(+ویدئو) روز پنجشنبه ۳۰ ژوییه همزمان با «روز جهانی دوستی» شبکه «زنان ایران برای برابری پایدار» در دنیای مجازی اعلام موجودیت کرد. کیهان لندن در همین رابطه با سه تن از دست اندرکاران این شبکه، ناهید حسینی مدیر هماهنگی شبکه، تونیا ولی اوغلی سخنگوی شبکه و مسئول کارگروه ورزش و ثریا ندیم‌پور مسئول کارگروه کارآفرینی برای زنان، گفتگو کرده است.
– شما «روز جهانی دوستی» را برای اعلام موجودیت این شبکه برگزیدید. چرا؟
ناهید حسینی: ما می‌خواستیم اعلام موجودیت شبکه با یک روز تاریخی همزمان باشد و از آنجا که اعضای شبکه اعتقاد دارند ما باید پیام‌آور عشق و دوستی و همکاری باشیم، تصمیم گرفتیم روز ۳۰ ژوییه را که مصادف با روز جهانی دوستی است برگزینیم. امیدوارم روزی کشور ما صاحب حکومتی شود که با پرچم صلح و دوستی در عرصه جهانی حضور یابد.
– این شبکه تا چه اندازه تکثر و پلورالیسم در میان ایرانیان را به رسمیت شناسید؟ آیا طرفداران نوع حکومت پادشاهی در کنار جمهوریخواهان، چپ طرفدار سوسیالیسم و سوسیال دموکراسی در کنار طرفداران اقتصاد لیبرال و دموکراسی لیبرال حضور دارند؟ آیا این شبکه حاضر است با دین‌باورانی که برای حقوق زنان تلاش می‌کنند همکاری کند؟
ناهید حسینی: در جمع ما افراد با نقطه نظرات سیاسی و اجتماعی مختلفی حضور دارند؛ ما اساس همکاری را بر اهداف مشترک گذاشته‌ایم و نه اختلافات فکری. بیش از پنج ماه از همکاری ما می‌گذرد و هر روز علاقه ما به این همکاری بیشتر می‌شود. البته باید بگویم جامعه‌ای پویاست که افراد آن با هم تفاوت نظر داشته باشند تا کار همدیگر را به نقد بکشند و محصول بهتری به دست آورند. تجربه هم به ما نشان می‌دهد این همکاری امکانپذیر است. متاسفانه دو مسئله در جامعه ما تبدیل به مانع برای همکاری نزدیک شده؛ اول ایراد گرفتن و دوم فقط خود را قبول داشتن. در حالی که ما همه انسانیم و مستعد تکامل و تغییر. البته این نکته را اضافه کنم که این شبکه نیز برای خود خط قرمزهایی دارد مثلا ما نمی‌توانیم با کسانی که خواهان گذار از جمهوری اسلامی نیستند، همکاری کنیم زیرا معتقدیم این رژیم اصلاح‌ناپذیر است و ما خواهان رفتن رژیم هستیم. همچنین ما هرگز با کسانی که دستشان با ریختن خون مردم آلوده شده همکاری نمی‌کنیم.
-با توجه به تضادهای موجود بین گرایش‌های مختلف سیاسی ایرانیان، این شبکه برای غلبه بر این تضادها و رقابت‌ها در تدارک آغاز فعالیت رسمی خود چه تجربیات و دستاوردهایی داشته؟
ثریا ندیم‌پور: در یک همکاری مشترک باید به دو نکته توجه داشت: ۱) پیدا کردن هدف مشترک ۲) داشتن آمادگی برای چشم‌پوشی از یکسری عقاید سیاسی یا ایدئولوژیک. بدین معنا برای رسیدن به هدف مشترک، که رسیدن به آن در قدرت هیچ نیرویی به تنهایی نیست، طبیعتا باید تا اندازه‌ای گذشت نمود. ما در مورد نوشتن اسناد مهم جمعی چون آئین‌نامه، اساسنامه و مانیفست درست همین برخورد را داشتیم.
