فیروزه رمضان‌زاده- نازیلا فتحی نویسنده و خبرنگار سابق نیویورک تایمز ساکن مریلند آمریکاست که پس از سرکوب اعتراضات مردمی در جریان انتخابات دور دوم ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد مجبور به ترک ایران شد. او موفق شد در دانشگاه هاروارد به پژوهش بپردازد و در این دانشگاه شروع به نوشتن کتابی کرد به نام «نبرد تنها» که در دسامبر ۲۰۱۴ منتشر شد. این کتاب در همان سال به عنوان بهترین کتاب از سوی نشریه‌های گاردین و ووگ انتخاب شد.
او به تازگی دو کتاب در مورد کوروش پادشاه هخامنشی و ابوعلی سینا دانشمند ایرانی با عنوان« نام من کوروش» و «ابوعلی سینا؛ پدر طب مدرن» به دو زبان فارسی و انگلیسی نوشته که علاقمندان می‌توانند با مراجعه به وبسایت آمازون این کتابها را خریداری کنند.
نازیلا فتحی با اشاره به علاقه کودکان ایرانی ساکن آمریکا به فرهنگ این کشور به کیهان لندن می‌گوید: «در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ که روابط ایران و آمریکا پرتنش شد فرزندان من واکنش نشان می‌دادند بعلاوه اینکه بچه‌های ایرانی در آمریکا به مراتب شاید بیشتر از کانادا همه می‌خواهند آمریکایی شوند فرهنگ آمریکایی را داشته باشند و مثل بچه‌های آمریکایی رفتار کنند، از طرفی برای من مهم بود که بچه‌های من جمهوری اسلامی و حکومت ایران را از فرهنگ و تمدن ایران مجزا بدانند.»
وی ادامه می‌دهد «در مجموع به عنوان بخشی از جامعه مهاجر ایرانی هویتی که به بچه‌هایمان می‌بخشیم، درواقع این هویت بخشی از شخصیت آنها را شکل می‌دهد، به آنها اعتماد به نفس و انگیزه می‌دهد، اگر می‌بینید بچه‌های هندی و چینی سخت کوشند، این خصوصیات ذاتی نیستند، این سخت‌کوشی از فرهنگ آنها منشأ می‌گیرد که از پدرو مادرانشان به آنها منتقل شده، برای من هم مهم بود که بچه‌های من بدانند که ایران یک کشور بدی که دائم در خبرها در مورد آن صحبت میکنند نیست، ایران دارای گذشته‌ای با تمدن غنی است که به تمدن بشری خدمات زیادی ارائه کرده.»
نازیلا فتحی اضافه می‌کند: «من از زمانی که فرزندانم خیلی کم‌سن‌تر بودند برای آنها داستان گفتن را شروع کردم، یعنی از طریق داستان به صورت غیرمستقیم یکسری ایده‌های بسیار ابتدایی را به آنها معرفی کردم که خیلی کمتر از آن مطالبی است که بچه‌ها در ایران یاد می‌گیرند، اطلاعات بچه‌ها در ایران راجع به فرهنگ و تاریخ ایران خیلی بیشتر از بچه‌های ایرانی خارج از کشور است، بچه‌های ما در مدارس دولتی آمریکا تقریباً هیچ چیزی راجع به تاریخ ایران نمی‌خوانند در صورتی که درس‌هایی راجع به تاریخ کشورهای آمریکای لاتین یا چین دارند، بنابراین شروع کردم برای بچه‌هایم به گفتن داستان‌هایی در مورد تاریخ و فرهنگ ایران الان که دخترم ۱۴ ساله و پسرم هم ۱۵ ساله است و با توجه به اتفاقات اخیری که در ایران رخ داده به این فکر افتادم که این دو کتاب را منتشر کنم برای بچه‌های کوچک و کم سن و سالی که با داستان سرگرم می‌شوند با داستان‌هایی بسیار ساده و قابل فهم که با فرهنگ و تمدن ایرانی آشنا شوند این داستانها می‌توانند به جزیی از افکار آنها تبدیل شوند و به آنها اعتماد به نفس دهد. همینطور این مسئله را یاد می‌گیرند که بسیاری قبل از جمهوری اسلامی در ایران بودند که نه فقط به تمدن بلکه به علم پزشکی، ریاضی و فلسفه و بسیاری علوم دیگر خدمت کرده‌اند.»
