چند هفته‌ای می‌شود که اتحادیه اروپا با بحران مهاجران روبرو است. کسانی که از درگیری‌ها و جنگ در کشورهایی همچون سوریه و لیبی و یمن فرار می‌کنند و خود را به مرزهای کشورهای اروپایی می‌رسانند.
بسیاری از آنها می‌خواهند خود را به کشورهای ثروتمند اروپا مانند آلمان، اتریش و یا سوئد برسانند. با بحران پیش آمده کمیسیون اروپا قصد دارد همه ساله ۱۲۰ هزار پناه‌جو را بین ۲۸ کشور عضو اتحادیه اروپا تقسیم کند. برخی کشورها از جمله در اروپای شرقی و همچنین بریتانیا مخالف سهمیه‌بندی پناه‌جویان هستند. سیاست بریتانیا اما مخالفانی هم درون این کشور دارد. عده‌ای از چند هفته پیش کمپین درخواست از دولت و پارلمان برای پذیرش پناه‌جوی بیشتر به راه انداخته‌اند. امروز، شنبه ۱۲ سپتامبر، یک راهپیمایی در اعتراض به سیاست‌های دولت محافظه‌کار کامرون در لندن برگزار می‌شود.
دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا اعلام کرده است که طی ۵ سال آینده ۲۰ هزار پناه‌جوی سوری را خواهد پذیرفت. سخنان او اما نه تنها آبی بر آتش خشم معترضان نبود بلکه خشم آنها را شعله‌ورتر کرد.
کیهان لندن با نیومی وستلند از اعضای سازمان عفو بین‌الملل در لندن و از فعالان جمع‌آوری امضا در اعتراض به سیاست‌های دولت بریتانیا و از برگزارکنندگان تظاهرات روز شنبه به گفتگو پرداخته است.
– شما یکی از اعضای جمع‌آوری امضای درخواست از دولت برای باز کردن درهای بریتانیا به روی پناه‌جویان بیشتر هستید چرا فکر می‌کنید این کشور باید پناه‌جوی بیشتری بپذیرد؟
-در حال حاضر صدها هزار انسان برای فرار از جنگ و درگیری به اروپا پناه آورده‌اند. کشورهایی همچون یونان و مجارستان به تنهایی نمی‌توانند با این مشکل مقابله کنند. ما با بزرگترین بحران پناه‌جویی پس از جنگ جهانی دوم روبرو هستیم و بنا براین باید همه کشورهای اروپا از جمله بریتانیا با یکدیگر همکاری کنند و سهم عادلانه‌ای از پناه‌جویان را بپذیرند.
-برخی منتقدان می‌گویند چرا باید اروپا در قبال این افراد پاسخگو باشد و بیشترین بار مشکل را به دوش بکشد در حالی که کشورهای منطقه در این زمینه قدمی بر نمی‌دارند و در جنگ و بی ثباتی نقش هم دارند.
-دولت بریتانیا در این زمینه همکاری مناسبی نداشته است اما باید بگویم که کشورهای حاشیه خلیج (فارس) حتی در این زمینه کوتاهی بیشتری هم داشته‌اند. به اعتقاد من آنچه در این زمینه نیاز است انجام شود همکاری مناسب کشورهای مختلف جهان به خصوص منطقه خاورمیانه و کشورهای اروپایی برای مقابله با بحران است. در غیر این صورت حل و فصل مشکل هم دشوارتر است و هم زمان بیشتری لازم دارد.
– دیوید کامرون می‌گوید پذیرش بیشتر پناه‌جو آنها را که داخل سوریه و یا کمپ‌های اطراف آن کشور هستند تشویق می‌کند به اروپا هجوم بیاورند. شما فکر می‌کنید آیا پذیرش پناه‌جوی بیشتر راه حل مقابله با این بحران است و آیا واقعا این کار منجر به تشویق دیگر جنگ زده‌ها برای حرکت به سمت اروپا نمی‌شود؟
-ایتالیا در اواخر سال گذشته عملیات جستجو و نجات کسانی را که به صورت غیرقانونی و از طریق آب‌های مدیترانه خود را به این کشور می‌رساندند متوقف کرد چرا که دیگر کشورهای اروپایی در این زمینه همکاری مناسبی با ایتالیا نداشتند و به عبارتی این کشور را تنها گذاشتند. از دید بریتانیا و برخی دیگر از کشورها عملیات نجات پناهجوها در دریای مدیترانه دیگران را هم تشویق می‌کرد که به اروپا بیایند. عملیات متوقف شد ولی هجوم افراد به سمت اروپا نه تنها متوقف نشد بلکه شدت هم پیدا کرد.
آنچه مردم را تشویق به خطر کردن و عبور از آب‌های مدیترانه می‌کند نه عملیات نجات عده‌ای بلکه ترس از جنگ و آوارگی در کشورهایی است که این افراد پشت سر گذاشته‌اند. آنها برای یافتن جای امن این خطرها را به جان می‌خرند.