– تفاوت اصلی این شبکه با «بنیاد پژوهش‌های زنان» چیست؟
ناهید حسینی: «بنیاد پژوهش‌های زنان» بیشتر به پژوهش‌های علمی زنان در طول سال می‌پردازد که به شکل مقاله و یا کتاب منتشر می‌شود. البته برنامه‌های فرهنگی دیگری هم دارد ولی شبکه ما برای مشارکت زنان در قدرت سیاسی تلاش می‌کند. شاید ضرورت تاریخی و شرایط بحرانی کشور و قرار داشتن زنان در صف اول مبارزه، دلایلی بودند که منجر به تشکیل این شبکه شد. ما به دنبال مشارکت فعالانه زنان در تمامی عرصه‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، آموزشی، فرهنگی و حقوقی هستیم. معتقدیم توسعه همه‌جانبه کشور بدون شرکت زنان در تمام این عرصه‌ها امکانپذیر نیست.
-فعالیت‌های شما عمدتا در چه عرصه‌هایی خواهد بود؟ اجتماعی و فرهنگی در مقابله با تبعیض‌های مردسالاری و یا سیاسی؟
تونیا ولی‌اوغلی: این عرصه‌ها از یکدیگر جدا نیستند و تأثیر مستقیم بر یکدیگر می‌گذارند. ما نیز مسلماً بر اساس مانیفست شبکه در همه این عرصه‌ها فعال خواهیم بود. روند جنبش زنان در ایران هم در تأیید حرف ماست. به موازات ارتقاء آگاهی زنان در مورد حقوق انسانی خودشان، مبارزات آنان برای رفع تبعیض هم تشدید شده و پیشرفت کرده است. از آنجا که این رژیم ضدزن و مبتنی بر مردسالاریست، پاشنه آشیل این رژیم نیز همین است.
-چه فعالیت و برنامه‌هایی برای این دوران کُرونا و پس از آن دارید؟
ثریا ندیم‌پور: ما دارای گروه‌های کاری مختلف از جمله گروه بهداشت ودرمان هستیم که فکر می‌کنم درست برای همین دوران کرونا می‌تواند نقشی موثر ایفا کند. به زودی برنامه‌ای در مورد موضوع تاثیر کرونا بر زندگی همه‌ی ما از سوی شبکه زنان ارائه خواهد شد.
– فکر می‌کنید چرا علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی با سند ۲۰۳۰ یونسکو مخالف است؟
ناهید حسینی: سند ۲۰۳۰ سازمان ملل به عنوان یک نقشه راه برای کشورهای جهان تدوین شده که در طول مدت ١۵ سال بتوان فقر را ریشه کن کرد و تبعیض را از بین برد و جهان را تغییر داد. اساس این سند بر توسعه پایدار است، یعنی تمام منابعی که داریم، مصرف نکنیم و یا بهتر است بگویم، خراب نکنیم، و برای آیندگان نیز سهمی بگذاریم. مسئله کمبود آب و آتش زدن جنگل‌ها تاثیرات زیادی در آینده خواهد داشت. ما انسان‌ها باید احساس مسئولیت کنیم و به آینده‌ی فرزندان و نوه‌های خود هم فکر کنیم تا زندگی با ما به پایان نرسد. در ضمن سند ۲۰۳۰ بر اساس برابری جنسیتی و رفع هرگونه تبعیض استوار است و یک حکومت سکولار و غیرایدئولوژیک را توصیه می‌کند. همین مسئله باعث شده که خامنه‌ای با سند ۲۰۳۰ به شدت مخالفت کند زیرا با نگرش و شیوه حکومت او و نظام جمهوری اسلامی مغایرت دارد. این در حالیست که ایران یکی از کشورهای امضاکننده‌ی این سند است.
– انتظار شما از رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور چیست؟
تونیا ولی‌اوغلی: نقش رسانه‌ها بسیار مهم است و می‌توانند دقیقا در راستای مانیفست شبکه «زنان ایران برای برابری پایدار» گام بردارند. دعوت و حضور بیشتر زنان به عنوان نیروی متخصص صاحب نظر در همه عرصه‌ها در رسانه‌ها، طرح بیشتر مسائل زنان و توانمندسازی نسل جوان از طریق تولید برنامه‌های آموزشی و کاربردی، درج اخبار مبارزات زنان و حقوق بشری و افشای رژیم جمهوری اسلامی در تمامی عرصه‌ها وظیفه‌ی رسانه‌های فارسی‌زبان است.