این نویسنده ایرانی- آمریکایی توضیح می‌دهد: «شخصیت کوروش خیلی راحت به ذهنم رسید فکر کردم با ایرانی‌ها نمی‌توانید از فرهنگ و تمدن صحبت کنید و از کوروش حرفی نزنید چون کوروش برای تمام ایرانی‌ها از هر مذهب و قومی که باشند قابل احترام است، کوروش کسی است که باعث افتخار همه ایرانیان است، در نتیجه کوروش زودتر به ذهنم رسید، ولی مهمترین نکته و سخت‌ترین قسمت کتاب کوروش نقاشی‌های آن بود که می‌خواستم برای بچه‌ها جذاب نشان داده شود، چون از هر کسی که درخواست می‌کردم که نقاشی تصویر کوروش را ترسیم کند یا آن تصویر پیشنهادی از صورت کوروش برای بچه‌ها جذاب نبودند یا اینکه چهره کوروش طوری بود که می‌دانستم مورد پسند ایرانی‌ها نخواهد بود چون ایرانی‌ها برای کوروش احترام زیادی قائل هستند بنابراین می‌خواستم شخصیتی را در این کتاب به تصویر بکشم که همه بچه‌ها خوششان بیاید و هم احترام ایرانی‌ها برای کوروش در این تصویر حفظ شود، از طرفی می‌خواستم از تصویر کوروش این مسئله را به بچه‌های ایرانی نشان بدهم که مردمان ایرانی در ۲۵۰۰ سال پیش تنها مردمانی بودند که شلوار می‌پوشیدند یا شمشیری که استفاده می‌کردند با شمشیر مردم سرزمین‌های دیگر تفاوت داشت. به همین دلیل نزدیک پنج ماه است که بر روی این نقاشی‌ها کار می‌کنم که هم پوشاک و ظاهر مردمان ایران در زمان کوروش را به خوبی نشان دهد هم جزییات را نشان دهد و هم مورد توجه بچه‌های ایرانی باشد.»
نازیلا فتحی که همه کارهای انتشار این چهار کتاب را با هزینه شخصی خود انجام داده است ادامه می‌دهد: «همیشه بین دوستان بچه‌هایم بچه‌های ایرانی هم داشته‌ام، آنها به خانه ما می‌آمدند، مثلاً اسم یکی از آنها داریوش بود به او می‌گفتم داریوش، میدونی برای چی اسمت داریوشه؟ می‌گفت می‌دونم اسم یک شاه بوده. کدوم شاه؟ داریوش چکار کرده؟ آن کودک هیچ اطلاعی در مورد داریوش هخامنشی نداشت. از طرف دیگر می‌بینیم که بسیاری از مسائل فرهنگی که از نظر ما ایرانی است، در غرب به عنوان فرهنگ عربی معرفی می‌شود.مثل داستان «هزار و یک شب» که ما آنها را به عنوان داستان‌های ایرانی می‌شناسیم، من با این داستانها بزرگ شدم و می‌دانستم که این داستانها ایرانی هستند هرچند زمانی این کتابها نوشته شده که اعراب در ایران حکومت می‌کردند ولی اسامی و فرهنگ داخل این داستان کاملاً ایرانی هستند، جالب اینجاست که در آمریکا این داستانها را به عنوان داستان‌های عربی می‌شناسند. از طرفی جامعه مهاجر ایرانی جامعه جوانی است که فقط ۴۰ سال پیش وارد خاک آمریکا شد، جوامع دیگر خیلی قبل‌تر به این سرزمین وارد شدند، چینی‌ها، لاتینی‌ها، ایرلندی‌ها و ایتالیایی‌ها بیش از ۱۰۰ سال پیش وارد آمریکا شدند.»
