آفتابه‌داران مجلس شورای اسلامی و کُرونا

امیر امیری – در هفته گذشته جمهوری فاسد آخوندی همزمان در دو جبهه مشغول آمارسازی بود: از یکسو به دلخواه در صدد افزایش آمار مشارکت مردم در یازدهمین دوره انتصابات مجلس شورای اسلامی بود، از سوی دیگر به اجبار در تلاش بود تا تعداد کشتگان و مبتلایان به ویروس کُرونا را کاهش دهد. اولی به دروغ برای انگیزه دادن به شکست‌خوردگان و بازیابی روحیه ولایتمداران به بالا برده می‌شد، دومی‌ به فریب برای جلوگیری از خشم مردم و کتمان بی‌کفایتی سردمداران به پایین هدایت می‌شد. اعلام نتایج انتصابات تنها ۱۲ ساعت پس از بسته شدن حوزه‌های رأی‌گیری با آمار دروغین مشارکت ۴۲ درصدی بار دیگر دغدغه و هراس رژیم از دست رفتن روحیه طرفدارانش و پاشیدگی صفوف خودی‌ها را در اردوگاه ولایتمداران نشان داد و ابعاد تازه‌ای از سرنگونی رژیم شکست‌خورده را آشکار کرد.

گویا شوک ناشی از خلوتی خیابان‌ها و خالی بودن صندوق‌های رأی‌‌گیری در حوزه‌های اخذ رأی و ورشکستگی حدیث نیرنگ نمایش انتصاباتی، و چیرگی جوّ ترسی که دیگر نمی‌توان انکارش کرد، نظام آخوندی و حامیانش را حسابی سرگردان کرده است. سخنرانی رهبر حقیر بلافاصله پس از اعلام نتایج و اشاره به مشارکت بالای مردم به روشنی کوشش او برای کنترل روحیه متزلزل اعوان و انصار و مفتخوارانش و جلوگیری از ریزش بیشتر را آشکار نمود.

اگر پیش از نمایش دل‌بهم‌زن انتصابات توپ در زمین چپ ملال‌آ‌ور بود تا دوباره درماندگی خویش را نشان دهد و از مشارکت ۵۰ درصدی مردم دروغ‌ها سر هم کند، اکنون و پس از روشن شدن  گماشتگان از پیش تعیین شده در طویله بهارستان توپ به زمین «گوشت تلخ‌های» مذهبی پاس داده شده تا مشارکت ۲۵ درصدی را جااندازی کنند.

حتی در انتخابات ریاست جمهوری که هم از نظر تعداد داوطلبان کمتر و هم از نظر قوانین و مقررات مرتبط با شمارش برگ‌های رأی آسانتر است، نمی‌توان در این مدت کوتاه نتایج را اعلام کرد. در دوران‌هایی که سلبریتی‌های حقیر و بی‌هنر برای شرکت مردم در انتصابات خود را به آب و آتش می‌زدند، مشارکت مردم از ۳۰ تا ۴۰ درصد فراتر نمی‌رفت، هرچند حکومتیان و استمرارطلبان به دروغ از ۷۰ درصد سخن می‌راندند. مشارکت مردم در این دوره از انتخابات با وجود عکس‌ها و فیلم‌ها و اطلاعات شخصی، و خیابان‌های سوت و کور و حوزه‌های اخذ رأی‌‌گیری خالی از مردم چیزی در حدود ۳ تا ۵ درصد بوده است.

تحولات سیاسی و اجتماعی در جامعه نشان می‌دهد که جمهوری شیعه دوازده‌امامی‌ حتی با تمام دستگاه سرکوب دیگر تسلطی بر امور ندارد و مرد این میدان نیست و بیش از چهل سال است که کشورمان را با بی لیاقتی چنان به قهقرا رسانده است که با شیوع ویروس کرونا، جامعه اکنون، دوران طلایی و ایرانساز پهلوی پیشکش، حسرت عصر ایران بر بادده قاجار را می‌خورد. پنهانکاری رژیم امام زمان در آگاه کردن مردم از گسترش ویروس کُرونا به علت تعزیه‌گردانی ۲۲ بهمن و نمایش مسخره انتصابات طویله شورای اسلامی‌، نه تنها تا کنون باعث درگذشت چند تن از هموطنان شده و عده‌ای به ویروس کُرونا مبتلا گشته و درگذشته‌اند بلکه بسیاری را دچار تشویش و نگرانی کرده است. و این تازه از علائم سحر است.

