شرکت در برنامه دو هفته یکبار دورهمی «انجمن حمایت از معلولین ایرانی در بریتانیا» فرصتی بود برای گفتگویی کوتاه با فرید انصاری دزفولی مدیر این انجمن.
وی درباره فعالیت‌های این انجمن می‌گوید: «انجمن ما بیش از ١۵ سال است که با افراد دارای معلولیت فارسی‌زبان، از هر کشوری که باشند، به‌خصوص در بریتانیا کار و از آنها حمایت می‌کند. ما دفتری داریم که مراجعین به آنجا می‌آیند و در زمینه‌های مختلف از ما مشاوره می‌گیرند. همچنین برای مسائل و نیازهای مختلف آنها فرم پُر می‌کنیم، تفاضای رسیدگی مجدد به رد درخواست‌های مختلف را برای آنها تنظیم می‌کنیم و بطور کلی به آنها یاری می‌رسانیم که از حقوق خودشان در زمینه‌های مختلف استفاده کنند و یا بهتر بگویم به حقوق خودشان دست پیدا کنند.
ما کلاس‌های زبان انگلیسی و کامپیوتر هم داریم که با همکاری و مشارکت «جامعه ایرانیان» برگزار می‌شود. گذشته از اینها ما در مقیاس بزرگتر برنامه‌هایی نظیر روز جهانی معلولین و جشن نوروز را داریم. ایرانیان و فارسی‌زبانان با شرکت در این برنامه‌ها با اهدافی که ما دنبالشان هستیم اعلام همبستگی می‌کنند. این مسئلۀ مهمی است زیرا نشان می‌دهد که ایرانی‌ها نسبت به مسائل و مشکلات افراد دارای معلولیت در بریتانیا بی‌تفاوت نیستند.
در جشن نوروز هر سودی که بعد از کسر خرج‌های این برنامه به دست می‌آوریم به معلولین داخل کشور اختصاص می‌دهیم. همین امسال هم ما یک نوبت ۵٠٠ پوند و نوبت بعدی ۴۰۰ پوند به ایران فرستادیم که از محل همین سود بوده است. دیگر اینکه اگر معلولین در ایران به دارویی نیاز دارند و پیدا کردن آن در ایران مشکل باشد و یا قیمت بسیار بالایی داشته باشد سعی می‌کنیم آن را برایشان تهیه کنیم. این بخصوص درمورد بیماران مبتلا به سرطان و بیماری‌های سخت صادق است. ما پزشک متخصصی داریم که داوطلبانه در این زمینه با ما همکاری می‌کند و اقدامات لازم را انجام می‌دهد.
فعالیت دیگر ما برگزاری کارگاه‌های ماهانه‌ی خودشناسی و روانشناسی است که البته در ماه اوت که فصل تعطیلات است برگزارنمی‌شود ولی بقیه یازده ماه بطور مرتب این کارگاه‌ها ماهی یکبار برگزار می‌شود. در حال حاضر این کارگاه‌ها توسط خانم یاسمن دهقانی اداره می‌شود. اگرچه این کارگاه گروهی است ولی ما امکان و دسترسی به جلسات تک‌نفره‌ی رو در رو و خصوصی را نیز داریم. یعنی اگر کسی خواست که یک روانشناس را ببیند ما تسهیلات لازم را در این مورد نیز فراهم می‌کنیم.
در مورد همکاری تنگاتنگ ما با «جامعه ایرانیان» باید اضافه کنم که با آنها برنامه‌های بازدید از نمایشگاه‌ها، موزه‌ها و مکان‌های معروف در بریتانیا را نیز ترتیب می‌دهیم. به عنوان نمونه به زودی با «جامعه ایرانیان» به موزه تاریخ برده داری در بریتانیا خواهیم رفت که موزه بسیار جالب و آموزنده‌ای است.»
-برنامه دورهمی که در سال‌های اخیر برگزار می‌کنید چیست؟
-ما دو سال است که برنامه دورهمی را گذاشته‌ایم. با این کار تلاش کردیم دو هفته یکبار فضایی به وجود آوریم که افراد دارای معلولیت و سالمندان دور هم جمع شوند و از تنهایی و گوشه‌گیری بیرون بیایند؛ اینجا جمع شوند و با همدیگر آشنا شوند، تجربه‌های زندگی خود را با هم در میان بگذارند، دوستان جدید پیدا کنند، با هم غذا بخورند و به موسیقی زنده ایرانی گوش بدهند و خود آنها نیزهنرنمایی کنند و مثلا آواز و شعر بخوانند. ما دل‌مان می‌خواست بجای دو هفته یکبار هر هفته این برنامه را با ساعات بیشتر برگزار کنیم و بجای ۳ تا ۳ ساعت و نیم، آن را ۵ ساعته بکنیم ولی به جهت کمبودهای مالی در حال حاضر قادر به این کار نیستیم. درواقع می‌خواستیم تقریباً یک روز در هفته را به دور هم آمدن افراد دارای معلولیت اختصاص دهیم که بستگان آنها بتوانند به کارهایی نظیر خرید و غیره برسند. ای کاش می‌توانستیم این کار را بکنیم که ایرانی‌های دارای معلولیت پاتوق خودشان را داشته باشند و با دور هم بودن در شادی یکدیگر شریک شوند.