او جامعه مهاجر ایرانی را نسبتاً جوان می‌داند که در این ۴۰ سال، درگیر مسائل شخصی و سیاسی بوده است: «از طرفی انجام چنین کارهایی نیازمند صرف هزینه، زمان و کار سازمان یافته است مثلا کشورهای عربی برای انتقال فرهنگ خود هزینه میکنند به دانشگاه‌ها پول تزریق میکنند در حالی که ما چنین رویکردی را در جامعه مهاجر ایرانی کمتر می‌بینیم، بنابراین مایل بودم این کار را برای بچه‌های ایرانی با هزینه شخصی و در حد توانم انجام دهم و امیدوارم این روند به یک گفتگوی بزرگتر تبدیل شود.»
خبرنگار سابق نیویورک تایمز که می‌گوید این کار از آن دست کارهایی است که از انجام دادنش لذت می‌برد اضافه می‌کند: «من به عنوان یک خبرنگار خودم را یک قصه‌گو می‌دانم، در حال حاضر برای من از همه چیز مهم است که از طریق داستان به کودکانمان مفاهیم و مطالب مرتبط به فرهنگ و تمدن ایران را به صورت غیرمستقیم یاد بدهیم اگر این داستانها جذاب باشد و خوششان بیاید وارد داستان می‌شوند و چنان آنها را تحت تاثیر قرار می‌دهد که وقتی بزرگ می‌شوند این داستانها به بخشی از وجود و شخصیت‌شان تبدیل می‌شود، وقتی کودکان ما با این مفاهیم آشنا شوند اعتماد به نفس بیشتری پیدا میکنند، سختکوش می‌شوند، ناامید نمی‌شوند. به هر حال ما در فرهنگ ایرانی از این داستانها فراوان داریم و با توجه به اینکه جامعه ایرانی خارج از کشور جزو موفق‌ترین جوامع به شمار می‌رود و مهم است در همین وضعیت نگه داریم. ما از فرهنگ بسیار غنی برخورداریم که متاسفانه این فرهنگ برای بچه‌های نسل جدید ایرانی در این جامعه به زبان آنها کمتر ترجمه شده، ما که نمی‌توانیم فرهنگ و آموزش موجود در مدارس ایران را به بچه‌های خودمان منتقل کنیم، آنها زبان فارسی را مثل بچه‌های داخل ایران به خوبی بلد نیستند. کودکان ما مثل سایر کودکان ایرانی در ایران که ۱۲ سال با تاریخ و جغرافیای ایران سر و کله می‌زنند با این مسائل آشنا نیستند. بنابراین تمام این مسائل را باید به صورت غیر مستفیم به بچه‌هایمان منتقل کنیم و من دلم خواست که این کار را انجام دهم.»
نازیلا فتحی در پایان گفتگو با کیهان لندن می‌گوید: «این کتابها به زبان فارسی هم نوشته شده که اگر پدر و مادرها یا پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها می‌خواهند این داستانها را به فارسی برای بچه‌ها و نوه‌هایشان بخوانند. در عین حال امیدوارم چون به فصل بهار و عید نوروز هم نزدیک می‌شویم پدر و مادرها و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها این کتابها را به عنوان عیدی و هدیه نوروزی به بچه‌ها و نوه‌های خود بدهند. نوروز آیینی است که با فرهنگ ایرانی ارتباط دارد پس چه بهتر که این کتابها را تهیه کنند که با فرهنگ ایرانی هم سازگار است.»
درود بر شما دوستان در کیهان لندن ..من به سایت آمازون رفتم ولی متاسفانه کتابها بر اساس زبان جدا نشده اند و من دوست دارم هر دو کتاب را به زبان فارسی داشته باشم ..لطفا راهنمایی بفرمائید …با سه پاس
ببم جان البته که باید نخبه ها فرار و صادر و پخمه ها وارد شده تا از حکومت جهل و خرافات دفاع کنند. نان خوردن بیسوادی لاکن خیلی صفا دارد آب مجانی شبها در فضیه ها میدهند که برق مجانی از چشم بچه آخوند ها بپرد و همگی امام زمان را مشاهده میکنند که در جامعه به بچه بسیجیها و بچه سپاهیها میرسد باور نمیفرمایید سئوال کنید.