محمدرضا فرزعلیان مسئول کانون شوراهای اسلامی کار غرب تهران از پلمب شدن کارخانه داروگر خبر داد و گفت: «جمعه مدیرعامل کارخانه اطلاعیه زده و به دلیل مشکل با اداره مالیات تمام سالن‌ها و قسمت‌ها را تعطیل کرده است.»
این در حالیست که به گفته وی داروگر امروز بیش از ۵۰ کارگر دارد؛ از ۱۱۰۰ کارگر داروگر حدود ۵۰ کارگر باقی مانده و بقیه در طول ماه‌ها و سال‌های اخیر اخراج شده‌اند؛ حالا به نظر می‌رسد قصد دارند کارگران باقیمانده را هم بیکار کنند.
این فعال کارگری با بیان اینکه «تولید کاملاً خوابیده است» می‌گوید: «با اخراج کارگران باقیمانده، درهای کارخانه بسته می‌شود. این اواخر کارگران داروگر به تمام نهادهای مربوط مراجعه کرده‌اند اما پاسخی نگرفته‌اند؛ امروز داروگر به کما رفته و ظاهراً سرنوشتی مثل ارج و سایر برندهای قدیمی در انتظار این شرکت باسابقه است.»
به گفته فرزعلیان، «مدیرعامل داروگر چندین شرکت دیگر هم دارد؛ وضع همه این شرکت‌ها خراب است و داروگر خراب‌تر از همه! با بی‌تدبیری کار را به جایی رسانده‌اند که امروز کارگر داروگر چهار ماه حقوق و بیمه نداشته و در آستانه اخراج و بیکاری قرار دارد؛ چهار ماه است که یک ریال به کارگران حقوق نداده‌اند و حق بیمه‌شان واریز نشده است؛ این کارگران شب‌ها نگهبانی و دستفروشی و مسافرکشی می‌کنند تا خرج زندگی‌شان تامین شود.»
پیشتر ایلنا گزارش داده بود که در پی ادامه بحران مالی در کارخانه داروگر تهران، کارفرما با اعلام تعطیلی کارخانه اسامی ۲۷کارگر قراردادی را با سوابق ۱۰ تا ۲۵ سال کار در لیست اخراجی‌ها قرار داده است. از قرار معلوم بقیه ۷۰ کارگر نیز در خارج کارخانه در انتظار تعیین تکلیف هستند.
ادامه اعتراضات صنفی با تجمع کارگران کارخانه «داروگر» مقابل وزارت کار
اینهمه در حالیست که حدود دو ماه پیش در صبح چهارشنبه ۱۶ فروردین ۱۴۰۲ ده‌ها تن از کارگران «داروگر» در مقابل ساختمان وزارت کار تجمع اعتراضی برگزار کردند.
در گزارشی که کیهان لندن منتشر کرده بود همان زمان از جمله آمده بود که شمار زیادی از کارگران این کارخانه طی ماه‌های گذشته از کار بیکار شدند و کارگران باقیمانده در کارخانه نیز چند ماه است حقوقی دریافت نکرده و بیمه آنها از سوی کارفرما پرداخت نشده است.
پایه اولیه شرکت داروگر در سال ۱۳۰۷ و در شهر اصفهان توسط غلامرضا داروگر پی‌ریزی شد. اولین محصول تولیدی این شرکت، «صابون سوبلمه» بود و بعد از انتقال خط تولید به تهران و از سال ۱۳۲۰ به تنوع محصولات بهداشتی داروگر اضافه شد که خمیردندان و صابون «نخل» و شامپو «تخم‌مرغی» از معروف‌ترین محصولات داروگر با کیفیت و دارای استاندارد بین‌المللی بودند.
روزنامه «اعتماد» در گزارشی نوشته است که داروگر «پایه‌گذار تولید صنعتی صابون و همچنین پودر لباسشویی» در ایران است اما در سال‌های بعد تولید سایر مواد شوینده و بهداشتی و غذایی هم به محصولات این شرکت اضافه شد چنانکه در فهرست شرکت‌های زیرمجموعه هلدینگ داروگر می‌توان از ۱۲ شرکت سراغ گرفت؛ تیدی، تولیدارو، شرکت روغن نباتی جهان، شرکت کیوان تجارت پاسارگاد، شرکت تجزیه شیمی، شرکت کیمیای ایران، جهان کف دارو، هومن شیمی پارس، یاس خرمشهر، شرکت صنایع بسته‌بندی داروگر، شرکت ارزش آفرینان سرمایه و همچنین شرکت بسته‌بندی البرز.» «اعتماد» همچنین نوشته است «امروز در صفحه وبسایت هلدینگ داروگر که به «کفسا» تغییر نام داده، نام‌های خاطره‌انگیز می‌بینیم که روزگاری اعتبار بدنه اشتغال کشور بودند و امروز دیگر از آنها نشانی باقی نمانده است.»