ولی به قول یکی از دوستان، همین حفظ و تداوم این پروژه و پروژه‌های دیگر در حمایت از افراد دارای معلولیت کاریست کارستان چون ما همیشه با کمبودهای مالی درگیر بوده‌ایم.
-از نظر روشنگری و کار فرهنگی در جامعه و آشنا ساختن ایرانیان در اینجا با مسائل معلولین چه اقداماتی کرده‌اید؟ برای جبران کمبودهای فرهنگی چه اقداماتی شده؟
-بخش مهمی‌از کار ما آگاهی‌رسانی در مورد معلولین به جامعه است. مثلاً ما وقتی جشن نوروز برگزار می‌کنیم و افراد غیرمعلول هم در آن شرکت می‌کنند این یک نوع کار آموزشی نیز هست زیرا افراد دارای معلولیت هم مانند ما هستند و ما می‌گوییم که همه می‌توانیم با هم باشیم و از شادی‌های زندگی درکنار هم بهره ببریم. این در مورد برگزاری روز جهانی معلولین هم صادق است. یکی از دوستان می‌گوید که همین اسم سازمان ما و اینکه این اسم را ما به درون جامعه برده‌ایم خودش کار فرهنگی مهمی در میان ایرانیان بوده است.
-چه نکات منفی در میان ایرانیان و فرهنگ ایرانی در برخورد با مسئله معلولین وجود دارد که باید روی آنها کار کرد؟
-تبعیض بزرگترین معضل ما در این زمینه است. یعنی جمهوری اسلامی بی‌خود در دسته‌بندی جامعه به خودی و غیرخودی موفق نبوده. این تفکر تقسیم جامعه به خودی و غیرخودی اساساً در میان ما ایرانیان وجود دارد: مثلاً بین مسلمان وغیرمسلمان، زن و مرد و… همین برخورد نسبت به افراد دارای معلولیت نیز می‌شود که از همین نگاه تبعیض‌آمیز و تقسیم‌بندی خودی و غیرخودی ناشی می‌شود. به اصطلاح، نگاه یک شهروند درجه یک است به شهروند درجه دو. عمق مسئله فرهنگی همین است. در مورد برخورد به زنان نیز همین نگاه را می‌بینیم. چرا جامعه قبول می‌کند که زنان باید حجاب داشته باشند؟! چرا جامعه قبول می‌کند که نظام به آنها زور بگوید؟! اگر جامعه قبول نمی‌کرد، جمهوری اسلامی نمی‌توانست زور بگوید. یعنی هیچ چیزی بدون دلیل در جامعه وجود ندارد. اگر جامعه را به شکل هرم در نظر بگیریم جامعه از قاعده به طرف بالا ساخته می‌شود و نه برعکس!
– شما چه انتظاری از رسانه‌ها در این زمینه دارید؟ آیا رسانه‌های ایرانی‌ها در خارج از کشور به این موضوع توجه دارند و به فرهنگ درست در رابطه با افراد دارای معلولیت کمک می‌کنند؟
-شهروندان نسبت به افراد دارای معلولیت و یا افراد آسیب‌پذیر جامعه مسئولیت دارند. روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها هم بخشی از شهروندان هستند و بنابراین باید مسئولیت‌شان را نسبت به قشرهای آسیب‌پذیر، به ویژه معلولین که درجه‌ی آسیب‌پذیری آنها بسیار بالاست، و نه فقط آنها بلکه خانواده‌های آنها که زیر فشار هستند، انجام دهند. معلولین و مسائل آنها باید بیشتر مورد توجه رسانه‌ها قرار گیرند تا به تدریج این فرهنگ تبعیض برطرف شود. لااقل رسانه‌ها کمک کنند که این فرهنگ نوین برخورد با معلولین را به درون جامعه بیریم تا آنها بتوانند به حق و حقوق خودشان برسند. مثلاً قانون حمایت از معلولین در ایران همین چند ماه پیش تصویب شده ولی با این وجود اجرا نمی‌شود زیرا فشار از سوی جامعه و رسانه‌های داخلی به اندازه کافی نیست. در این زمینه به‌خصوص رسانه‌های خارج از کشور می‌توانند کمک موثری باشند.
