اخطار کارشناسان حقوق بشر در نامه خصوصی به حکومت ایران: ادامه «تخلفات» منجر به تحقیقات بین‌المللی پیرامون «جنایت علیه بشریت» خواهد شد

1. اینها از همان اوائل شروع به اعدام کردند و هنوز هم همان اعدام های بی دلیل را میکنند. توقف این جنایات فقط و فقط یک راه دارد. سرنگونی حکومت ولایت کثیف. برای این هدف اتحاد اکثر گروه های مخالف لازم و ضروری بوده است. بنا بر این تمام ان گروه هایی که دم از دموکراسی، مردم، ازاد ی و غیره میزنند مقصرند و باید جوابگو باشند در مقابل مردم ایران برای ادعا های دروغ.
   هرچه ان گروه بزرگتر مسئولیتش بیشتر. این بهترین محک رو راستی گروه ها و احزاب می باشد.

2. دستگاه‌های امنیتی جمهوری اسلامی طی یکسال گذشته از هر ابزاری برای ساکت کردن خانواده بختیاری و تخریب آنها استفاده کردند. از جمله انتشار ویدئویی از حضور منوچهر بختیاری در تشییع قاسم سلیمانی که منوچهر بختیاری بلافاصله فاش کرد که «این فیلم‌ها زمانی گرفته شده که بنده و خانواده‌ام در زندان در اسارت ضحاک زمان بودیم. با تهدید و ارعاب خانواده، مرا مجبور به گرفتن این فیلم‌ها کردند و من در بند مزدوران بودم.»
   همچنین با انتشار تصاویری از مهرداد بختیاری او را نیروی امنیتی معرفی کردند اما مهرداد بختیاری با انتشار تصاویری اعلام کرد هیچوقت با نیروهای امنیتی و نظامی و انتظامی همکاری نداشته بلکه چند سال به عنوان محافظ (بادیگارد) در شرکت‌های خصوصی محافظت و مراقبت کار کرده و بادیگارد بسیاری از هنرمندان و هنرپیشگان نیز بوده است.
   مقامات امنیتی و قضایی همچنین آژانس معامله املاک خانواده بختیاری که منوچهر، آصف و مهرداد بختیاری در آن کار می‌کردند را پلمپ کردند تا از این راه منبع کسب درآمد خانواده قطع شود. کارگاه بسته‌بندی مواد غذایی متعلق به این خانواده نیز با وجود اینکه تعطیل بود و فعالیت نداشت، اوایل آبان ماه امسال دچار آتش‌سوزی شد و سوخت.
   نهادهای سرکوبگر و امنیتی خانواده‌های جانباختگان اعتراضات را بطور سیستماتیک و هدفمند تحت فشار قرار می‌دهند تا آنها روند دادخواهی جان عزیزانشان را پیگیری نکنند و از مسئولان نخواهند که پاسخ بدهد چرا فرزندان آنها را کشته‌اند.