– آیا این شبکه در نظر دارد دست به تولید برنامه‌های مستند بزند و همچنین با چنین تولیداتی در شبکه‌های اجتماعی حضور فعال داشته باشد؟
ثریا ندیم‌پور: ما تازه شروع به فعالیت کرده‌ایم؛ مستقل هستیم و بطور طبیعی بدون داشتن درآمدی مشخص قادر نخواهیم بود در حال حاضر سنگ‌های بزرگ برداریم. بیشتر هم از شبکه‌های اجتماعی برای ارتباطات خود استفاده می‌کنیم و امیدوارم رسانه‌های ایرانی بتوانند ما را همراهی کنند. ما در حال حاضر نیازمند معرفی شبکه و اهداف آن هستیم و فعالیت‌های بیشتر ما به نیروهایی که در آینده جذب می‌کنیم بستگی دارد.
– این شبکه چه کارگروه‌هایی دارد؟
ناهید حسینی: ما در حال حاضر یک هیأت مؤسس داریم که تصمیمات کلی را بر اساس مانیفست شبکه اتخاذ می‌کند و دارای ١۰ کارگروه در زمینه‌ی حقوق بشر، بهداشت، آموزش، ورزش، هنر، رسانه، تکنولوژی، کار، روابط عمومی و امور مالی هستیم. این فرصت مناسبی است تا از همه کسانی که علاقمند همکاری با این شبکه هستند خواهش کنم تا از راه‌های مختلف و شبکه‌های اجتماعی با ما تماس بگیرند.
– آیا طرحی برای راه‌اندازی کارزارهای مختلف دارید؟
تونیا ولی اوغلی : ما تلاش خواهیم کرد بیشتر به نقش زنان در رهبری سیاسی آینده کشور بپردازیم. در عین حال همراه با کارزارهای دیگری که در جنبش زنان هستند فعالیت می‌کنیم. بر اساس مانیفست شبکه، ما با هر گروهی که مغایرتی با اهداف ما نداشته باشد همکاری می‌کنیم.
-همکاری با فعالان حقوق زنان در داخل کشور چطور؟ و یا سازمان‌های زنان در کشورهای دیگر؟ آیا ممکن است با آنها همکاری‌ها و پروژه‌های مشترکی داشته باشید؟
ثریا ندیم‌پور: طبیعتا برای ما مهم است که این شبکه با سازمان‌های مختلف زنان در کشورهای مختلف ارتباط داشته باشد و حمایت آنها را جلب کند. این وظیفه‌ی بخش روابط عمومی ماست و شبکه حتما برای آینده برنامه خود را اعلام خواهد کرد.
بنظر می رسد که رویکردهای جنبشهای مدنی برون مرزی بسیار سیاسی و چه بسا حکومت محور هستند با این دیدگاه محوری : که وقتی حکومت سرنگون شد و یک حکومت خوب، سکولار، قانونمدار، لیبرال، دموکرات و حقوق بشری روی کار آمد همه چیز درست می شود.
با سرنگونی این رژیم تبهکار، به احتمال زیاد اکثریت قریب به اتفاق مردم مسلمان و اکثریت آن مسلمانان ،شیعه اثنی عشری باقی خواهند ماند. آن حکومت لیبرال و سکولار قاعدتا به رای و‌عقاید مردم احترام خواهد گذاشت.
از سویی دیگر چگونه می شود اسلام را که بر خلاف مسیحیت یک دین دنیوی ( یکی از معانی واژه secular این جهانی بودن است) است در چهار دیواری منزل و یا حتی مسجد محدود کرد.
نیاز به حرافی نیست، فقط یک مثال:
یک زن اندیشمند و‌آزادیخواه را در نظر بگیرید که به عنوان رییس جمهور و یا نخست وزیر انتخاب شده است و به دعوت نخست وزیر خانم سوفی ویلمس قصد یک بازدید رسمی از کشور بلژیک را دارد،
خب شوهر این رییس حکومت، یک‌شیعه اثنی عشری است و بنا به هر علتی مخالف سفر همسرش به بلاد کفر است. او را طبق شریعت اسلام در منزل حبس و تهدید به شلاق می کند.
آیا پلیس مجاز است که به خانه شوهر یورش برده و رییس جمهور را آزاد کند. در آنصورت آیا شریعت اسلام و زندگی خصوصی یک شیعه اثنی عشری مورد بی احترامی قرار نمی گیرد و احساسات لطیف مسلمانان جریحه دار نمی شود؟
این مثال صرفا از آن جهت است که فعالان مدنی باید گاهی از سیاسی کاری و مصلحت اندیشی و عافیت طلبی و تعارفات دست بردارند و به معضلات فرهنگی و اجتماعی و سنت و عرف و عقاید واپسگرایانه و اصل دین اسلام نیز بپردازند.