سال ۲۰۱۸ میلادی را در شرایطی پشت سر نهاده و گام به دی‌ماه ۹۷ می‌گذاریم که جامعه‌ی ایران نه تنها مانند سال‌های اخیر در التهاب و انتظار بلکه دستخوش امواج اعتراضات در گوشه و کنار کشور است.
خیزش دی‌ماه ۹۶ پس از «جنبش سبز» در سال ۸۸ به نقطه‌ی عطفی در نارضایتی‌های اجتماعی تبدیل شد زیرا با چهار ویژگی راه خود را از مطالبات رایج جدا کرد:
یک، خیزش دی‌ماه که طلیعه‌هایش در ماه‌های قبل، از جمله در اعتراضات کارگران و مالباختگان، و سپس در آذرماه در استان اصفهان با شعار «ما انقلاب کردیم، چه اشتباهی کردیم» دیده می‌شد، تنها چند ماه پس از تبلیغات انتخاباتی ریاست جمهوری و وعده و عیدهای حجت‌الاسلام حسن روحانی و معاون اول وی اسحاق جهانگیری و همچنین بسی پیش از آنکه آمریکا از «برجام» خارج و دور جدید تحریم‌ها آغاز شود به وقوع پیوست. در چنان شرایطی جامعه می‌بایست قاعدتا منتظر انجام وعده و وعیدهای دولت می‌ماند که قرار بود با توافق اتمی گشایش‌های اقتصادی در کشور ایجاد کند.
دو، نه در تهران بلکه از شهرستان‌ها آنهم شهرهایی مانند مشهد و قم آغاز شد و در مدتی کوتاه نزدیک به صد شهر کوچک و بزرگ در سراسر کشور به آن پیوستند. شهرهایی که نام‌شان در کمتر خبری شنیده می‌شود.
سه، شرکت‌کنندگان در خیزش دی‌ماه ۹۶ نه قشرهای متوسط و مرفه و «بالاشهری» بلکه کارگران و کشاورزان و بیکاران و خیل عظیم شهروندان خاموشی بودند که در تمام این سال‌ها با آب جوی باریکه‌ای که به عنوان ممرّ درآمد داشتند سر می‌کردند.
چهار، تمامی سه ویژگی بالا در مهمترین نکته‌ی خیزش دی‌ماه نمود پیدا کرد: شعارهای معترضان! رویدادی بی‌همتا بود که کشاورزان استان اصفهان به نماز جمعه بروند و در حالی که پشت به قبله و تریبون امام جمعه کرده‌اند شعار بدهند: پشت به دشمن، رو به میهن! چه دستاوردی از این بزرگتر که گروهی دیگر از همین معترضان به این نتیجه برسند که «دشمن ما همینجاست، بیخود میگن آمریکاست!» نقطه‌ی اوج این شعارها اما زمانی بود که معترضان آگاهی خود را از نظام مافیایی حاکم بر ایران به نمایش گذاشتند: «اصلاح‌طلب اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا!»
هر چهار ویژگی در طول یک سال گذشته تعمیق و گسترش یافته‌اند و یک بار دیگر ثابت شد که حکومت‌ها و دولت‌ها، حتی آنهایی که برای خود رسالت‌های جهانی اعم از دینی و دنیوی قائل هستند، می‌آیند و می‌روند. نیروی پایدار و محرکه‌ی تاریخ اما مردم هستند حتی اگر سال‌ها به زور سرکوب خاموش مانده و یا دل به وعده‌های حاکمان خوش کرده باشند. این نیروی پایدار به امنیت و رفاه و آزادی پایدار نیاز دارد که هیچیک از حکومت‌های توتالیتر دینی و دنیوی قادر به تامین آن نیستند. دی‌ماه ۹۶ می‌تواند به عنوان سکوی پرش نیروی پایدار ایرانیان به سوی آینده در تاریخ ثبت شود.
الاهه بقراط
درود بر خانم بقراط
رضا شاه روحت شاد و جاوید شاه