز نه تنها به موضوع عکس بلکه به گذر زمان هم اشاره می‌شود.
هادی صالحی که می‌گوید در هنر عکاسی تحت تاثیر آثار هِنری کارتیر برسون، عکاس سرشناس فرانسوی، و عباس کیارستمی عکاس و سینماگر فقید ایرانی بوده، متولد شمال ایران است و در سال ۱۹۷۸ برای تحصیل در رشته فیلم به آمریکا آمد. او در یکی از مصاحبه‌هایش با یکی از نشریات هنری لس‌آنجلس درباره دوران زندگی در ایران می‌گوید: «در سرزمین من در سال‌های دهه ۶۰ تا اواسط دهه ۷۰ میلادی، جنبش‌های فرهنگی شگفت‌انگیزی به وقوع پیوست. این دوران سرشار از ارائه هنرهایی چون عکاسی، نقاشی و شعر بود. در سال ۱۹۷۸ وقتی به اینجا آمدم، آمریکا هم برایم شگفت‌انگیز بود. صف غذاهای فوری، کار با حداقل حقوق دریک لابراتوار عکاسی، یادگیری زبان انگلیسی. من عاشق آموختن مهارت‌های هنر عکاسی بودم. در همین روزها بود که ماجرای گروگانگیری اتفاق افتاد و زندگی در آمریکا برای یک مهاجر ایرانی بی‌نهایت مشکل شد. همین موضوع باعث شد که من به جنبه‌های عمیق ضدمهاجرت و نژادپرستی در این مملکت پی ببرم.»
هادی صالحی که در همان دوران از «مرکزهنری و کالج هنر و طراحی پاسادینا» فارغ‌التحصیل شد، در طول چند دهه فعالیت‌های هنری از نزدیک شاهد جنبش‌های نوآورانه هنری از «کیث هرینگ» تا موسیقی «پانک راک» لس‌آنجلس و زندگی «سورف‌بازان» این شهر بوده و این موضوع‌ها را از طریق آنالوگ‌ها و عکاسی دیجیتال در کارهایش گنجانده است.
هادی صالحی که در عکس‌هایش از دو تا سه لایه برای ساخت تصویر نهایی استفاده می‌کند می‌گوید: «تصویر نهایی هیچ ارتباطی با این لایه‌ها ندارد. تصاویر من عمق ندارند و همین مسئله روایتگری کارهای مرا مشکل‌تر می‌کند. این لایه‌ها کمک می‌کند تا ما مدت بیشتری را به تماشای هر یک از این تصاویر بگذرانیم و بتوانیم قصه و روایت خودمان را درباره آن بسازیم چرا که هر یک از این لایه‌ها از داستان جداگانه‌ای برخوردار است.»
هادی صالحی هنوز هم هر روز، صبح خود را از اتاق تاریک عکاسی آغاز می‌کند. کاغذهای عظیم عکاسی را در سینی‌های ظهور عکس جابجا می‌کند و یا در اتاق کارش روی عکس‌های چاپ شده به زبان فارسی می‌نویسد. او همچون موسیقیدان جاز همواره به دنبال بداهه‌سرایی است و از گنجاندن «اشتباهات» و «اتفاقات» ظهور عکس به عنوان زیبایی‌های ساده و صادقانه در کارهایش استقبال می‌کند.
هادی صالحی عزیز خودمون هستش که پیش از انقلاب در دانشگاه تهران کتابداری میخواند و رفت قبل از انقلاب امریکا و از بچه های شهسوار در شمال ایران هستن که نازنینی هست و براش موفقیت بیش از پیش آرزو دارم.