یکی از اعضای کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی می‌گوید تا کنون چند بار برای بازدید از زندانها درخواست داده‌اند اما پاسخی نگرفته‌اند حالا با توجه به مسائل مطرح شده در روزهای اخیر بطور جدی خواستار بازدید از زندانها هستند.
جدا از روند بازداشت فعالان مدنی و سیاسی در ایران و روند رسیدگی به پرونده‌ها، بازداشت‌های غیرقانونی و صدور احکام سنگین و دیگر ایراداتی که موضوع دادرسی پرونده‌های قضایی در ایران با آن روبروست، وضعیت بهداشت و امکانات زندان‌های مختلف و رفتار مسئولان و زندانبانان با زندانیان نیز قابل توجه است. وضعیت زندانها از جمله مواردی است که همواره از سوی برخی زندانیان و بازداشت‌شدگان مطرح شده اما مقامات حکومتی هیچ توجهی به آن نمی‌کنند.
اکنون سهیلا جلودارزاده در گفتگو با خبرگزاری ایلنا گفته است: «چندین بار تقاضای بازدید از زندانها را ارسال کرده‌ایم اما هنوز جواب درستی دریافت نکرد‌ه‌ایم و زمان مشخصی برای بازدید تعیین نشده است. یعنی مجوزی برای آن صادر نشده است و با توجه به مسائل مطرح شده در روزهای اخیر به طور جد خواستار بازدید از زندانها هستیم.»
جلودارزاده که ۱۰ سال پیش از بازداشتگاه کهریزک بازدید کرده گفته است: «در آن زمان وضعیت زندانها مناسب نبود و بوی تعفن بسیار زیاد بود. همچنین وقتی از افرادی که آزاد می‌شدند، راجع به وضعیت زندانها سوال می‌شد، صحبتی نمی‌کردند. البته در همان بازدید شاهد بودیم، معتادان و بیمارانی که مشکل روانی داشتند، در بین دیگر زندانیان پذیرش شده بودند که با پیگیری‌های ما جداسازی صورت گرفت. در حال حاضر نیز باید از وضعیت زندانها بازدید صورت گیرد.»
جلودارزاده افزوده است: «در همان زمان مشاهده کردیم که در زندان کهریزک، زندانیانی که اعتیاد داشتند داروی زندانیانی که بیماری روانی داشتند را می‌دزدیدند و مصرف می‌کردند، به همین خاطر بود که پیگیر شدیم که شرایط تغییر کند و آنها از هم جدا شوند.»
شکور پورحسین شقلان دیگر عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی نیز با بیان اینکه «نمی‌توانم باور کنم که تا این حد این اخبار صحت داشته باشد» گفته است: «با توجه به اینکه در قوه قضائیه فعالیت داشته‌ام، زندان‌های کشور برخی از استانداردهای لازم را دارا است.»
شکور پورحسین شقلان به خبرهایی که در روزهای گذشته درباره وضعیت زندان فشافویه در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده اشاره کرده و گفته است: «اینکه مطرح شده زندان فشافویه سرویس بهداشتی ندارد، قابل باور نیست. زندانها بازرسی می‌شوند و نهادهای ناظری وجود دارند که اینها را رصد می‌کنند. گفتن اینکه سرویس بهداشتی زندان تنها یک گودال و بدون آب است درست نیست مگر اینکه شخص با اسناد و مدارک و مستندات صحبت کند و همچنین نهادهای ناظر نیز در بازرسی‌ها اعلام کنند که زندانها برای زندانیان و افرادی که قرنطینه می‌شوند، مناسب نیست.»
او با تاکید بر اینکه «نه تعریف و تمجید زیادی می‌کنم و نه سیاه‌نمایی»، افزود: «یکی از آفت‌هایی که در کشور وجود دارد افراط و تفریط است. به هر حال آن کسی که آزاد شده می‌تواند خاطرات خود را بنویسد، مصاحبه کند و یا زندانها را توصیف کند. حق زندانیان مشخص شده است و نهادهای ناظر نیز وجود دارد که این مسائل را گزارش دهد، ما نیز باید واکنش نشان بدهیم و بگوییم. کسی که زندانی است نباید در رنج و زحمت قرار گیرد چرا که زندانی هم انسان است و به دلایلی با توجه به کاری که کرده باید مدتی در زندان بماند، ضمن توجه به اینکه این افراد نیز حقوق شهروندی دارند.»
