جمشید عنبرستانی – فساد زاینده‌ی فساد است و فرد فاسد می‌تواند ضربات جبران‌ناپذیری به افراد و محیط پیرامون خود وارد آورد. در یک کشور که اساس و اسلوب حکومت بر دروغ و جبر و فساد استوار است مانند جمهوری اسلامی ملایان در ایران، درصد بالایی ازمردم نیز تحت تأثیر حاکمیت و رفتار و عملکردها و کنش‌های مجموعه فاسد حاکم به تدریج و به مرور زمان آلوده به انواع فسادها می‌شوند و جامعه نیز دستخوش التهابی ویرانگر می‌شود که نابودی اخلاق و فرهنگ در میان مردم و پدیدار شدن نابسامانی‌های بغرنج اجتماعی واکنشی نسبت به فساد افسارگسیخته در رگ و پی‌ساختارهای کشور و حکومت است.
اگر به هر دوره‌ای از نمایش‌های انتخاباتی در چهار دهه اخیر در نظام جمهوری اسلامی نظر کنیم با افشاگری‌های غیرقابل تصوری از سوی کاندیداها در مناظره‌های انتخاباتی با یکدیگر روبرو می‌شویم. کاندیداهایی که از چهره‌های با نفوذ و صاحب قدرت در بدنه حاکمیت هستند. این افراد در کمال ناباوری با خونسردی به افشای فسادهای کلان یکدیگر می‌پردازند و در نهایت وقاحت هر یک خود را برای تکیه زدن بر مسند ریاست جمهوری اصلح تراز دیگر رقبا می‌پندارند. اما تا کنون هیچ فرد و یا جریانی شهامت این را نداشته است که با استناد به این افشاگری‌های کاندیداها این پرسش را با مردم ایران مطرح کند که آیا این قبیل مفسدان باید ساکن کاخ ریاست جمهوری شوند و یا باید به جرم فساد محاکمه و ساکن زندان شوند؟
اما مردم که فساد را در هر شکل و شمایلی به عنوان یک عرف معمول و رایج در جامعه و محیط زندگی و کاری خود پذیرفته‌اند طبیعی است که واکنشی نسبت به فساد حاکمان از خود نشان ندهند.
صحنه‌گردانان انتخاباتی با نزدیک شدن زمان انتخابات ریاست جمهوری برای کنترل افکار عمومی فعالیت‌های گسترده‌ای را در رسانه‌ها و فضای مجازی آغاز کرده‌اند.
شگرد مهم معرکه‌بگیران نمایش انتخاباتی همواره همکاری تنگاتنگ با شامورتی‌بازان اصلاح‌طلب بوده که برای سر کار گذاشتن مردم و داغ کردن تنور انتخابات وارد میدان شوند با علم به اینکه شانسی برای تایید صلاحیت و رد شدن از صافی شورای نگهبان را نخواهند داشت و هدف تنها به بازی گرفتن شعور مردم است و تاثیرگذاری برای مشارکت در انتخابات نمایشی و فرمایشی حکومت که شوربختانه عده کثیری نیز این بازی توهین‌آمیز حکومت را پذیرفته و درگیر و بازیچه انتخاب میان بد و بدتر می‌شوند.
از طرفی سلبریتی‌ها که عروسک‌های نیروهای امنیتی رژیم هستند هر کدام ماموریت حمایت از یکی از کاندیداها را بر عهده دارند و سعی در ایجاد جوّ هیجان در جامعه و مردم برای حضور در پای صندوق‌های رای را دارند. صندوقی که فاسدی را به قدرت می‌رساند که به عنوان ریاست جمهوری «تدارکاتچی» در قبال خوش‌خدمتی خود به حاکمان و مافیای قدرت بتواند با خیال آسوده به چپاول و تاراج اموال ملت و کشور و ثروت‌اندوزی نجومی برای خود و اقوام و اطرافیان خویش مشغول شود و تنها وعده‌های فریبنده و پوچ و واهی و غیرعملی از جانب ریاست جمهوری اسلامی جدید است که نصیب مردم و رای‌دهندگان می‌شود.
هموطنان درمانده‌ای که در اثر فساد و بی‌کفایتی حکومت روضه‌خوان‌ها به چنان فقر و تهی‌دستی دچار گشته‌اند که در جستجوی تکه نانی تا کمر در سطل‌های زباله خم می‌شوند و بیش از شصت درصد مردم کشور که با تنگدستی و فقر دست به گریبان هستند اگر تمام‌قد در سطل زباله انتخابات رژیم ملایان فرو روند چیزی جز نکبت و دروغ و وعده و وعید‌های واهی پیدا نخواهند کرد.
