هر چه دنیا مدرن‌تر می‌شود و زندگی‌ها جدی‌تر و درگیری‌های کاری و روزانه بیشتر، به همان نسبت افراد تلاش می‌کنند در هر فرصتی با چاشنی خنده زندگی جدی روزمره را کمی تلطیف کنند تا جایی که این روزها گاهی شوخ‌طبعی به عنوان یکی از ویژگی‌ها و معیارهای انتخاب در دوستی‌های دختران و پسران تلقی می‌شود؛ در واقع این فضیلت که آدم‌ها از هر فرصتی برای لبخند زدن استفاده کنند بیش از پیش مورد توجه قرار می‌گیرد.
تا کنون تصور بر این بود که این موضوع که زن و شوهرها و دوست دخترها و دست پسرها چقدر با هم شاد هستند و خنده را بر لبان یکدیگر می‌آورند به حس شوخ‌طبعی آنها بر می‌گردد اما تحقیقات تازه نشان می‌دهد که این موضوع بیشتر به این برمی گردد که دو نفر چقدر به هم علاقه‌مند هستند.
این خبر می‌تواند کمی از نگرانی افرادی که در ابتدای آشنایی با یکدیگر بسر می‌برند بکاهد و دیگر ذهن‌شنان درگیر این مساله نباشد که آیا حس شوخ‌طبعی دارند یا نه.
روزنامه دیلی تلگراف به نقل از پروفسور سوفی اسکات عصب‌شناس در دانشگاه یو سی ال لندن در این باره می‌نویسد، مهم‌تر از حس شوخ طبعی این است که آیا افراد برای هم جذاب هستند یا خیر و اینکه آیا می‌توانند به جوک‌هایی که شریک‌شان برای آنها تعریف می‌کند بخندند یا نه.
پروفسور اسکات در حال حاضر بر روی این موضوع مطالعه می‌کند که افراد از نظر احساسی چگونه با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.
او می‌گوید خنده در عین حال که امری بدیهی به نظر می‌رسد برای یک رابطه شاد و سرزنده کاملا حیاتی است.
به اعتقاد این استاد دانشگاه اینکه یک دختر و پسر چقدر با هم می‌خندند به میزان شوخ طبعی یا مزاح آنها بر نمی‌گردد بلکه بیشتر از این حکایت می‌کند که آنها تا چه اندازه به یکدیگر علاقه دارند.
سوفیا اسکات می‌گوید: «احتمالا کم نشنیده‌اید که یک زن می‌گوید او واقعا جذاب است و من واقعا به او که بسیار شوخ‌طبع است علاقه دارم.»
اسکات اضافه می‌کند: «مفهوم سخنان این زن این است که او واقعا جذاب است و من با او می‌خندم چون به او علاقه دارم.»
به گفته پروفسور اسکات اینکه شما با یک نفر بخندید و لحظات شادی را با وی داشته باشید بیشتر به این مساله بستگی دارد که شما چقدر به او علاقه دارید. اگر به طرف‌تان علاقه نداشته باشید اینکه او چقدر شوخ‌طبع هست هم کاملا بی‌اهمیت می‌شود.
سوفیا اسکات می‌افزاید: «آنچه بیشترمردم آن را در قالب شوخ‌طبعی تعریف می‌کنند به واکنش‌های آنها به شخصی بر می‌گردد که جوکی را تعریف می‌کند.»
بررسی‌ها نشان می‌دهد که احتمال اینکه افراد در جمع بخندند در مقایسه با زمانی که تنها هستند ۳۰ بار بیشتر است.
اسکات ادامه می‌دهد، خنده زبانی بین‌المللی است که در قالب کنش و واکنش اجتماعی تعریف می‌شود.
به گفته او مطالعه بر روی قبایل بدوی نشان می‌دهد که از خنده همیشه همان مفهمومی تعبیر می‌شده که هم اکنون نیز وجود دارد و خنده تنها احساس مثبتی است که در سر تا سر جهان مشترک است. سوفیا اسکات می‌گوید: «تاریخ لبخند حتی از تاریخ بشر هم طولانی‌تر است و انسان تنها حیوانی نیست که می‌خندد به عنوان مثال شامپانزه‌ها و گوریل‌ها نیز می‌خندند.»
این عصب‌شناس در عین حال تاکید می‌کند که انسان‌ها کمتر از علت خندیدن‌شان آگاه هستند. به گفته او اگر از مردم پرسیده شود که چه زمانی می‌خندند آنها بیشتر پاسخ می‌دهند وقتی که جوکی را می‌شنوند اما نکته این است که افراد کمتر به خود جوک می‌خندند .
او اضافه می‌کند: «شما به یک جوک می‌خندید برای اینکه به افراد نشان دهید با آنها موافق هستید، و اینکه در همان گروهی قرار دارید که آنها هم هستند و بالاخره اینکه آنها را دوست دارید و اگر آنها را دوست نداشتید به جوک‌های آنها هم نمی‌خندیدید.»
به نوشته دیلی تلگراف، اسکات علاوه بر کار در دانشگاه، شغل پاره‌وقت استندآپ کمدین هم دارد. او می‌گوید، هر چقدر که می‌توانید بخندید و فکر نکنید این کار وقت تلف کردن است بلکه خندیدن یکی از بهترین کارهایی است که می‌توانید انجام دهید.
ظاهرا به قول ما ایرانی‌ها: خنده بر هر دردِ بی درمان، دواست!