به دلیل بی‌لیاقتی و بی‌مسئولیتی در امر کشورداری و کندی‌ در نشان دادن واکنش به‌موقع، این بحران‌ به تندی از پهنه پزشکی و بهداشتی به سایر بخش‌های فکری و روحی و قلمرو زندگی مردم سرایت پیدا کرده است و بحران می‌رود تا گریبان روابط انسانی و اخلاقیات و اقتصادی، یا آنچیزی که از اقتصاد باقی‌مانده را بگیرد. اگر امروز شاهنشاهی سکولار و ایرانساز پهلوی برقرار می‌بود، ما اکنون نه به‌ عنوان دومین کانون شیوع ویروس کُرونا بلکه همچون یکی از قطب‌های مهار این ویروس در جهان شناخته می‌شدیم.

پس از آشکار شدن نخستین مبتلایان به ویروس کُرونا، بسیاری از کشورهای جهان برای مهار و جلوگیری از گسترش آن مقررات سختی برای پروازهای هوایی از مبدأ چین و مسافرانی که از آنجا می‌آمدند، برقرار کردند. برخی از دولت‌ها حتی شهروندانشان را از چین به کشورشان باز می‌گرداندند و آنها را مستقیم به مکان‌های از پیش آماده شده قرنطینه می‌بردند تا از شیوع کُرونا جلوگیری به عمل آورند. در کشور بلازده ما نه تنها این اقدامات انجام نشد که سهل است، بلکه پروازهای هواپیمایی ماهان به چین بدون هیچگونه بازرسی برقرار بود و کماکان ادامه دارد. و همین کار گسترش و انتقال ویروس کرونا را در کشورمان افزایش داد. و اکنون رژیم نکبت آخوندی با وقاحت تمام منکر وجود بحران است و می‌کوشد تا آن را در حد آنفولانزا نشان دهد.

درخواست مدیریت بحران از حکومتی که خودش منشاء همه بحران‌هاست بیهوده، و از مسئولین نالایق و فاسد که در قبال اشتباهاتشان به جای پاسخگویی تازه طلبکار هم هستند، وقت تلف کردن است، و مردم بایستی خود اقدام‌های لازم برای جلوگیری از گسترش کرونا و ساماندهی و مهار آن را انجام دهند.

با توجه به درصد بالای آلودگان به مواد مخدر و عدم رعایت و حتی توانایی این افراد به مسائل بهداشتی، با ملاحظه به سرعت گسترش ویروس کُرونا در کشور، یازده استان در دو روز، و افزایش ساعتی مبتلایان و فوت‌شدگان، با نظر به وقوع زلزله در مناطق شمال غربی کشور و طغیان سیل‌ در استان لرستان و خطر وقوع سیلاب‌های شدید در استان‌های دیگر، و سرانجام با توجه به این نکته که برخی از مناطق کشور با کمبود آب آشامبدنی رویرو هستند، چه رسد به شستشوی دستانشان با صابون، این بحران می‌تواند از یکسو مبنی بر اینکه هنوز به اوج خود نرسیده و از سوی دیگر حکومتی بر سر کار است که با دروغ جلوی هر روشنگری را سد می‌کند، ابعاد ملی و خطرناکی به خود بگیرد. بی‌سبب برای لاپوشانی و جلوگیری از اطلاع‌رسانی درباره ویروس کُرونا کسی مانند علی ربیعی یا «برادر عباد» جلاد کهنه‌کار امنیتی و اطلاعاتی، مدیر کمیته اطلاع‌رسانی ستاد ملی مبارزه با کُرونا نشده است.