– اما آیا اسکان مجدد پناهجوها در همان منطقه خاورمیانه و یا کمپ‌های اطراف سوریه راهکار عملی‌تر و بهتری نیست؟
-نه، اینها که به اروپا آمده‌اند خانه‌هایشان، خانواده‌شان و عزیزانشان را از دست داده‌اند. بسیاری از آنها تجربه‌های بسیار وحشتناکی را پشت سر گذاشته‌اند؛ تجربه‌هایی در داخل کشور خودشان و یا در طول سفر طولانی به اروپا. به نظرم آخرین کاری که ما می‌توانیم در حق این افراد انجام دهیم اضافه کردن یک عدم اطمینان دیگر و ضربه روحی- روانی آن هم از طریق بازگرداندن آنها به کشورشان است.
من معتقدم ما اینجا در بریتانیا هر کاری که از دستمان برمی‌آید باید برای حمایت از کشورهایی که پذیرای پناه‌جوی بیشتر هستند انجام دهیم. اما به جای آن می‌بینیم که دولت ما مانند برخی کشورهای دیگر چشمان خود را بر روی واقعیت بسته است. کمپ‌های پناهجوها در اردن، لبنان، اتیوپی و چاد دیگر ظرفیت پناه‌جوی جدید ندارد و این یکی از دلایلی است که پناه‌جوهای بیشتری به سمت اروپا سرازیر شده‌اند. کشورهای اروپایی از جمله بریتانیا باید به صورت عادلانه پناهجوها را بین خود تقسیم کنند.
-شما و دیگر معترضان به سیاست دیوید کامرون می‌گویید دولت بریتانیا باید در زمینه پذیرش پناه‌جو همکاری بیشتری داشته باشد. فکر می‌کنید بریتانیا باید پذیرای چه تعداد پناه‌جو باشد؟
-ما در شرایطی قرار داریم که به سرعت در حال تغییر است. به نظرم صحبت از عدد و رقم نه ضرورتی دارد و نه در این شرایط کمکی می‌کند.بریتانیا تا کنون تنها پذیرای ۲۱۶ پناه‌جوی سوری بوده است؛ رقمی رقت‌بار. پس از انتشار تصویر مرگ آیلان سه ساله در سواحل ترکیه دیوید کامرون به شدت تحت فشار افکار عمومی قرار گرفت که در زمینه پناهجوها به میزان لازم همکاری نمی‌کند. پس از آن او اعلام کرد که در طول ۵ سال آینده کشور ۲۰ هزار پناه‌جوی سوری از اردوگاه‌های مرزی سوریه، لبنان و یا ترکیه می‌پذیرد. این قدمی در راه درست است اما کمکی به حل مشکل پناهجوها در اروپا نمی‌کند. مشکل هم اکنون حل بحران پناهجوها در داخل اروپا است.
-تعداد امضاهای درخواست از دولت بریتانیا برای پذیرش پناه‌جوهای بیشتر به حدود نیم میلیون نفر رسیده است. حالا قدم بعدی چیست؟ چرا که اگر تعداد امضاها به ۱۰۰ هرار نفر برسد این موضوع قابل طرح در پارلمان است. آیا حالا پارلمان موظف است موضوع را بررسی کند یا بررسی آن اختیاری است؟
-این موضوع در پارلمان به بحث گذاشته شده است و ترزا می وزیر کشور بریتانیا دوشنبه آینده برای پاسخگویی در این زمینه در نشست اتحادیه اروپا حضور خواهد یافت.
-انتظار شما چیست؟ آیا فکر می‌کنید تغییری در سیاست دولت ایجاد شود؟
-متاسفانه باید بگویم بریتانیا از پذیرش نقش و مسوولیت بیشتر سر باز می‌زند و ترجیح می‌دهد دیگر کشورهای اروپایی این بار را به دوش بکشند.
وقتی کشورهایی همچون مجارستان و لهستان می‌بینند کشور قدرتمندی مثل بریتانیا از کمک بیشتر سر باز می‌زند آنها هم تشویق می‌شوند راه این کشور را در پیش بگیرند.
-ظاهرا شما به تلاش خود برای تغییر سیاست دولت ادامه می‌دهید. به جز راه‌اندازی کمپین و تظاهرات روز شنبه چه اقدامات دیگری در دست دارید؟
-در مجموع بیش از یک میلیون و ۴۰۰ هرار نفر در بریتانیا درخواست پذیرش پناه‌جوی بیشتر را امضا کرده‌اند یا به نماینده‌شان در پارلمان در این باره نامه نوشته‌‌اند و یا « خوش آمدید پناهنده» را توییت کرده‌اند. در تظاهرات شنبه هم پیش‌بینی می‌شود حدود ۹۰ هزار نفر شرکت کنند. ما به تلاش‌های خود ادامه می‌دهیم.
