آیا افغانستان به باتلاق درگیری نیروهای ارتجاعی همسایه علیه یکدیگر تبدیل می‌شود؟

1. پشتونهای بیرحمی که امروز خود را «طالبان» مینامند نواده های گروه آدم کُشانی هستند که در سدهٔ ۱۸ میلادی با نام «افغان» به ایران حمله کردند واصفهان را بخاک وخون کشیدند. درآن زمان کشوری بنام افغانستان وجود نداشت وسراسر این سرزمین تاریخی قسمتی از خاک ایران بود. در آن زمان هم مانند امروز یک رژیم مذهبی شیعی بنام صفوی در ایران حکومت میکرد که مانند ملاهای جمهوری اسلامی امروزی، ایران را غرق خرافات عاشورائی و آخرالزمانی کرده بود. در سال ۱۷۲۲ وقتی که لشگرخونخوار پشتونها که «افغان» نامیده میشدند پشت دیوارهای پایتخت، اصفهان، رسید اخبارمربوط به جنایات وحشیانه وقتل وغارت وبیرحمی آنها درسراسر ایران شنیده شده و خوف و وحشت درمردم اصفهان و سران لشگریان قزلباش صفوی چنان مسلط شده بود که عده ای از آنها پیشاپیش از اصفهان فرارکرده بودند. شاه سلطان حسین صفوی که یک آدم مذهبی بشدت خرافاتی بود از ترس و وحشت ناچار خود از شهر بیرون رفت و تاج پادشاهی را بر سر محمود افغان گذاشت و شهر را تسلیم کرد. پشتونها اصفهان را قتل وغارت کردند ومحمود افغان جلوی چشم شاه سلطان حسین فرزندانش را سر برید.
   امروز همان پشتونهای خونخوار آلت دست امیرنشین قطرشده اند که گمان میکند بتواند با پول وتجهیزات جنگی که عربها در اختیار دارند برنامه ای نظیر آنچه درسال ۱۷۲۲ در کشور خرافات زدهٔ صفوی انجام گرفت را درایران خرافات زدهٔ حکومت شیعی امروزی راه بیندازند وایران را به تعدادی «امارات اسلامی» تجزیه کنند.
   خطر به پشت دیوارهای کشور ما رسیده واگر دست رژیم مذهبی خرافاتی را ازکشورمان کوتاه نکنیم سرنوشت سیاه تری درانتظار ایران وایرانی خواهد بود.

2. ۲۰ سال پیش اینترنتی نبود. الان فقط دانشنامه ویکی پدیا فارسی بیشتر از ۸۰۰۰۰۰ مقاله دارد. فرهنگ و اذهان مردمان امروز افغانستان با بیست سال پیش متفاوت است. این تغییر فرهنگی در طالبان هم وارد شده است.

3. … به راستی چرا گلوبالیسم جهانی، همگام با سوسیال دموکراسی غالب در جهان، در همسویی با اینگونه حکومت‌ها قرار می‌گیرند؟

   … خیانت و حماقت فرماندهان سیاسی!

4. قوم پشتون که از قبایل کوهستانی پاکستان و افغانستان است عمومأ به علاقمندتر و وفاتربودن به قبیله و مذهب بیش از علاقه به میهن و کشور معروف است. بزرگترین جمعیت پشتون در پاکستان زندگی میکند ودر افغانستان کمتر از ۳۹ درصد جمعیت را تشکیل میدهد که درهمان نواحی درهٔ خیبر درمرز پاکستان زندگی میکنند.
   دولت انگلستان برای حفاظت از مستعمره اش هندوستان قسمتی ازسرزمین تاریخی خراسان بزرگ را از ایران جدا کرد و کشوری بنام افغانستان برای پشتونها دست و پا نمود. در سدهٔ بیستم میلادی انستیتوی زبانهای شرقی پاریس قواعد زبانی لازم برای گویش آرکائیک پشتون درست کرد و آنرا زبان رسمی کشور نوبنیاد افغانستانی تعیین کردند در حالی که دو سوم ساکنینش بزبان دری حرف میزدند.
   در همان سدهٔ بیستم میلادی دولت اسلامی پاکستان جریان اسلامیست «طالبان» را از پشتونهای مذهبی افراطی بر پا کرد وآنرا بلای جان مردم مظلوم افغانستان نمود.
   بخواست انگلستان حکومت افغانستان درانحصار قوم پشتون ماند که بنا بمصلحت شرایط منطقه ای اینک میان «حکومت قانونی اسلامی» و « حکومت اسلامی طالبان» دست بدست میگردد.
   أشرف غنی رئیس جمهور افغانستان و سران طالبان و زلمای خلیل زاد نماینده ویژه آمریکا در افغانستان همگی پشتون هستند. میگویند چند روز پیش اشرف غنی سران ارتش افغانستان را برکنار و افسران پشتون بجایشان منصوب کرده بود.

5. افغانستان در دوران حکومت دیکتاتوری کمونیستی فرصتی تاریخی داشت تا خود را از عفونت اسلام و اسلامگرایان خلاص کند و همتراز تاجیکستان شود.
   بهر روی، سرنگونی حکومت طالبان و انقراض نسل آنها توسط مردم افغانستان دور از ذهن نیست . تخمین زده شده که تعداد طالبان حدودا ۸۰ هزار نفر است که بسیار کمتر از تعداد خمینیستهای دوران شورش ۵۷ است.
   طالبان در برابر یک خیزش فراگیر همراه با نبرد مسلحانه به رهبری فردی لایق، شاید پسر احمد شاه مسعود، تاب مقاومت نخواهد داشت. افغانستان چاره ایی ندارد جز اینکه اسلامگرایان و جهادیستها و دیگر جانوران تولید شده توسط رژیم تروریست پرور آمریکا را به زباله دانی تاریخ افکند.

6. در چهار دهه گذشته منطقه ما دچار یک بیماری پیشرونده شده که از قرار معلوم در آینده نزدیک درمانی برای آن متصور نیست. حماقت دینی و در نتیجه آن خشونت و بی عدالتی و فساد و تباهی ویرانگر اقتصادی_اجتماعی چنان در این منطقه ریشه دوانده که گویی فقط یک معجزه ممکن است ما را از این بلای تا اندازه زیاد خودساخته رها کند. آنچه نویسنده نوشتار بالا مطرح کرده بسیار محتمل به نظر می رسد. روی کار آمدن دوباره طالبان را باید آغاز فاجعه ای بزرگ دانست. چیزی که بسیار رنج آور است این است که بیست سال تمام کوشش و نیرو و منابع مالی و اقتصادی صرف ایجاد تحول و برقراری نظام سیاسی و اجتماعی معتدلی در افغانستان شد که همه اش بیهوده بود. کمک های مالی بین المللی که به افغانستان اعطا شد به فنا رفت. موجودات وحشی غار نشین به زور اسلحه خود را بر مردم افغانستان تحمیل می کنند و همه این اتفاقات در جلو دیدگان قدرتهای جهانی می افتند.

Comments are closed.