خصوصی‌سازی جایگاه‌های سوخت ایران مانند دیگر واگذاری‌های صورت گرفته به نام خصوصی‌سازی، نتیجه عکس داده و اکنون نه تنها کارگران شاغل در صدها جایگاه بیکار شده‌اند بلکه بسیاری از جایگاه‌های سوخت در آستانه تعطیلی قرار دارند.
جایگاه‌های سوخت، در سال ۹۵ به بخش خصوصی واگذار شد و بخش زیادی از کارگران پیمانکاری جایگاه‌های سوخت از کار بیکار شدند.
اکثر کارگران اخراج شده سه سال است در تلاش برای بازگشت به کار هستند. این در حالیست که تعداد قابل توجهی از آنها نیز به خاطر میانگین سنی ۴۰ سال نتوانستند در جای دیگر استخدام شوند.
شرکت پالایش و پخش فراورده‌های نفتی که مسئول مستقیم بیکاری این کارگران بوده پس از اعتراضات پی در پی کارگران طی سال‌های گذشته تعدادی از آنها را به کار بازگردانده است اما اکنون خبری مبنی بر فرستادن ۳۱۸ کارگر به جنوب برای کار منتشر شده است!
یکی از این کارگران به خبرگزاری ایلنا گفته است: «پس از پیگیری‌های فراوان کارگران از پخش و پالایش و همچنین وزارت نفت، بعد از جلسه‌ای که مدیران این وزارتخانه داشتند، زمزمه‌هایی به گوش می‌رسد مبنی بر اینکه قرار بر این شده تا حدود ۳۱۸ نفر از کارگرانی که پیشتر در جایگاه سوخت شاغل بودند و در شهرهای مختلف ساکن هستند برای کار به جنوب کشور بفرستند.»
این کارگر گفته که «سوال همکاران ما این است که آیا ما باید تاوان سیاست‌های واگذاری به بخش خصوصی را پس بدهیم؟ ما که جوانی‌مان را در شرکت گذاشتیم و با ۲۰ سال سابقه کار بیکار شدیم، حالا که پا به میانسالی گذاشته‌ایم، در این سن و سال باید همه زندگی را رها کنیم و از شمال کشور، غرب کشور و شرق کشور، کوله‌بارمان را ببندیم و بدون خانواده، این همه راه را تا جنوب کشور طی کنیم تا شرمنده خانواده خود نباشیم؟»
جدا از فرستادن اجباری این کارگران به جنوب، جایگاه‌داران مشکلات دیگری نیز دارند. برای نمونه گزارش شده است که در سال‌های گذشته هزینه عرضه‌ی فرآورده‌های نفتی برای جایگاه‌دارانی که هر یک میلیاردها تومان برای مالکیت جایگاه پرداخت کرده‌اند، ۳۰۰ برابر افزایش یافته است.
این افزایش سرسام‌آور هزینه مشکلات معیشتی فراوانی را برای کارگران و جایگاه‌داران، هر دو، ایجاد کرده؛ اما این پایان ماجرا نیست و راه‌اندازی جایگاه‌های تلمبه‌ای در حواشی خیابان‌ها مشکلات جدیدی را برای این صنف به وجود آورد است.
بر اساس آخرین آمارها که در تابستان سال جاری اعلام شد، بیش از ۷ هزار جایگاه سوخت در کشور وجود دارد که به دلیل نظام کارمزدی در حال تعطیلی و ورشکستگی هستند.
این در حالیست که احداث یا تأسیس یک جایگاه سوخت بین شهری، ۳ تا ۴ میلیارد تومان و در کلان‌شهر تهران هم ۳۰ میلیارد تومان هزینه دارد و با وجود این سرمایه‌گذاری‌های سنگین، رئیس سندیکای جایگاه‌داران سوخت گفته است برخی جایگاه‌داران حتی ماهانه ۳ میلیون تومان هم سود نمی‌کنند.
یکی از دلایل زیان جایگاه‌داران این است که حق‌العمل پرداختی به آنها از سوی دولت تنها ۳.۵ درصد است اما در همه کشورها این رقم بین ۱۰ تا ۱۵ درصد در نظر گرفته می‌شود.
بحران درآمدی در جایگاه‌های سوخت، چه برای مالکان و چه برای کارگران، تکرار مشکلات در سناریوی پروژه خصوصی‌سازی جمهوری اسلامی است که بخش‌های مختلف تولیدی، صنعتی و خدماتی را به کلافی سردرگم و در آستانه ورشکستگی و تعطیلی تبدیل کرده است.
جیشون درسته که این یکیش درست باشد؟