در کشوری که بر اساس اصول شیعه اداره می‌شود و نگرش به مدیریت بحران هنوز به قرائت هفت‌باره «آیه‌الکرسی» خلاصه می‌شود و بجای دانش‌آموختگان و کارشناسان مدیریت بحران، بی‌سوادان رانتی و فاسد در راس کار هستند، و مدیریت بحران را تنها در فرو نشاندن ویرانی پس از بروز حادثه خلاصه می‌کند، که تازه از پس آن هم برنمی‌آیند، نهضت مدیریت بحران در ام‌القرای شیعه ادامه خواهد داشت و از اهمیت آن کم نخواهد شد زیرا حاملان ویروس فساد و رذالت، مدیریت بحران را نه تنها به صورت بنیادی و ریشه‌ای درک نکرده‌اند بلکه اساساً آن را جز چهارچوب مدیریت کلان به حساب نمی‌آورند.

رژیم بی‌لیاقتی که سعی می‌کند با سرکوب، نظامی‌ کارآمد به نظر آید، تبدیل به یک حکومت بی‌خاصیت و بی‌عرضه، و گران برای منافع ملی شده است. نه از پس دفاع از حاکمیت ملی و حفظ تمامیت ارضی بر می‌آید، و نه توانایی سر و سامان دادن به اقتصاد ملی، حتی در حد اقتصادهای قرن نوزدهمی‌ را دارد. این رژیم دیگر نه قادر به جلوگیری از نابودی محیط زیست و منابع طبیعی و  گسترش بیابان‌ها، خشک شدن دریاچه‌ها و  رود‌خانه‌ها، چالش‌ها و مشکلات ناشی از کمبود آب، فرسایش خاک، تخریب مراتع و جنگل‌ها و ریزگردهای زیانبار است و نه عامل رونق کشاورزی و ترقی  دامپروری است و نه باعث پیشرفت صنعت و عمران راه‌ها و جاده‌هاست و نه در پی توسعه و آبادانی و اعتبار کشور است. و اکنون دیگر حتی از انجام خدمات سلامت و بهداشت جامعه‌ هم بر نمی‌آید.

عامل اصلی همه این مشکلات و معضلات رژیم نکبت اسلامی بوده و هست. حل این مشکلات از عهده این رژیم دزد و فاسد و غارتگر ساخته نیست و تا زمانی که در قدرت باشد این مصیبت‌های ملی، نه حل و کمتر که بدتر و بیشتر خواهند شد زیرا دغدغه فکری ولی فقیه و ولایتمداران و ماله‌کشانشان ایران و ایرانی نیست.

ایرانیان باید به حال خویش و روزگار کشورشان پریشان و گریان باشند که ما با داشتن بزرگانی همچون داریوش و انوشیروان و رضاشاه از کجا تا به کجا باید سقوط کرده‌ باشیم که یک آخوند انگل مانند حسین طائب با قرنطینه شهر قم برای در امان بودن مردم از آلوده شدن به ویروس جلوگیری و مخالفت می‌کند.

باید به خود آییم و بدانیم آسیبی که مذهب شیعه به کشور ما می‌رساند از حد تحمل و پذیرش یک کشور و ملت گذشته و لطمه و زیانی که این فرقه مذهبی به حاکمیت ملی و مردم وارد می‌کند دیگر قابل جبران و ترمیم نخواهد بود و باید به آن پایان داد. مذهب شیعه دوازده‌امامی‌ وبال گردن قدیمی‌ترین کشور تاریخی شده و در مسیر نابودی ایران و ایرانی گام برمی‌دارد. ملت ایران دیگر تاب کولی دادن به وقیح و حقه‌بازترین، خلافکارترین، تن‌پرورترین و فاسدترین انگل‌های جامعه را ندارد و این بارِ اضافی را باید از دوش خود برداریم.

ایرانیان فرا گرفته‌اند که با آفریدگار خویش با روش‌ها و شیوه‌های گوناگون و از همه مهمتر بی‌واسطه ارتباط برقرار کنند و دیگر نیازی به دلالان مذهبی هرزه و تبهکار از نوع شیعی نیست که مردمان را برای تطاول و چپاول فریب دهند و از همه بدتر مملکت را به خاک سیاه بنشانند.

زمان حقیقت فرا رسیده است: ایران بدون ویروس شیعه‌گری.