پس از شش سال اهمال سرانجام «راه‌آهن ایران» در فهرست آثار جهانی یونسکو به ثبت رسید. سازمان میراث فرهنگی از سال ۹۴ به دلیل نواقص در پرونده ثبت، فرصت ثبت این یادگار دوران رضاشاه پهلوی بنیانگذار «ایران نوین» را از دست می‌داد.
سرانجام پس از شش سال سستی و کوتاهی مقامات مسئول در سازمان میراث فرهنگی کشور، «راه‌آهن ایران» در فهرست آثار جهانی یونسکو به ثبت رسید.
سازمان میراث فرهنگی از سال ۹۴ پرونده ثبت جهانی راه‌آهن ایران را تکمیل می‌کرد که هربار به دلیل کمبود در این پرونده از سوی یونسکو رد می‌شد. آخرین بار در سال ۹۷ این پرونده به یونسکو ارسال شد که باز هم ناقص بود و پیگیری پرونده را دو سال به تأخیر انداخت. پس از آن شیوع کرونا نیز مزید بر علت شد تا بررسی آن سه سال به تعویق بیافتد!
سازمان میراث فرهنگی برای تکمیل پرونده راه‌آهن ایران حتا از کشور دانمارک نیز کمک گرفته است.
https://kayhan.london/1397/04/01/%d8%b3%d9%87-%d9%be%d8%b1%d9%88%d9%86%d8%af%d9%87-%d9%85%db%8c%d8%b1%d8%a7%d8%ab-%d9%81%d8%b1%d9%87%d9%86%da%af%db%8c-%d9%88-%d8%b7%d8%a8%db%8c%d8%b9%db%8c-%d8%a7%db%8c%d8%b1%d8%a7%d9%86-%d8%a7%d8%b2
آرزوی داشتن خط آهن سراسری در ایران، در دوران سلطنت رضاشاه پهلوی در سال ۱۳۰۶ به واقعیت پیوست و یک سال پیش از آن، لایحه تاسیس این خط در مجلس شورای ملی تصویب شد.
این خط آهن که از جنوب تا شمال ایران امتداد دارد، بندر شاهپور («امام خمینی» فعلی) را به بندر شاه (بندر ترکمن فعلی) وصل می‌کرد. کلنگ ساخت راه آهن در سال ۱۳۰۶ توسط آلمانی‌ها به زمین زده شد. ضمن آنکه یک کمپانی آمریکایی به نام «بونس» نیز در امر نقشه‌برداری و ساخت این خط مشارکت داشت.
بالاخره در سال ۱۳۱۷ خورشیدی انتظارها همزمان با اتمام پروژه راه‌آهن سراسری به پایان رسید.
ساخت خط‌آهن‌های دیگر در ایران به مرور صورت گرفت؛ خط آهن گرمسار- مشهد، تهران- تبریز، قم- یزد در دوران رضاشاه پهلوی بنیانگذار «ایران نوین» ساخته شد که در مواردی جنگ جهانی دوم و پیامدهای آن نیز موانعی در ساختن آنها ایجاد کرد.
پرونده ثبت جهانی مسیر راه‌آهن سراسری شمال– جنوب ایران در یونسکو به هشت ناحیه با خصوصیات مشترک اقلیمی در داخل هر ناحیه و متمایز با سایر نواحی تقسیم شده و ۸۹ ایستگاه منتخب نیز به دلیل اهمیت ارزش‌های تاریخی و کارکردی مورد مطالعه و مستندنگاری قرار گرفته است.
رضا شاه روحت شاد!