فرد پروانه – چندی پیش و در نخستین تعطیلات آخر هفته ماه آوریل، فارغ‌التحصیلان دو مدرسه معتبر بین‌المللی تهرانِ قبل از انقلاب، مدرسه بین‌المللی ایرانزمین تهران و مدرسه آمریکایی، در هتل لوِز سانتامونیکای کالیفرنیا برای یک تجدید دیدار سه روزه، گرد هم آمدند. این دیدار حدود سه سال بعد از گردهمایی قبلی در واشنگتن دی‌سی رخ داد که در آن حدود ۳۲۰ مهمان حضور داشتند.
ایرانزمین و مدرسه آمریکایی در تهران، مدرسه‌های خصوصی مختلطی بودند که برنامه تحصیلی آنان به زبان انگلیسی تدریس می‌شد. ایرانزمین تنها مدرسه‌ای بود که مجوز ارائه‌ی مدرک بین‌المللی را داشت.
خیلی از فارغ‌التحصیلان این مدارس در ادامه برای دریافت مدارک بالاتر به دانشگاه‌های رده ممتاز اروپایی و آمرکایی رفتند.
مراسم سانتامونیکا با یک پذیرایی دو ساعته جهت خوشامدگویی، به صرف نوشیدنی و پیش‌غذا در یکی از رستوران‌های رو به اقیانوس آرامِ هتل لوز آغاز شد، و پس از آن نمایندگان هر کلاس، برای همکلاسی‌های قدیمی خود تدارک صرف شام در مکان‌های مختلفی در سرتاسر لس‌آنجلس ترتیب دادند.
مدیریت این برنامه آخر هفته با الهام شیرازی (فارغ‌التحصیل سال ۱۹۷۷ ایرانزمین) بود که به همراه رویا خسروشاهی (فارغ‌التحصیل سال ۱۹۷۸ ایرانزمین) مراسم واشنگتن را سازماندهی کرده بود.
الهام شیرازی در مصاحبه با کیهان لایف گفت «ما سانتامونیکا را برای یک تجربه واقعی از کالیفرنیا انتخاب کردیم، چون در کنار ساحل و اسکله است که می‌توان پیاده‌روی هم کرد. ما این گردهمایی را برنامه‌ریزی کردیم تا جان دوباره‌ای به عشق شکل گرفته در بین همکلاسی‌هایی ببخشیم که در دورانی از تاریخ‌مان، معصومیت بیشتر و ظلم کمتری را شاهد بودند.»
وی گفت: «مدرسه ایرانزمین ما یک مکان شگفت‌انگیز برای پرورش احساسات بین‌المللی بود که ایرانی بودن را با حس تحسین سایر فرهنگ‌ها و مردم، ادغام کرده بود. یک پیوند غیرقابل انکار در بین ایرانزمینی‌ها هست که فراتر از زمان و موقعیت اجتماعی- اقتصادی آنهاست.»
مراسم اصلی در ششم آوریل، یک ضیافت شام بود که در ادامه با رقص به همراه هنرنمایی دی‌جِی نیما نویدی پایان یافت. در طول شب نیز عکس‌هایی از ایران که توسط فارغ‌التحصیلان قدیمی این مدرسه، فرزاد خبیری و کارولین نصیری گرفته شده بود، به نمایش گذاشته شد.
اما برجسته‌ترین برنامه‌ی آن شب بی‌تردید سخنرانی دیوید اِرواین بود، پسر ریچارد اِرواین که مدیر هر دو مدرسه‌ی آمریکایی و ایرانزمین بود.
ارواین که با وجود والدین آمریکایی‌اش کاملا به زبان فارسی مسلط است، یادی کرد از زمانی که در آریزونا پلیس ایالتی بوده و اتومبیلی را به علت سرعت بالا در منطقه‌ای متروکه، متوقف کرده بود. با مشاهده‌ی گواهینامه‌ی راننده، بلافاصله متوجه شده بود که او ایرانی است.