بر اساس این گزارش طبق برخی اخبار منتشر شده در اینترنت، پیش از سال ۱۳۵۷، بخش‌هایی از هلدینگ داروگر از سرمایه کارآفرینانی همچون خانواده خسروشاهی تغذیه می‌کرد اما در سال‌های بعد از بهمن ۱۳۵۷، هلدینگ داروگر مانند بسیاری از شرکت‌ها و موسسات اقتصادی به نهادهای دولتی از جمله بانک ملی و «بنیاد شهید» (سازمان اقتصادی کوثر) واگذار شد. این کارخانه نیز پس از وقوع انقلاب اسلامی روند همان بلایی را در پیش گرفت که بر سر دیگر کارخانجات قدیمی و با کیفیت ایران آمد.
مشکلات مالی هلدینگ داروگر از نیمه دهه ۱۳۹۰ به گوش رسانه‌ها رسید در حالی که گفته می‌شود زخم اولیه، بعد از خصوصی‌سازی این هلدینگ در سال ۱۳۸۹ به بدنه این شرکت وارد شد.
پیشتر به نقل از رییس شورای کارگران کارخانه داروگر و همچنین یکی از اعضای سابق انجمن شویندگان که حاضر به ذکر نام خود نبود، گفته شده بود که بدهی ۸۰۰ میلیارد تومانی شرکت تولیدی داروگر به بانک‌ها و انباشت مشکلات مالی طی دو دهه و سبقت گرفتن رقم بدهی از مجموع دارایی‌های شرکت، عامل تعطیلی «داروگر» بوده و مشکلات مالی این مجموعه در حدی شدت گرفت که از مجموع ۲۵۰۰ کارگر شاغل در «داروگر» فقط ۴۵۰ نفر باقی ماندند و به تدریج شمار آنها نیز کم و کمتر شد و سرانجام به زیر ۱۰۰ تن رسید. حالا هم که اساسا تعطیل شده است!
یک روز پس از انتشار این گزارش و درحالی که ابراهیم اسدی؛ رییس کانون شورای هماهنگی کارگران قزوین گفته بود کمیته ویژه‌ای در استانداری قزوین برای رسیدگی به این مسئله تشکیل شده، محمدرضا مس‌فروش رییس وقت سازمان صنعت، معدن و تجارت استان تهران در پایگاه اطلاع‌رسانی این وزارتخانه، ضمن انتقاد از رسانه‌ای شدن توقف فعالیت این برند قدیمی، تعطیلی «داروگر» را تکذیب کرد و گفت که این کارخانه روال عادی تولید خود را طی می‌کند و در فرصت تعطیلی‌های فروردین‌ماه، در دست بهسازی و نوسازی بوده است.
البته خبر ورشکستگی این مجموعه عظیم به سال ۱۳۹۸ می‌رسد که طبق اطلاعیه سازمان امور مالیاتی، ۴۸ دستگاه کامیون شرکت داروگر به دلیل بدهی مالیاتی ۸۳۰ میلیارد تومانی به مزایده گذاشته شد.
در پایان سال ۱۳۹۹ در دهمین سال واگذاری عمده سهام این شرکت به مالک جدید، خبر دیگری از سازمان امور مالیاتی درباره مزایده اموال این شرکت منتشر شد. طبق گزارشی که خبرگزاری فارس به نقل از روزنامه «فرهیختگان» منتشر کرده بود، زیان انباشته این شرکت در پایان شهریور ۱۳۹۹ و با افزایش حدود ۱۰درصدی نسبت به میزان زیان انباشته نیمه اول سال ۱۳۹۸ حدود ۱۰۳۰ میلیارد تومان بوده علاوه بر اینکه طی سال‌های ۹۲ تا پایان ۶ ماهه ۹۹ زیان انباشته هلدینگ داروگر نزدیک به ۲۷۰ برابر شده به این معنا که داروگر در پایان شهریور ماه سال ۱۳۹۹ معادل ۳۵۸درصد دارایی خود یعنی حدود ۱۷۶۲ میلیارد تومان بدهی داشته که در مقایسه با سال ۱۳۹۸ معادل ۲۰درصد افزایش یافته بود. اما در عمل سقوط اقتصادی این شرکت قدیمی و خوشنام زمانی آغاز شد که به استناد گزارش روزنامه «فرهیختگان»، در پایان دهه ۸۰، محصولات شوینده‌ی این شرکت سهم ۷۰ الی ۷۵درصدی بازار مصرف ایران داشت. شاهد آشکار روند ورشکستگی اما از اوایل دهه ۹۰ آشکار شد و اکنون خبر تعطیلی آن توسط مدیرعامل «داروگر» اعلام شده است.
