دیروز ۲۱ دی‌ماه تعداد زیادی از دانشجویان و مردم در تهران دست به اعتراض زدند. به دنبال اعتراف دولت به شلیک موشک به سمت هواپیمای مسافربری که ۱۷۶ نفر سرنشین آن کشته شدند موجی گسترده از التهاب و اعتراض در سراسر کشور در میان مردم برافروخته شد. این نارضایتی عمومی حوالی غروب در مقابل دانشگاه تهران و دانشگاه‌های صنعتی شریف و امیرکبیر و دانشگاه نوشیروانی بابل تبدیل به اعتراض و سر دادن شعار علیه مسببین این حادثه شد. بلافاصله مردم با ملحق شدن به دانشجویان، اعتراض را به سطح وسیع‌تری کشاندند. خبرها حاکی از آن است که همزمان در دانشگاه همدان و در خیابان‌های رشت، اصفهان، مشهد و شیراز مردم با سر دادن شعار علیه دولت و مسئولین دست به اعتراض زده‌اند.
آبان‌ماه و در پس گرانی بنزین، تظاهرات‌های گسترده و وسیع سراسری مردم با خشونت و سبعیت هر چه تمامتر از سوی حاکمیت پاسخ گرفت و صدها نفر از جوانان این کشور کشته شدند. هزاران نفر دستگیر و مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. فضای شهرهای کشور به فضایی پادگانی تبدیل شد و با قطع شبکه اینترنت دسترسی مردم به اخبار و اطلاعات به کلی قطع گردید. موج دستگیری‌ها پس از آن نیز به شکل گسترده‌تر ادامه پیدا کرد که هنوز از سرنوشت تعداد بسیار زیادی از دستگیرشدگان اطلاعی در دست نیست.
تمامی این سرکوب گسترده تنها در مقابل مطالبه معیشت از سوی مردم صورت گرفت.
شاید تظاهرات خیابانی مردم معترض را بشود سرکوب کرد و مردم را موقتاً به خانه فرستاد اما مگر می‌شود نان‌خواهی و پایه‌ای‌ترین مطالبات معیشتی جامعه را نیز سرکوب کرده و هیچ پاسخی به آن نداد؟
اتفاقی که می‌افتد انباشته‌تر شدن این مطالبات بر بستر خشمی عظیم نسبت به سرکوبگران در لایه‌های مختلف جامعه خواهد بود.
خشم و نفرتی که از یک سو از فساد و دزدی و رانتخواری‌های یک سیستم تماماً مافیایی سرچشمه می‌گیرد و از سوی دیگر که اعتراضات به حق مردمی علیه فقر و فلاکت و بیکاری و گرانی‌های روزافزون با وحشیانه‌ترین سرکوب‌ها روبرو می‌شود بر حدت و شدت آن افزوده می‌شود.
در پس اعتراضات اجتماعی آبان و سرکوب گسترده آن، جامعه متحمل فضای شدید جنگی و تهدیدات نظامی تحت تأثیر خطر شروع جنگ بین دولت‌ها شد. فضایی که در اثر جنگ افروزی‌های دولت‌ها و نیروهایی شکل گرفت که هیچ ارتباطی به جامعه و مردم در ایران نداشته و ندارد و بلافاصله کشته شدن تعداد زیادی از انسان‌ها در هواپیما توسط پدافند هوایی ایرانی اتفاق می‌افتد.
حاکمیت بدون اعتنا به فقر و فلاکتی که به آحاد جامعه تحمیل کرده است نه تنها کوچکترین پاسخی برای خواست و مطالبات مردمی قائل نیست بلکه روز به روز بر دامنه تعرض به زیست و معیشت و امنیت زندگی ساکنین این جامعه می‌افزاید و اینجاست که مردم به تنگ آمده به خیابان آمده و اعلام می‌کنند که «کشته ندادیم که سازش کنیم».
قطعاً این موج عظیم در جامعه را سر باز ایستادن نیست و سرکوبگری و کشتار مردم معترض تنها می‌تواند به صورت مقطعی جنبش عظیم مردمی را ساکت کند و هر بار و هربار سریعتر و گسترده‌تر از دفعات قبل سر بر خواهد آورد تا چنان تغییرات بنیادینی در جامعه رقم زند که کل مناسبات اجتماعی متحول گردد.
طبقه کارگر در رأس جنبش عظیم مطالباتی مردم ایران علیرغم تمام سرکوب و کشتار تا تحقق کامل مطالبات معیشتی، اجتماعی و طبقاتی خویش از پا نمی‌نشیند.
شروع دور جدید اعتراضات مردمی اینبار از سر خونخواهی و اعتراض به کشتار و موج گسترده دستگیری‌ها و زندانی کردن مردم سربرآورده است و این نشان می‌دهد که سرکوب و ارعاب و کشتار دیگر نمی‌تواند جنبش عظیم اعتراضی جامعه را به محاق ببرد.
اتحادیه آزاد کارگران ایران
یکشنبه ۲۲ دی ۱۳۹۸