از روی احترام و ارادت، ارواین تصمیم می‌گیرد که به یک هشدار بسنده کرده و روی مدارک به فارسی می‌نویسد: «کمی آهسته‌تر». او سپس از تعجب و سردرگمی در چهره‌ی راننده ایرانی و گفتگویی که بین‌شان شکل گرفت تعریف کرد.
صبح روز بعد، با صبحانه از شرکت‌کنندگان پذیرایی شد، و در اواسط روز آنهایی که از نقاط دورتر آمده بودند، شروع به خداحافظی کردند.
کیهان لایف از هنری چو و نامزدش الهام وکیلی پرسید که «این دورهمی برایتان چه معنایی دارد؟» وکیلی در پاسخ گفت: «ما هنوز ازدواج نکرده‌ایم اما آشنایی خودمان را مدیون دورهمی ایرانزمین (واشنگتن دی سی) هستیم که اگر نبود هرگز دیدار ما اتفاق نمیافتاد. نوامبر سال گذشته هنری در روز تولدم به من پیشنهاد ازدواج داد و من بله را گفتم.»
وکیلی به یاد دارد که هنری و دو برادرش هری ومارک از سال ۱۹۷۳ تا سال ۱۹۷۷ در ایران بودند و پدرشان در ایران مهندس هواپیما بود و آنها از کشورشان تایوان به تهران نقل مکان کرده بودند. بعد از فارغ التحصیلی از ایرانزمین در ۱۹۷۷ برای تحصیلات دانشگاهی در رشته ام‌آی‌تی ،همراه با دو دوست ایرانزمینی‌اش همایون خلیلی و برادرش هری به آمریکا رفت.
وکیلی می‌گوید متولد قاهره در سال ۱۹۶۸ دریک خانواده دیپلمات است پدر او کاردار سفارت ایران در مصر بود. خانواده‌اش در سال ۱۹۷۵ به ایران بازگشت و او در مدرسه انگلیسی در تهران مشغول به تحصیل شد. دو خواهر بزرگترش در مدرسه ایرانزمین بودند. زهرا در سال ۱۹۷۹ مصادف با انقلاب فارغ‌التحصیل شد و زهره در سال ۱۹۸۱ دو سال بعد انقلاب بدون اینکه انقلاب وقفه‌ای ایجاد کند فارغ‌التحصیل شد.
او گفت: «ارتباط من با ایرانزمین موجب شد که در نهایت با هنری ملاقات کنم.»
الهام در سال ۱۹۹۱ به خواهرش زهره در مونترال ملحق شد و بعدا در همان سال به واشنگتن دی سی نقل مکان کرد.»
وکیلی گفت: «متاسفانه خواهر عزیزم بعد از یک سال مبارزه با بیماری سرطان در سال ۲۰۱۳ درگذشت.»
الهام توضیح داد: «هنگامی که در سال ۲۰۱۶ گردهمایی ایرانزمینی‌ها در حال برنامه‌ریزی بود همکلاسی‌های زهره بسیار مشتاق بودند که من از طرف خواهرم در این دیدار حضور داشته باشم. پذیرش این حضور رویدادی بود که زندگی مرا دگرگون کرد.»
در این مهمانی همایون خلیلی و همسرش فاطمه جهانشاهی، وکیلی را به همسر آینده‌اش معرفی کردند.
الهام گفت: «در اولین دیداری که در گالری اسمیت سونیان داشتیم فوراً توانستم یک حس ارتباطی قوی با هنری پیدا کنم چرا که او آشنایی روشنی با فرهنگ و غذاهای ایرانی داشت. برای بیش از یک سال ما مسافت طولانی بین نیویورک و دی سی را برای دیدار با هم در رفت و آمد بودیم. سال ۲۰۱۷ هنری تصمیم گرفت نیویورک را ترک کند. در این سه سالی که با هم بودیم چنان خاطرات خوبی با هم ساختهایم که گویی بیش از سه دهه است همدیگر را می‌شناسیم.»
*منبع: کیهان لایف
*ترجمه و تنظیم از کیهان لندن
