ممانعت از حضور شاهزاده رضا پهلوی در کنفرانس امنیتی مونیخ ۲۰۲۵ با اعتراضات زیادی علیه برگزارکنندگان این کنفرانس و دولت آلمان مواجه شده است.
بنیاد آزادی «فردریش نائومان» که در جمهوری فدرال آلمان در زمینه ارتقاء اصول لیبرال و آموزش سیاسی فعال است در بیانیه‌ای اعلام کرد، ممانعت از حضور شاهزاده رضا پهلوی در کنفرانس امنیتی مونیخ یک «رسوایی» برای آلمان است.
در این بیانیه که ۱۴ فوریه (۲۶ بهمن‌ماه) منتشر شده، آمده است که رضا پهلوی «بدون قید و شرط به دموکراسی سکولار، انتخابات آزاد و حقوق بشر متعهد است» و «چهره‌ای جهانی برای تمام ایرانیانی به شمار می‌رود که برای یک دموکراسی لیبرال و مبتنی بر حاکمیت قانون مبارزه می‌کنند.»
در این بیانیه همچنین تأکید شده، لغو سخنرانی رضا پهلوی در کنفرانس امنیتی مونیخ، «توهینی آشکار به اپوزیسیون دموکراسی‌خواه ایران، چه در داخل کشور و چه در تبعید، محسوب می‌شود و برخلاف تمام شعارهای همیشگی بربوک [وزیر خارجه] درباره‌ی دفاع از حقوق بشر است.»
متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
هر سال در ماه فوریه، کنفرانس امنیتی مونیخ برگزار می‌شود. نشستی با اهمیت جهانی که آلمان به درستی به آن افتخار می‌کند.
شاهزاده رضا پهلوی، فرزند ارشد آخرین پادشاه ایران، پیشتر در سال ۲۰۲۳ در این کنفرانس شرکت کرده بود. او که دانش‌آموخته‌ی علوم سیاسی است و همراه با خانواده‌اش در ایالت مریلند آمریکا زندگی می‌کند، برای یک ایران دموکراتیک، بدون جاه‌طلبی‌های سلطنت‌طلبانه‌ی ارتجاعی، تلاش می‌کند. او چهره‌ای جهانی برای تمام ایرانیانی به شمار می‌رود که برای یک دموکراسی لیبرال و مبتنی بر حاکمیت قانون مبارزه می‌کنند.
در پلتفرم «ایکس»، او حدود ۱/۵ میلیون دنبال‌کننده در سراسر جهان دارد. در سال ۲۰۲۳، بیش از ۳۰۰ هزار ایرانی در تبعید طوماری را امضا کردند که به او اختیار می‌داد تا در دوران گذار، تا زمان برگزاری یک رفراندوم که خودش نیز خواهان آن است می‌کند تا به عنوان نماینده‌ی اپوزیسیون ایران درباره‌ی آینده‌ی کشور سخن بگوید.
شاهزاده رضا پهلوی بدون قید و شرط به دموکراسی سکولار، انتخابات آزاد و حقوق بشر متعهد است.
حذف از کنفرانس مونیخ: تسلیم شدن به رژیم ملایان؟
برای رژیم تمامیت‌خواه جمهوری اسلامی، شاهزاده رضا پهلوی دشمنی سرسخت و غیرقابل‌تحمل است، اما برای بسیاری از ایرانیان، او نماد امید است.
با این حال، کنفرانس امنیتی مونیخ اخیراً تصمیم گرفت که از حضور او جلوگیری کند. این تصمیم بطور رسمی توسط کریستوف هویسگن رئیس این کنفرانس، اعلام شد، کسی که به گفته‌ی سخنگوی کنفرانس، «با هماهنگی دولت آلمان» تصمیم گرفت دعوت قبلی از شاهزاده رضا پهلوی را «رسمی نکند».
دلیل این اقدام ذکر نشده است، اما این فرضیه که این اقدام نتیجه‌ی عقب‌نشینی در برابر فشار جمهوری اسلامی بوده، کاملاً منطقی به نظر می‌رسد.
چرا باید یک دعوت رسمی که قبلاً صادر شده بود، آنهم در لحظات آخر، پس گرفته شود؟ اگر ملاحظات و منافع رژیم در ایران در میان نبوده، پس دلیل این اقدام چه می‌تواند باشد؟
این تصمیم، یک رسوایی برای آلمان است
این تصمیم کوچک و بی‌اهمیت نیست، بلکه یک رسوایی تمام‌عیار برای آلمان است.
چه تصمیم به این اقدام از سوی کریستوف هویسگن بوده باشد، چه از طرف وزارت خارجه‌ی آلمان، در هر صورت، آنالنا بربوک، وزیر خارجه‌ی آلمان، نه‌تنها با این تصمیم مخالفت نکرده، بلکه به احتمال زیاد آن را تأیید کرده است.
این تصمیم، توهینی آشکار به اپوزیسیون دموکراسی‌خواه ایران، چه در داخل کشور و چه در تبعید، محسوب می‌شود.
این اقدام، برخلاف تمام شعارهای همیشگی بربوک درباره‌ی دفاع از حقوق بشر است.
پس کجاست آن «سیاست خارجی فمینیستی» که او همواره از آن سخن می‌گوید؟
چرا وقتی حقوق زنان در ایران بطور وحشیانه‌ای پایمال می‌شود تا حدی که اخیراً زنان معترض کشته شده‌اند، او سکوت کرده است؟
بربوک همواره از تعهد خود به امنیت اسرائیل صحبت می‌کند. پس چرا اکنون از منتقد شماره‌ی یک رژیمی که نابودی اسرائیل را رسماً در اولویت سیاست خارجی خود قرار داده است، حمایت نکرده است؟
اگر او واقعاً به این ارزش‌ها پایبند می‌بود، یک دعوت ساده از یک چهره‌ی برجسته‌ی اپوزیسیون ایران نباید پس گرفته می‌شد.
این تصمیم، خیانت به ارزش‌های دموکراتیک است
این تصمیم هیچ ربطی به سیاست خارجی مبتنی بر ارزش‌ها ندارد و تنها امید باقیمانده این است که آنالنا بربوک هرچه سریع‌تر این تصمیم خجالت‌آور را لغو کند. شاید هنوز هم بتوان از شاهزاده رضا پهلوی در مونیخ استقبال کرد و تا حدودی اعتبار ازدست‌رفته‌ی آلمان را بازیافت.
اگر نگاهی به رسانه‌های اجتماعی بیندازیم، می‌بینیم که این اقدام، به اعتبار بین‌المللی آلمان آسیب جدی وارد کرده است. آلمان باید از دموکراسی حمایت کند، نه از دیکتاتورها.
کمپین «پایبندی به دموکراسی» که توسط بنیاد فردریش نائومن برای آزادی راه‌اندازی شده، با هدف تقویت نیروهای دموکراسی‌خواه در سراسر جهان فعالیت می‌کند. این مقاله بخشی از این ابتکار است. این بنیاد با افتخار از صدای مخالفان دموکراسی‌خواه رژیم‌های سرکوبگر، چه در داخل این کشورها و چه در تبعید، حمایت می‌کند.
این صداها نباید نادیده گرفته شوند. آلمان و تمامی کشورهای دموکراتیک باید به آنها گوش دهند.
