توافق روسیه و ترکیه فرای آتش‌بس در ادلب، شکست دیگری برای جمهوری اسلامی است. محمدجواد ظریف که در همین رابطه صحبت از «پیروزی دیپلماسی» می‌کند، احتمالا بار دیگر «فراموش» کرده است که در نشست ۱۶ شهریور تهران که رجب طیب اردوغان و ولادیمیر پوتین هم حضور داشتند، حسن روحانی با شدت با پیشنهاد آتش‌بس رئیس جمهور ترکیه مخالفت کرده بود. دلیل عدم دعوت از جمهوری اسلامی در آخرین نشست سوچی نیز همین مخالفت بود. اگر چنانکه امروز محمدجواد ظریف ادعا می کند جمهوری اسلامی نیز در این تصمیم سهم داشته است، باید در مورد عدم دعوت از حسن روحانی به آخرین نشست سوچی نیز پاسخگو باشد.
آتش‌بس در ادلب و ایجاد منطقه حائل بین نیروهای مخالف بشار اسد و ارتش وابسته به رژیم حاکم بر دمشق، دقیقا حرکتی در جهت در حاشیه قرار دادن جمهوری اسلامی در سوریه است. آدلب آخرین استانی است که نیروهای مخالف بشار اسد آن را در دست دارند. جمهوری اسلامی در نظر داشت با حمله‌ای گسترده به استان ادلب، نیروهای مخالف بشار اسد را مجبور به عقب‌نشینی کرده و به این جنگ ۷ ساله که ده‌ها میلیارد دلار برایش هزینه داشته است، قبل از آغاز مرحله دوم تحریم‌های آمریکا و شدت گرفتن بحران اقتصادی در ایران، پایان دهد.
سایه تحریم‌ها بر حضور نظامی در سوریه
پیروزی ارتش بشار اسد بر مخالفان در ادلب، از چند نظر برای جمهوری اسلامی مهم بود. جمهوری اسلامی امروز هم از پس هزینه‌های سنگین جنگ سوریه بر نمی‌آید و با کاهش جدی صادرات نفت، پس از اجرایی شدن بخش دوم تحریم‌های آمریکا، مجبور خواهد شد پرونده بسیاری از این ماجراجویی‌ها در منطقه را مختومه اعلام کند. پایان جنگ در سوریه، قبل از آغاز تحریم‌ها، می‌توانست موقعیت جمهوری اسلامی را در سطح بین‌المللی دست‌کم فعلا به عنوان قدرتی منطقه‌ای تثبیت کند، و حامیان اروپایی نظام را به همکاری بیشتری با ایران ترغیب نماید.
روسیه با واگذاری نقش مهمتری به ترکیه در بحران سوریه، به وضوح نشان داد که حاضر نیست نقش خود در این کشور و در منطقه را با جمهوری اسلامی تقسیم کند. سکوت روسیه در قبال بیش از ۲۰۰ حمله هوایی جنگنده‌های اسرائیلی به مواضع جمهوری اسلامی در سوریه را نیز نمی‌توان نادیده گرفت. حمله اخیر جنگنده‌های اسرائیلی به زاغه‌ای در لاذقیه که مهمات ایرانی در آنها انبار شده بودند، و واکنش سامانه دفاع ضد موشکی سوریه را به دنبال داشت، پرسش‌های بسیاری را مطرح می‌سازد و به نوعی در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است. پرسش این است که موشک‌های سوری چرا بجای جنگنده‌های اف ۱۴ اسرائیلی، یک ایلوشین ۲۰ روسی را هدف قرار داده‌اند؟!
خطا یا عمد
اگر هدف قرار دادن هواپیمای نظامی روسیه را اشتباه سامانه ضد هوایی سوریه به حساب آوریم، پس باید به این نتیجه رسید که سوری‌ها و «مشاوران» ایرانی‌شان قادر به دفع حمله چند جنگنده و هدف قرار دادن آنها نیز نیستند. پذیرفتن این اشتباه، بار دیگر ثابت می‌کند که ادعاهای سرداران سپاه مبنی بر برتری نظامی جمهوری اسلامی در منطقه لافی بیش نیست. برخی منابع اطلاعاتی غربی ولی معتقدند اشتباهی در کار نبوده و هدف قرار دادن هواپیمای نظامی روسیه در حقیقت نوعی انتقام‌گیری از مسکو برای آتش‌بس در ادلب بوده است. موشک‌های ضد هوایی سوری، بر مبنای اطلاعاتی که منایع غربی در اختیار دارند، زمانی شلیک شدند که جنگنده های اسرائیلی از حریم هوایی سوریه خارج شده بودند و دیگر در تیررس قرار نداشتند.
