ناصر آقاجانی – شاید نزدیک بیست سال پیش بود که وقتی تیم فوتبال ایران با ژاپن مسابقه می‌داد، و همراه جمعی از هموطنان در محلی برای تماشای بازی جمع شده بودیم و آخر بازی که با باخت تیم ما رقم خورد، تحولی در احساساتم پدید آمد مبنی بر اینکه، زنهار دیگر بعد از آن تاریخ حس و علاقه‌ام را به تیم وطنم گره نزنم و اصلا برد و باختش برایم بی‌تفاوت باشد.
گرچه من اغلب مشتاق دیدن فرهنگ فردی و یا ملتی در آوردگاه مبارزه هستم و همیشه در خلال این مسابقات اغلب درس‌های روانی و فلسفی می‌آموزم و بس، و چند روز پیش هم که در چهارچوب بازی‌های جام ملت‌های آسیا بازی بین ایران و ژاپن را تماشا می‌کردم باز هم قصدم سرگرمی و دیدن پیروزی صرف تیم میهنمان ایران نبود، بلکه دیدن فرهنگ موجود جمعی میهن ما در سنجش و مقایسه بافرهنگ موجود کشوری دیگر مثل ژاپن بود و در کمال بی‌تفاوتی از منظری و در کمال تاسف از منظری دیگر تیم فوتبال ما به تیم فوتبال ژاپن باخت. این باخت فقط در حوزه فوتبال نبود که مرا غمگین می‌کرد، زیرا در هر تورنمنتی ده‌ها تیم درجه یک می‌بازند و در نتیجه فقط یک تیم قهرمان می‌شود؛ این باخت در حوزه فرهنگ است که مرا غمگین کرد و همیشه میکند.
حتی بعد از این باخت مصاحبه و تحلیل‌های بسیاری را گوش کردم، باز هم نه به قصد صرفاً فوتبال بلکه به قصد سنجش متدولوژی تحلیلی و اینکه آیا امیدی هست بر فهم درست؟!
متاسفانه از هیچکس نشنیدم که نقبی بر اصل ماجرا و مسئله بزند بلکه با تحلیل درست و علمی و فلسفی شکست، روی و سوی بر جهت درست بگردانیم و راه بهبود بیاموزیم.
آنچه ما در این بازی باختیم، باخت فرهنگ موجود ما بر فرهنگ موجود ژاپن بود.
باخت فرهنگ «میانبُر» زدن درمقابل «اصالت».
باخت فرهنگ صرفاً پیروزی بر حسب حادثه و اتفاق.
باخت فرهنگ عدم ارائه یک کالای عالی به خریدار، گرچه در قالب ارائه یک بازی و سرگرمی‌باشد.
باخت فرهنگ خشم به داور در مقابل پذیرش نظر او.
یادمان نرفته است که ژاپنی‌ها از دهه‌ها قبل اراده کردند که فوتبال علمی و صحیح را از پایه بیاموزند و در این راه اول پذیرفتند که:
١- این کار علم دارد و تصادفی نیست
٢- هستند کسانی و ملت‌هایی که این علم را دارند
٣- و اینکه آنها باید گام به گام از روش آنها پیروی کنند
۴- و اینکه اغلب علوم بسته‌هایی کامل هستند که باید کل آن را یکجا پذیرفت و نمیشود بعضی‌ها را پذیرفت و بعضی‌ها را نپذیرفت و…
و بالاخره ژاپن و کشور‌هایی مثل قطر در آسیا صاحب فوتبال و یا هر چیز دیگر نیز شدند و اما تحلیلگران ما در داخل و در حوزه ادبیات به دنبال واژه‌هایی گشتند تا دروغ و دغل و اینهمه کمبود‌های فرهنگی و فلسفی را در قالب یک واژه به بازار مصرف ایرانیان ارائه کنند و آنهم ابداع واژه «فوتبال نتیجه‌گرا» است که تحلیلگران ورزشی در داخل بر سر زبان دارند تا از اشاره به ماهیت واقعی روش و منش‌های فرهنگ موجود طفره روند و از آشکار کردن ابعاد و علت روی کردن به «فوتبال نتیجه‌گرا» را پوشیده نگه دارند زیرا معنی و مفهوم آن اینست که ما پیروز میدان باشیم و مهم نیست از چه طریقی و با چه حیلتی و تعمیم این روش و منش در هر حوزه‌ای.