اشاره این دو نماینده مجلس شورای اسلامی به مسائلی است که نادر فتوره‌چی از شرایط زندان فشافویه در توییتر خود و خطاب به محمود صادقی منتشر کرد. نادر فتوره‌چی هفته گذشته با شکایت محمد امامی تهیه‌کننده سریال شهرزاد و به دلیل عدم تودیع وقیقه صادر شده توسط قاضی چند روز در زندان فشافویه بازداشت بود و پس از آزادی مطالبی درباره این زندان منتشر کرد.
در رشته توییت او درباره زندان فشافویه آمده است: «در ۴ روز قرنطینه، مددجویان، با هر جرمی و با هر قرار بازداشتی از آب آشامیدنی بدون مزه، تهویه، دستشویی، سیگار و غذای قابل هضم(ماکارونی سرد و نیم پز، برنج زرد سرد و نپخته) محروم هستند.»
او همچنین نوشته بود: «فشافویه، از آنرو که برای زندانیان معتاد که قدرت تحرک کمی دارند طراحی شده، فاقد «توالت عمومی» ست. توالت، یک سوراخ در کف یک محوطه ۶۰در۶۰ سانت بدون شلنگ و روشویی و نورست که با یک پرده از تختها و کف سلولهای ۳در۳متر، که ۲۶ تا ۳۲ مددجو در آنها «میلولند» جدا شده است. در سلولهای قرنطینه(فیزیک‌ها)، سه تخت سه طبقه و دو پتو در کف اتاق وجود دارد. دو پنجره فوقانی فاقد شیشه است، کولر و شوفاژ وجود ندارد، آب از ساعت ۴ بعد از ظهر تا ۷ صبح قطع است و نور با یک لامپ مهتابی ۱۰۰ وات تامین می‌شود که اگر بسوزد، تعویض آن به قول زندانیان با کرام‌الکاتبین است.»
نادر فتوره‌چی درباره وضعیت جای خواب زندانیان نوشته بود: «در سلولهای قرنطینه، به شکلی نانوشته نظامی طبقاتی و سلسله مراتبی حاکم است؛ بطوری که «تختخوابهای پنجره‌ای» متعلق به باسابقه‌ترین و یا گردن کلفت‌ترین افراد سلول است (محکومان حبس طویل‌المدت موسوم به «حبس‌کش‌ها»، موادفروشان عمده، اشرار، دعوایی‌ها و سرقتی‌های سنگین) تختخوابهای عادی (طبقاتی که به پنجره دید ندارند) متعلق به «رده‌ای»ها (خرده‌فروشان مواد، کیف‌قاپ‌ها، سرقتی‌های پرونده‌سبک و…) و کف سلول متعلق به «کف‌خواب‌ها» (معتادان،افغان‌ها و تازه‌واردان) است. شرایط «کف‌خواب‌های زیرتخت» که معمولا افغانی و تزریقی هستند، چیزی شبیه تجربه «تابوت» است. آنها به دلیل کمبود جا، زیر تخت‌های پایین جا داده می‌شوند و معمولا ۳ نفر پس از قرار گرفتن آنها در زیر تخت، به تخت تکیه می‌دهند و بدین ترتیب آنها از هرگونه قدرت تحرک، منفذ نور و جریان هوا محروم می‌شوند.»
او همچنین درباره وضعیت بهداشتی سلول‌ها نوشته بود: «بوی تعفن ناشی از تعرق بدن و زخم‌های عفونی در سلول‌ها باورکردنی نیست و چون معتادان تزریقی در قرنطینه خماری پس می‌دهند، توان انتقال به محفظه موسوم به «دستشویی» برای شستشو ندارند و این امر باعث افزایش بوی تعفن در سلول می‌شود. بویی که از لحظه آزادی تا اکنون در مشامم می‌پیچد و ماندگار است.»
