در مسابقات دوچرخه‌سوارى جام «ملالى» که این هفته در کابل پایتخت افغانستان برگزار شد، چهل و پنج دختر دوچرخه‌سوار از شهرهاى کابل، غزنى، دایکندى، بامیان، فاریاب و بلخ به رقابت پرداختند و در پایان یلدز هاشمى از فاریاب به مقام قهرمانى رسید. زهرا رضایى از ولایت بامیان دوم و ریحانه محمدى دیگر دوچرخه‌سوار بامیانى سوم شدند. مسیر این رقابت‌ها بیست کیلومتر و حد فاصل ساختمان کمیته ملى المپیک افغانستان تا بند غرقه شهر کابل بود.
یلدز هاشمى برنده جام این مسابقات به شبکه «طلوع نیوز» گفت: این رقابت‌ها براى پیشرفت ورزش بانوان از هر نظر بسیار مفید است. من در مدت دو سالى که به ورزش دوچرخه‌سوارى روى آورده‌ام و هفته‌اى چند بار تمرین مى‌کنم، بسیار راضى هستم چون نتیجه آن را از نظر روحى، جسمى و اجتماعى دیده‌ام. چون پیش از این از پرداختن به ورزش مورد علاقه‌ام محروم بودم.
فضلى احمد فضلى رئیس فدراسیون دوچرخه‌سوارى افغانستان نیز در پایان مسابقه‌هاى یکروزه دختران در کابل که توام با نگرانى‌هاى گوناگون بوده گفت: در سال ٢٠٢٠ به دلیل گسترش ویروس کرونا نتوانستیم این مسابقات را آنطور که باید اجرا کنیم. اما در سال ٢٠٢١ پانزده دور مبارزه در این رشته براى خانم‌ها خواهیم داشت.
گفتنى است که پیش از این نیز دو مسابقه دوچرخه‌سوارى تحت عنوان «جام گوهرشاد بیگم» و «تور بامیان» در سال جارى انجام شده بود.
برخى از شرکت‌کنندگان و خانواده‌هاى آنان در رقابت‌هاى دوچرخه‌سوارى امسال کابل به خاطر شرایط موجود در آن کشور و مخالفت‌هاى گروه‌هاى تندرو و متعصب با هرگونه فعالیت ورزشى، اجتماعى و هنرى بانوان در افغانستان، بسیار نگران بودند.
در دورانى که طالبان بر افغانستان حکومت مى‌راندند، زنی را در زمین چمن استادیوم بزرگ فوتبال که با هزینه سازمان ملل متحد و فدراسیون جهانی فوتبال ساخته شده بود، به جرم داشتن رابطه با مردى تیرباران کردند.
وقتى رسانه‌هاى سراسر جهان نسبت به این حرکت وحشیانه واکنش نشان دادند و گفتند و نوشتند که این ورزشگاه براى استفاده علاقمندان به فوتبال بنا شده است نه کشتن انسان‌ها، وزیر کشور طالبان گفت: تماشاى تیرباران نیز مى‌تواند نوعى تفریح و سرگرمى باشد چون هیجان به همراه دارد!
یک بانوى روزنامه‌نگار به نام فریده ریحانى اخیرا درباره ورزش بانوان در افغانستان به بى‌بى‌سى گفت: فوتبال دختران در افغانستان تقریبا ١٢ سال عمر دارد زیرا خانم‌ها تا پیش از سرنگونى طالبان نه تنها حق فوتبال بازى کردن نداشتند، بلکه انجام سایر ورزش‌ها هم براى آنان ممنوع بود.
وى ادامه داده: در افغانستان نیز مانند ایران ورزش فوتبال زنان نه فقط به عنوان یک ورزش بلکه به نوعى مبارزه علیه سرکوب و تبعیض تبدیل شده است.
هاجر ابوالفضل بازیکن سابق تیم ملى فوتبال دختران افغانستان هم مى‌گوید: فوتبال نمایش تلاش و سخت‌کوشى بخشى از اجتماع است که براى رسیدن به آرزوهایشان به مستطیل سبز پا گذاشته‌اند. اصولا فوتبال براى زنان افغان فراتر از یک ورزش و راهى براى حضور بهتر در اجتماع است.
در سال ٢٠١۶ فدراسیون فوتبال افغانستان با دعوت از یک مربى و یک کمک‌مربى آمریکایى، تیم ملى دختران خود را به دست آنان سپرد که این اقدام نتایج بسیار خوبى در پی داشت.
دختران افغان با وجود طالبان ، القاعده و برخى از عوامل داعش در این کشور به مسابقات دوچرخه سوارى میپردازند ، زنان عربستان ، کشور مبدا اسلام و در حضور خانه خدا و قبر پیغمبر ، بدون حجاب به فوتبال میپردازند ، کنسرتهاى مختلط با حضور خواننده و نوازندگان زن تشکیل میدهند و زنان ما باید بخاطر چند تار مو در خیابان و یا در اتوموبیل بزندانهاى دراز مدت محکوم میشوند . این هم هدیه اى از اسلام شیعى ” من در اورى ” یک مشت اخوند بى همه چیز .