انتخابات در جمهوری اسلامی در این چهار دهه پر از محنت و فلاکت و کشاندن مردم با هر ترفندی به پای صندوق‌های انتخاباتی صرفا برای فریب دولت‌ها و افکار عمومی جهان درجهت مشروع نشان دادن حکومت اسلامی بوده است.
در کشور تحت حاکمیت ملایان و اوباشان ایران زشتی همه چیز از میان رفته و حتا واژه‌ها نیز مفهوم و معنای خود را از دست داده‌اند. اگر ثروتمندان شارلاتان و بی‌مایه‌ای را که با فعالیت در باندهای مافیایی حکومت و با رانتخواری و اختلاس و کلاهبرداری به ثروت‌های کلان دست یافته‌اند «دزد» خطاب کنی به روی خودشان نمی‌آورند و با پوزخند می‌گویند دزد نیستند بلکه «زرنگ» بوده‌اند که به این ثروت رسیده‌اند و فقر گسترده مردم ربطی به عملکرد این افراد در رسیدن به ثروت‌های افسانه‌ای آنان ندارد. فرزندان و وابستگان دزدهای بزرگ حکومت را که در کمال وقاحت و بی‌شرمی با انتشار عکس‌های خود در فضای مجازی که زندگی لاکچری خود در ایران و خارج کشور را به رخ ملت به فقر افتاده می‌کشانند «آقازاده» می‌نامیم و…!
مردم داخل کشور که طی بیش از چهار دهه بطور روزانه زندگی در ترس و هراس و نکبت و بدبختی را که رژیم منحوس و طاغوتی ملایان بر آنان تحمیل کرده تجربه کرده‌اند اگر هنوز نیازمند آگاهی‌رسانی برای عدم مشارکت در انتخابات فرمایشی حکومت هستند که حضور و مشارکت در آن به معنای پذیرفتن همه این نکبت‌هایی است که با آن دست به گریبان‌اند، این مردم باید فاتحه خود را بخوانند و در انتظار روزهای بسیار سخت‌تر و دشوارتر باشند.
رأی ندادن باعث سقوط رژیم نمی شود اما دادنش حتما به استحکام آن کمک می کند، دلیلش هم واضح است: فرد مجبور است که از رأی خود دفاع کند و به توجیهش بنشیند و ناگهان به خود می آید و می بیند که مفت و مجانی برای حکومت عملگی کرده است.
از طرف دیگر یک شکاف بین ملّت هم بوجود می آید و دهندگان و ندهندگان به بحثهای بی فایده و بی پایان می نشینند و از هم بدشان می آید و سودش را رژیم ابتذال می برد.
در حکومتهایی مانند ایران، سخنانی از جنس وادار کردن رژیم به پاسخگویی، چیزی به جز بافتن طامات نیست و به قول شیخ اجلّ:
به طامات مجلس بیاراستم
پس آنگه ز حق مغفرت خواستم
حکومت ابتذال یک ساختار هرمی هم ندارد که با زدن نوک آن بپاشد، در این چهل سال, اینها یک رژیم کاملا گانگستری شده اند با شبکه هایی در هم تنیده. فقط نگاه کنیم به تعداد سازمان و نهادهای امنیتی که وزارت اطلاعات بخشی کوچک از آن است، در چنین رژیمهایی حتی وقوع کودتای نظامی هم بی نهایت دشوار و ای بسا ناممکن است.
فقط یک شبکه می تواند شبکه دیگر را از هم بپاشد، برای نمونه اسراییل در داخل حکومت ایران شبکه ایی درست کرده که به راحتی به اهدافش که جلوگیری از دست یابی ابتذالیون به بمب اتمی است برسد.
متاسفانه اپوزیسیون هم در این چهل سال پول یامفت از این طرف و آن طرف کم به دست نیاورد که خرج زندگی های مجلل “فعالین سیاسی” شد. نتیجه این که ما حتی یک شبکه منسجم مخالف و تاثیرگذار نداریم اما تا چشم کار می کند “مبارز سیاسی حرفه ایی” و “فعال حقوق بشر” داریم.
آدمهای حکومت هم در هیچ حالتی اگر گوشت هم را بخورند، استخوان هم را دور نمی ریزند و حتی اگر اصلا هم در قدرت نباشند بالاخره دستشان به دم گاوی بند شده و چند ملک مصادره ایی را هم صاحب شده اند و می دانند که اگر رژیم برود کسی پهن هم بار اینها نمی کند چه برسد به اینکه پای نظرات مشعشعشان بنشیند.
اوضاع بدیست، تا در آینده چه پیش آید.
راستی اگر رییسی رییس جمهوری شود قرار است در سه روز، به جای هزار و پانصد نفر, هزار و ششصد نفر را بکشند؟
امیدوارم نوشتن مطالب پرمحتوایتان ادامه داشته باشد .