و این تنها در میدان فوتبال ما نیست که رخ می‌دهد، در میدان علم نیز، تز‌های دزدی و دکتراسازی‌های ساختگی از تراوش‌های دیگر این سرطان فرهنگی است. و دریغ و درد آنجاست که ما فرزندان آئین «راستی» و پرهیز از دروغ و نیرنگ نیز هستیم!
اینست که من بر این باورم که اگر تیم ما پنج بار دیگر هم با ژاپن مسابقه بدهد، هر پنج بار بازنده از زمین بیرون می‌آید زیرا ژاپن امروز فوتبال اسپانیا را کپی میکند؛ ژاپن می‌داند چگونه در میانه زمین صاحب توپ بماند و خیمه زند و راه نفوذ را مدام بیازماید تا به نتیجه برسد. در صورتی که تیم ما هرگز نتوانست توپ را به مدت سی ثانیه در اختیار گرفته و سیستماتیک بازی را اداره کند.
شادا ایران،
شادا آئین راستی ایران
شادا پالایش آئینمان از پلیدی‌ها،
شادا ایرانی که صبحش نزدیک است.
لس آنجلس
دهه چهل شمسی من پیشاهنگ شدم و چیزهایی به ما یاد دادند الان می فهمم مهم ترین اصل کمک به دیگران بود حتی بدون درخواست از طرف آنان. امید آینده ایران می گفت ۲۰ تا ۳۰ سال زمان لازم است تا اخلاق نابود شده کشور عزیز ایران درمان شود و مثل سابق پاک شود.
آقای خانی از خود ذلیل بینی دست بکشید. عامل اصلی باخت ایران به ژاپن دغل کاری بازیکن ژاپنی بود البته عکس العمل احساسی بازیکنان ایران. ژاپنی ها در سراسر نیمه اول ونیمی از نیمه دوم خشن بودند. سردار آزمون هم ضربه سر نزد یا دست او را به عقب راد ، خشونت کنترل شده بخشی از فوتبال امروز دنیا است. عینک حقیر بینی خود را بردارید
به جناب یک ایرانی:
چون جو روانی بد بود و ایران گل خورده بود پس حق داردیم چنین رفتار زشتی از خود نشان دهیم؟؟؟؟ کمی تأمل کنید بعد حرف بزنید. مگر کشورهای دیگر چنین مشکلاتی نداشته اند؟ فراموش نکنید که هیچ توجیهی برای رفتار زشت تیم ایران وجود ندارد. و اگر شما احساس میکنید که چنین توجیهی وجود دارد متأسفانه باید بگویم در ذات خودتان با اخلاق نیستید.
خصوصاً سردار آزمون هیچ بهره ای از اخلاق نبرده و احساسش جلوتر از عقلش حرکت میکند. البته وقتی رهبر و رییس جمهور مملکت به راحتی در مقابل چشم میلیونها نفر از کلمات زشت استفاده میکنند دیگر چه انتظاری از این مترسکها داری.
ما ایرانی ها فقط خودزنی و خودکوچک بینی را بلدیم. آیا شما در بازی ندیدید برخی بازیکنان ژاپن وقت تلف میکردند و روی اعصاب تیم می رفتند؟
اخلاق خوب است ولی تیمی که عقب باشد و رسانه ها قبل بازی جَوی پر استرس برای تیم بوجود بیاورند، نمیتواند در دقایق حساس اعصاب خود را کنترل کند.
آیا شما تا بحال فوتبال بازی کرده اید؟