همه‌گیری ویروسی هراسناکی که سراسر جهان را در هم نوردیده و جامعه بشری را به شکلی بی‌سابقه درگیر کرده، میهن ما را نیز مانند سایر کشور‌ها مورد تاخت و تاز قرار داده است.
اما گستردگی تاختن بی‌امان آن به ایران به یقین نباید در حد و اندازه‌ای که اکنون با آن مواجهیم می‌بود اگر ده‌ها پرواز هواپیما‌های ماهان پس از پیدایش اپیدمی در چین، به آن کشور صورت نمی‌گرفت. اگر شروع بیماری با نادانی و سهل‌انگاری و برخی اهداف سیاسی ناموجه، بیش از یک ماه پنهان نگاه داشته نمی‌شد. اگر شهر قم که خاستگاه همه‌گیری ایران است به‌موقع قرنطینه می‌شد. اگر ناآگاهان و نااهلان بجای متخصصان و مطلعان تصمیم‌گیر شیوه‌ی مواجهه با این اپیدمی و کلا دخالت در همه‌ی امور کشور نبودند. اگر در برخورد با این همه‌گیری، یک راه و روش صحیح و علمی اتخاذ و قاطعانه دنبال می‌شد و در سردرگمی بی‌نهایت هر روز نظر روز قبل خود را نفی و ملغی نمی‌کردند، یقینا ما با این سطح از ابتلای مردم ایران و این تعداد جانباخته و این حجم از خسارات اقتصادی روبرو نمی‌شدیم. اگر منابع مالی کشور در راه‌های توهم‌آلود و به دور از مصالح و منافع ملی تلف نمی‌گردید و برای حمایت و پشتیبانی از صاحبان حقیقی این ثروت‌ها یعنی ملت بزرگ ایران حفاظت می‌شد اکنون ما نیازی به وام‌خواهی نداشتیم و نظاره‌گر فقر و بیکاری و درماندگی اکثریت قابل ملاحظه‌ی هموطنانمان نبودیم. اینها مسائلی است که در اذهان مردم ایران نقش بسته و پاسخی جز بی‌کفایتی و ندانم‌کاری هیأت حاکمه جمهوری اسلامی برای آن نمی‌یابند.
اما نکته‌ای که به هیچ وجه قابل تصور نبوده و توجیه‌پذیر نیست، نگاه داشتن هزاران نفر از هموطنانمان در زندان‌ها در این شرایط بحرانی و استثنائی کشور است. زندان‌ها با تراکم بیش از حد افراد در محیط‌های کوچک و بسته می‌توانند از مهمترین کانون‌های اشاعه‌ی ویروس کرونا و ایجاد همه‌گیری مهلک برای زندانیان و زندانبانان و انتقال آن به خارج از زندان‌ها باشند. و از این رو زندانیان در همه جا زندگی خود را در خطر و خود را دست و پا بسته و بی‌دفاع در معرض شعله‌های آتش کرونا می‌بینند. خبر‌هایی از زندان‌های اهواز، شیراز، تبریز، همدان، سقز، قرچک و برخی شهرهای دیگر به گوش می‌رسد که حاکی از اعتراض و بعضا شورش زندانیانی است که بحق نگران زندگی و موجودیت خود می‌باشند. با تاسف بسیار عده زیادی از این زندانیان در بند، زندانیان سیاسی عقیدتی هستند یعنی افراد ایثارگری که منافع و امنیت شخصی خود را در جهت اعتلای میهن و سعادت و رفاه هموطنانشان به خطر انداخته و به جرم حق‌طلبی و آزادیخواهی در پشت میله‌های زندان قرار گرفته‌اند. هنوز یکی از اولین شعار‌های روزهای انقلاب یعنی فریاد « زندانی سیاسی آزاد باید گردد » در آسمان ایران طنین‌انداز است. چرا و به چه دلیل و چگونه است که اکنون در این اوضاع ناهنجار، هیات حاکمه جمهوری اسلامی، شخصیت‌هایی مانند خانم نسرین ستوده وکیل دادگستری آزاده، خانم نرگس محمدی مدافع حقوق بشر، خانم آتنا دائمی، آقای مهندس‌هاشم خواستار فرهنگی وطن‌خواه، آقای محمد نوریزاد و هزاران زندانی سیاسی دیگر را همچنان در بند و اسارت نگاه می‌دارد.
جبهه ملی ایران مصرا خواستار آزادی فوری و بلادرنگ کلیه زندانیان سیاسی در سراسر کشور است. آزادی سایر زندانیان نیز در این شرایط امری ضروری و انسانی است. اگر در بین زندانیان با جرائم عادی، معدود افرادی با اتهامات سرقت مسلحانه و قتل و جنایت وجود دارند که حضور آنان در جامعه قابل قبول نیست. باید آنها هم در محل‌های امن از نظر بهداشتی در حالت قرنطینه نگاهداری شوند. اقدام به آزادی زندانیان سیاسی باید هرچه سریع‌تر وقبل از آنکه حوادث شومی روی دهد صورت پذیرد.
پانزدهم فروردین ماه ۱۳۹۹
تهران – شورای مرکزی جبهه ملی ایران