3. در سال ۱۳۴۶، دکتر دخیلی به ریاست بخش بیماری‌های ریوی در بزرگ‌ترین بیمارستان شهر مهاباد منصوب شد.
   دکتر دخیلی به دلیل مشغله زیاد در بیمارستان، مطب شخصی نداشت، ولی رفتار صمیمانه و خوش‌برخوردی با بیماران همراه با مهارت و دقتش در درمان و تشخیص بیماری‌ها، هر روز به محبوبیت او می‌افزود. هنوز با گذشت ده‌ها سال از آن زمان، ساکنین قدیمی شهر از دکتر مسرور به نیکی یاد می‌کنند.
   دکتر مسرور دخیلی چند ماه بعد از انقلاب در سال ۱۳۵۸ بازنشسته شد. او پس از آن بیشتر وقت خود را در مطب می‌گذراند. مطب همیشه پر از بیمار بود؛ بیمارانی که از تبریز و شهرهای اطراف جهت مداوا به مطب می‌آمدند، حتی بسیاری از آن‌ها، بیماران او از مهاباد و میاندوآب بودند.
   بازداشت، اعدام و مصادره اموال
   در دی ماه ۱۳۵۸، یکی از دوستانش به نام «مسیح فرهنگی» که از بهاییان سرشناس گیلان بود به دست پاسداران در تهران ربوده شد. این پزشک معروف بهایی در تیر ماه سال ۱۳۶۰ به اتهام پیروی از آیین بهایی اعدام شد.
   روزی که دکتر مسرور دخیلی این خبر را شنید به همسرش گفت من هم سرنوشتم مانند دکتر فرهنگی خواهد بود و اگر روزی به خانه برنگشتم بدانید من را گرفته‌اند.
   پس از این اتفاق، دکتر دخیلی برای حفاظت جان خانواده به تهران نقل مکان کرد. اندکی بعد، از تبریز خبر رسید که پاسداران در پی دستگیری دکتر مسرور دخیلی هستند و منزل مسکونی خانواده دخیلی هم در تبریز توقیف شده است. از آن زمان، زندگی مخفی دکتر دخیلی آغاز شد. پزشک باتجربه و ماهر تبریزی که می‌توانست صدها بیمار را درمان کند، تنها به دلیل تفاوت باورهای دینی‌اش با اعتقادات حکومت، مجبور به زندگی پنهانی در تهران شد.
   حسین دخیلی تعریف می‌کند که در پانزدهم تیر ۱۳۶۰ همراه پدر و مادرش با اتومبیل شخصی به قصد ملاقات خواهر بزرگ که در بندر انزلی ساکن بود، عازم این شهر شدند. از ابتدای حرکت، یک پیکان سفید ایشان را تعقیب کرد تا این که به منجیل رسیدند.
   در منجیل، پلیس راه ماشین آن‌ها را متوقف کرد، یک پاسدار سوار اتومبیل آن‌ها شد و تا رودبار با آن‌ها رفت. در رودبار، حسین و مادرش را به بندر انزلی فرستادند، با همان ماشین پدر را به رشت بردند و پس از پنج روز، دکتر مسرور دخیلی را با اتومبیل خودش به زندان تبریز منتقل کردند.
   دکتر مسرور دخیلی، پس از ۱۸ روز تحمل سلول انفرادی به همراه هشت بهایی دیگر در ۷مرداد۱۳۶۰ تیرباران شد!!. هیچ گونه اطلاعی از چه‌گونگی دادگاه بهاییان اعدام‌شده وجود ندارد. دادگاه غیرعلنی برگزار شد و متهمان از داشتن وکیل محروم بودند. وصیت‌نامه‌ای به تاریخ ۶ مرداد از طرف مسرور دخیلی به خانواده‌اش داده شد که احتمال می‌رود بعد از جلسه دادگاه و اعلام حکم نوشته شده است. چند روز بعد، «روزنامه کیهان» خبر اعدام ۹ بهایی را به اتهام جاسوسی!! منتشر کرد؛ اتهامی که هرگز سند و مدرکی برای آن ارائه نشد!.

4. ادامه تخلفات ؟!؟!؟!؟
   ۴١ سال ادامه تخلف کافى نیست ؟

5. واقعۀ دردناک کشتار ۶۷ را نمی دانستیم با وجود این که همان جا بودیم. یکی از نزدیکان همسرم زندان بود و احتمالاً زیر تیغ جلادان ولی چند سال بعد آزاد شد، اما هیچ حرفی نمی زد. بی آنکه جریان اعدام ها را بدانم چند ماه بعد از تابستان ۶۷ من هم درگیر مرگ ناخواسته به وسیله حکومت اسلامی شدم و نجات پیدا کردم. پی گیری سازمان حقوق بشر به این شکل، نوید برچیده شدن ستم ۱۴۰۰ ساله بر ایران است. امیدوارم که پی گیری جنایات این ها نه فقط دربارۀ ۶۷ باشد بلکه از بهمن ۵۷ و سال های پیش از آن را نیز بررسی نماید.
   محمد یزدی هم مرد و از محاکمۀ عادلانه قضایی نجات یافت. امیدوارم که قبل از فوت بقیه حکومت ساقط شود و این اراذل و اوباش به دادگاه بیایند.

6. اسلامگرایان آدمخوار و جنایتکار حاکم بر ایران باید چه تعداد عظیم دیگر انسان بکشند تا لقب جنایتکاران علیه بشریت توسط کارشناسان سازمان ملل به آنها داده شود؟

7. یعنی منتظرند تا یک تابستان مثل سال ۶۷ اجرا بشه بعد تصمیم بگیرند
   امروز هم دیر هست
   ما ایرانیان خواستار رسیدگی به پرونده ۴۲ سال نکبت ج ا هستیم

Comments are closed.