مخالفت روسیه با حمله نهایی به ادلب، تصمیمی نیست که از سوی رژیم‌های حاکم بر دمشق و تهران بی‌پاسخ بماند. سرنوشت هر دو رژیم در این مرحله از جنگ در سوریه به پیروزی نظامی نهایی بر مخالفان بشار اسد بستگی دارد. مخالفانی که اگرچه تهران و دمشق آنها را بدون استثناء «تروریست» می‌خوانند، ولی بخشی از آنها تحت حمایت کامل ترکیه از ابتدای جنگ قرار دارند و برخی دیگر نیز از مدت‌ها پیش سرگرم گفتگو با روسیه هستند. این برخورد دوگانه با نیروهای مخالف بشار اسد، بدون شک در آینده شکاف بین جمهوری اسلامی و متحدین کنونی‌اش در سوریه را عمیق‌تر خواهد ساخت.
نگاه متحد شرقی به غرب
روسیه‌ی ولادیمیر پوتین بار دیگر نشان داد که متحد راهبردی جمهوری اسلامی در منطقه و در سطح بین‌المللی نیست، بلکه از ضعف جمهوری اسلامی برای تثبیت خود به عنوان قدرت منطقه‌ای استفاده می‌کند. روسیه نه تنها در ماه‌های اخیر حساب خود را در بحران سوریه از جمهوری اسلامی با همکاری نزدیکتر با ترکیه جدا ساخته بلکه در زمینه تحریم‌ها نیز برخلاف مخالفت‌های لفظی‌اش با سیاست‌هی کاخ سفید، در همراهی با آنها عمل می‌کند. تصمیم مسکو مبنی بر افزایش تولید نفت، با توجه به ریزش صادرت نفت جمهوری اسلامی و درخواست تهران برای کاهش تولید نفت دیگر کشورها را نیز نمی‌توان از نظر دور داشت.
روسیه می‌داند که برای پایان دادن به جنگ در سوریه و برای پشت سر گذاشتن بحران اقتصادی‌اش به غرب نیاز دارد. گذشته از جنگ لفظی مسکو با واشنگتن و کشورهای اروپایی، ولادیمیر پوتین بهبود روابط با غرب را که در پیامد بحران در اوکراین وارد مرحله‌ای بحرانی شده از مدت‌ها پیش در دستور کار قرار داده است. غرب نیز در همین جهت حرکت می‌کند. اصرار دونالد ترامپ برای بازگرداندن روسیه به گروه کشورهای صنعتی موسوم به جی۷، همکاری روسیه با آلمان برای ارسال گاز به اروپا از راه زمینی و با دور زدن اوکراین، از جمله این تلاش‌ها هستند.
تشدید انزوای جمهوری اسلامی
حمایت جیمز جفری، نماینده ویژه وزارت خارجه آمریکا برای سوریه، از آتش‌بس ادلب و نقشی که روسیه در سوریه ایفا می‌کند، بسیار مهم است. جیمز جفری البته از روسیه خواست که برای اثبات نیت‌های صلح‌طلبانه‌اش تلاش‌های خود برای خروج ایران از سوریه را شدت بخشد. این دیپلمات آمریکایی معتقد است که آتش‌بس در ادلب باید مقدمه‌ای برای پایان دادن به حضور جمهوری اسلامی در سوریه باشد. جیمز جفری هشدار داد تا زمانی که شبه‌نظامیان ایرانی و تحت حمایت جمهوری اسلامی در خاک سوریه حضور داشته باشند، نمی‌توان به صلح در این کشور دست یافت زیرا هدف اصلی جمهوری اسلامی از حضور در سوریه با برگرداندن ثبات به این کشور و کل منطقه مغایرت دارد.
حسن روحانی قرار است یکشنبه اول مهرماه ۹۷ برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد راهی نیویورک شود. امسال، برخلاف سال گذشته، حسن روحانی نخواهد توانست از امضای توافق هسته‌ای بهره ببرد. در نیویورک و در دیدارهایی که در حاشیه مجمع عمومی صورت می‌گیرند، حسن روحانی باید به پرسش‌های بسیاری پاسخ دهد. اگر دیداری با مقامات فرانسوی داشته باشد، باید به پرسش های این کشور در رابطه با اقدامات تروریستی در این کشور پاسخگو باشد. دولت فرانسه در پیامد دستگیری چند ایرانی، از جمله یک دیپلمات جمهوری اسلامی، که قصد بمب‌گذاری در میتینگ سالانه سازمان مجاهدین خلق در حومه پاریس را داشتند، اعزام سفیر جدیدی به تهران را تا اطلاع ثانوی متوقف ساخته است.
هشدارهای حقوق بشری دبیرکل سازمان ملل
آنتونیو گوترش، دبیرکل پرتغالی سازمان ملل متحد، در گزارش خود به مجمع عمومی این نهاد، ایران را متهم به نقض حقوق بشر کرده و از جمهوری اسلامی خواسته است اعدام‌ها را متوقف سازد، به آزار مخالفان در داخل و خارج از کشور پایان داده و به فریادهای دادخواهی مردم پاسخ دهد. بدون شک آنتونیو گوترش در دیدار با حسن روحانی این انتقادها را تکرار خواهد کرد. رئیس جمهوری اسلامی باید در دیدارهای دو جانبه خود در رابطه با رد دعوت دونالد ترامپ به گفتگو نیز پاسخی قانع کننده داشته باشد. برایان هوک، رئیس کارگروه اقدام ایران در وزارت خارجه آمریکا، در آستانه سفر حسن روحانی به نیویورک، البته اگر رئیس جمهوری اسلامی در آخرین لحظه از این سفر چشم‌پوشی نکند، بار دیگر اشاره به آمادگی کشورش برای گفتگویی همه‌جانبه تاکید کرده است.
در شرایطی که برخی از کشورهای اروپایی نیز به این نتیجه رسیده‌اند که نقش جمهوری اسلامی در منطقه و سیاست‌های موشکی‌اش تهدیدی برای ثبات و امنیت خاورمیانه است، در کنار شرایط بحرانی داخل کشور و نارضایتی‌های گسترده مردم و اقتصادی که با سرعت به سمت پرتگاه گام بر می‌دارد، رد دعوت آمریکا به گفتگو، بیش از آنکه به گفته علی خامنه‌ای نشان از «مقاومت» داشته باشد، به «خودکشی از ترس مرگ» شباهت دارد.
احمد رأفت
ایران دوباره برخواهد خاست و دنیا باید به او احترام گذارد. ایران مادر تمدن بشریست و تا این مادر آرامش نیابد فرزندان را نیز قراری نخواهد بود.ایران مرکز ثقل خاور میانه و خاورمیانه مرکزثقل جهان است پس جهان ناچار است برای رسیدن به صلح و آرامش پایدار خودش، ایران و مردمانش را در رسیدن به آزادی و شادزیستی یاری نماید وگرنه خودش نیز روز خوش نخواهد دید.
خورشید هر روز از مشرق طلوع می‌کند!؟
و نگونبختی ایرانیان…اگر نتوان پدیده ای را به نحوی علمی توضیح داد، معمولا آن را به مقاصد شیطان (اهریمن!) و اجنّهء (…و ملایان!) نسبت می دهند. درست است که شیطان و اجنّه ای در کار نیست، و پدیده های جهان مادی راباید با تحلیل و شناخت علل و ریشه های آن توضیخ داد، اما این نیز درست است که حتی گاه پدیده هائی سالها پس از شناخت علمی شان، علاج نا پذیر می نماید و ذهن عامه کوتاه از درمان آنها. نوروز و روز از نو و هر روز خورشید دگر بار از شرق طلوع خواهد کرد!
سرنگونى ج ا حتمى است ✌?✌️??
برد اصلی و غیرقابل انکار این رژیم چیزی نیست بجز کنترل محکم و ناگسستنی آنان بر مغز و جسم ایرانیان بنحوی که هرچقدر فشار زندگی بر دوش ملت ایران بیشتر میشود صدا از احدی درنمیاید و تمام این ۸۰ میلیون مظلوم تحت ستم سکوت و صبر را بر قیام علیه یزید زمانه ترجیح میدهند و در مساجد و هیئات مذهبی بر غربت حسین ابن علی میگریند!!!